Eigenlijk een dag waarvan er al een flink aantal achter ons liggen. Doordat ik moet herstellen van de keizersnede, wat overigens heel goed gaat, ben ik niet in staat te doen wat ik eigenlijk zou willen.
Jur moet voor een haakje naar Ikea. Ik zou heel graag meegaan maar dat is allesbehalve verstandig dus blijf ik thuis.
Als iets buiten je bereik ligt wordt het waardevoller. Zo leuk is Ikea ook weer niet, maar omdat het niet gaat wil ik graag mee.
Feitelijk ben ik al aan huis gebonden vanaf 21 augustus. De dag dat we thuiskwamen uit het AMC met de mededeling dat Marnix uitbehandeld was.
Na de uitvaart kwam bij mij pas het bewustzijn dat ik zwanger was van een tweeling en de fysieke ongemakken die daarmee gepaard gaan.
En nu is het herstellen van de ingreep het belangrijkst. Ik verheug me er op om met de tweeling te gaan wandelen. Dat is nu nog een stap te ver.
Gelukkig hebben we aanloop. We zijn niet vergeten.
Het kraambezoek komt mondjesmaat door. Niet teveel en niet te weinig.
Ondertussen handwerk ik veel. Ik ben blij dat ik een bezigheid heb waar ik niet op uitgekeken raak. Anders duren de dagen wel heel erg lang. En blijf ik piekeren. Dat houd ik nu in de hand.
Er gaat geen dag voorbij dat Olav het niet over Marnix heeft. Altijd in positieve context. Jur en ik vinden dat heel erg fijn. Het haalt onze gedachten ook weg bij al het negatieve dat Marnix heeft moeten ondergaan. Door Olav moeten we regelmatig hard lachen om dingen die Marnix deed of zei. Olav houdt Marnix levend. Kinderen zijn een zegen.
Mooi die gedachten...
BeantwoordenVerwijderenIk ben erg geraakt door wat jij/jullie mee moeten maken. Zoveel grote levensgebeurtenissen door elkaar heen, met verschrikkelijk veel emoties. Ik heb zelf tweemaal een keizersnede gehad, ook in situaties, waardoor ik niet mijn volle aandacht kon geven aan de geboorte en het verwerken van de emoties daaromheen.
BeantwoordenVerwijderenToen ik zojuist je blog las, was het eerste dat ik dacht, schrijf de opmerkingen van Olav over Marnix op voor jullie zelf. Volwassenen laten soms hele brieven of schriften met hun 'boodschap'aan nabestaanden achter als herinnering. De opmerkingen van Olav over Marnix zou later een geweldige nagedachtenis kunnen zijn.
Ik wens jullie heel veel sterkte
Hoi Hera,
BeantwoordenVerwijderenEven een kleine tip... na mijn keizersnee kon ik al vlot naar buiten doordat ik kon hangen op de buggy/kinderwagen/winkelwagen en daarmee mijn buikwond/spieren ontlastte.
Kon niet stilstaan maar wel lopen.Maar natuurlijk is de ene wond/keizersnee de andere niet.
groetjes Sterkte en beterschap Wendy
Kinderen zijn een zegen. Een groot geschenk. Waar we met ons hele hart en ziel van houden.. Jou Marnix word niet vergeten Jou Olav de lieverd ook zoveel mee.gemaakt.. Jij zelf geen woorden voor.. Supermama van 4 prachtige ventjes.. Heel veel sterkte in deze wirwar van emoties.. Dikke Knuffel van een mama van 2
BeantwoordenVerwijderenHoe kunnen wij jullie vergeten? Hoe kunnen we Marnix ooit vergeten? Het liefst zou ik zelf op kraamvisite komen (als wildvreemde) om je eens goed vast te houden, je te ondersteunen, te luisteren, je te helpen waar mogelijk, die prachtige zonen van je te bewonderen.
BeantwoordenVerwijderenDat is het gevoel dat je teweegbrengt met dit blog van je, met wat je allemaal hebt meegemaakt.
Jullie allemaal hebben zo'n speciaal plekje. Bij veel. Bij heel veel mensen.
Fijn om te lezen dat het steeds wat beter gaat.Die wandelingen komen er wel,eerst maar goed voor jezelf zorgen.
BeantwoordenVerwijderenMooi dat de herrinneringen van Olav zo positief zijn!
Wens jullie heel veel geluk en sterkte toe x