Marnix gaat als een speer. Hij is erg vrolijk wakker geworden en houdt dat eigenlijk de hele dag vol.
Ons gevoel zegt dat hij uit aplasie is. Morgen zullen we het weten, dan gaan we weer bloedprikken.
Ook al is Marnix een heel ander jongetje geworden sinds de behandeling, zijn eenkennigheid is weg, drukte vind hij nog altijd vervelend. Als we 's middags naar een verjaardag gaan heeft hij er erg veel zin in. Tot hij ziet hoeveel mensen er in de tuin zitten. Hij draait zich naar mij en wil opgetild worden. Hij verstopt zijn gezichtje in mijn nek en wil alleen nog maar naar binnen. Dat is goed, hij mag lekker binnen spelen. Gezien de zon die uitbundig schijnt hebben wij dat ook het liefst.
Het wordt een heel gezellige middag, we blijven eten en rond zeven uur gaan we naar huis, de boys moeten naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten