Dinsdag 6 november 2012

Vandaag een dag met veel bezoek. Dat zorgt voor afleiding en gezelligheid. Van een (brei)vriendin krijgen we een schitterend cadeau. Een fotolijst met een collage van foto's van onze vier zoons. Een emotioneel cadeau. Het overvalt ons, maar we zijn er heel erg blij mee.

's Morgens gaan Jur en ik samen met de tweeling boodschappen doen. Voor mij voor het eerst lopend in zeer lange tijd. Normaal gesproken is het een wandeling van niks. Maar voor mij is het nu een beste onderneming.

Een van de boodschappen op het lijstje is haarlak.
Toen de bus bijna leeg was bedacht ik me dat ik deze keer een kleinere bus moet kopen. Die grote gaat niet makkelijk in mijn toilettas, als we naar het Ronald McDonaldhuis gaan. Met deze gedachte drong ook gelijk het besef door dat we niet meer naar het Ronald McDonaldhuis gaan. Waarschijnlijk, hopen we, nooit meer. We zijn er vaak, erg vaak geweest. Het was ons tweede huis. Olav vond het daar geweldig en noemde het het Ronald McDonald hotel. In de vaste overtuiging dat het vroeger een McDonalds restaurant was geweest. Gelukkig kijkt hij er positief op terug.
Het geeft aan hoe ons leven, ons denken veranderd is. Het zal wel slijten, maar kwijtraken doen we het nooit meer. We hebben er onze diepste dalen en mooiste tijden van hoop beleefd. We hebben de bomen in de tuin daar zien verkleuren, kaal worden en nieuw blad krijgen. Bijna een jaar rond.

Ik wil er nooit meer naar toe.

Vanavond is er bij Olav op school inloopavond. Ik ga niet mee, maar Olav's favoriete ooms gaan wel mee. Olav is door het dolle heen. Dan ben ik ook tevreden.