Het bedje is leeg en blijft leeg. De confrontatie daarmee is hard. Als ik 's morgens beneden kom is het het eerste waar ik naar kijk. Olav is al beneden en ik wens hem goedemorgen. Gewoontegetrouw zeg ik ook goedemorgen tegen Marnix. Dat zal wel niet snel veranderen.
Fysiek en mentaal voel ik me beurs. Alsof ik een pak slaag heb gehad.
Olav toont zich de laatste dagen erg zorgzaam tegenover onze kat Harrie. Hij brengt hem zijn eten waar hij ligt te slapen, loopt er met de waterbak achteraan en doet de buitendeur voor hem open.
Olav heeft tot nu toe weinig interesse getoond waar het Harrie betreft. Anders dan hem eens aan zijn staart trekken. Harrie laat het zich allemaal aanleunen. De laatste weken heeft Olav zich het vuur uit de sloffen gelopen voor Marnix. Waarschijnlijk ervaart hij ook een zorggat. En vult dat voor zichzelf met het zorgen voor Harrie. Vanmorgen gaan we kattensnoepjes kopen voor Harrie. Dat wil Olav heel graag. We gaan naar het dorp. Ik laat mijn telefoon thuis, heel erg vreemd. Maar er is geen reden om hem mee te nemen.
Het voelt allemaal raar, onwennig en onwerkelijk. Waar is Marnix? Hij hoort erbij, of één van ons hoort bij hem te zijn. Maar dat is niet zo. We zijn met zijn drieën en dat is nu voltallig.
We moeten dit in delen binnen laten komen, anders verliezen we onszelf.
De rest van de dag verloopt bij vlagen in galmende stilte in huis. Er is wat aanloop en er wordt redelijk wat gebeld. Maar daartussen is de stilte oorverdovend. De radio aan durf ik niet zo goed. Bang dat er emotionele liedjes voorbij komen. Ik wil even niet huilen. Mijn gezicht doet er zeer van. Net zoals in de eerste twee weken na de diagnose in oktober.
Jur en ik hebben het gevoel dat de zorgeloosheid beklemmend werkt. Ineens zijn we vrij om te plannen, afspraken te maken. Maar hoe deden we dat ook al weer? En willen we dat wel? Voor nu is het antwoord dat we dat niet willen en niet kunnen.
Maandag moet ik op controle voor de baby's. Het is voor het eerst dat ik bij het maken van de afspraak geen voorbehoud heb hoeven maken. We kunnen maandag gewoon.
Alles is vreemd nu.
Virtueel sla ik mijn armen om jullie heen voor een stevige, welgemeende knuffel....daar waar woorden me nu tekort schieten....
BeantwoordenVerwijderenT leven heeft voor altijd een andere gloed gekregen....niets is meer zoals voorheen..neem je tijd....nu en straks....jullie komen er wel....samen....met Marnix voor altijd in jullie harten.....
Ik denk aan jullie, sterkte !
Veel liefs, Yvonne (Tilburg)
En bij deze nog even een extra, extra dikke knuffel speciaal voor Olav.
BeantwoordenVerwijderenWat ben jij een kanjer...!!
Geef Harrie maar een aai over zijn bolletje van me .....
Groetjes, Yvonne
Lieve mama van dit lief engeltje,
BeantwoordenVerwijderenWat kan stilte dan oorverdovend zijn. En wat is dat bedje leeg. Jullie kindje was al vertrokken, maar zijn lijfje was er in elk geval nog. Ik weet niet of er iets is dat jullie kan troosten. Misschien het besef dat zijn lijfje alleen nog maar die jas was
en jullie Marnix zelf allang veilig in droomland was... Maar dan nog, je kon hem zo in elk geval nog bekijken en aanraken.
Ik hoop van harte dat je ook in je hart dichtbij Marnix kan komen, hem mag zoeken en mag vinden in de overduidelijke, allesoverheersende liefde van een mama voor haar kind.
Wat hebben jullie zijn spulletjes liefdevol neergezet. En allemachtig, wat is die kanjerketting lang.
Waar zullen jullie moe zijn. Die twee wondertjes zullen ook van je energie vragen, nu en straks. Zorg goed voor jezelf, dan kun je sterk blijven voor je gezin.
Ach, wie ben ik om jullie advies te geven, jullie doen dit zo ongelooflijk knap. Diep respect voor jullie allemaal.
We bidden voor kracht voor jullie, al snap ik er ook geen barst van allemaal dat dit kan gebeuren. Ik hoop dat jullie kunnen blijven vertrouwen ondanks alles. Marnix is niet voor niks in jullie leven gekomen, en nu in de onze! Dankjewel daarvoor. Ik hoop oprecht dat we zo toch iets voor jullie kunnen betekenen.
Een nieuwe werkelijkheid voelt onwerkelijk. Wat een weg hebben jullie gehad en zijn jullie aan het gaan. Een nieuwe invulling vinden en vormgeven. Samen.
BeantwoordenVerwijderenGistermiddag zag ik een prachtige regenboog en ik moest denken aan een kindje dat ik nooit gekend heb.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel dat je alles hebt willen en kunnen delen met iedereen. Zelfs op de allermoeilijkste momenten. Weet dat de naam Marnix hierdoor is verbonden aan dat lieve mannetje in heel veel harten. Een eerbetoon dat hij verdient.
Ik lees je gevoelens nu als het ontheemd zijn, want waar hoor je nu thuis? Marnix is thuis, niet met jullie maar in jullie. Liefdevoller bestaat niet. Veel sterkte en liefde.
Lenie (Lekkerkerk)
Bumba, voorheen een clown waar mijn kids naar keken,
BeantwoordenVerwijderenwaar ik een handdoek van heb, waar we niet meer mee bezig waren.
Bumba, als ik nu deze vrolijke clown zie, denk ik aan Marnix,
in zijn Bumba pak.
Nu zie ik zijn bedje, met daar in Bumba.
Marnix jongen, ben 'daar boven' net zo vrolijk als Bumba hier bij ons, zonder pijn in droomland.
Weet dat je door vele (onbekende) gemist wordt.
En Olav, wat ben je toch een dappere, grote, stoere, broer!
Jur en Hera, heel erg veel sterkte !
Zomaar een mama.
Soms zegt een foto meer dan duizend woorden...
BeantwoordenVerwijderenLieve schatten,
BeantwoordenVerwijderenHeel veel kracht en sterkte..
Liefs,Marianne
Bij deze stuur ik jullie heel veel knuffels,liefde en kracht toe.
BeantwoordenVerwijderenVoor jou Hera,Jur en de "grote" broer Olav.
Wat een ongelooflijke stoere vent is dat!!En voor de 2 kindjes in je buik.
Ondanks het grote verlies...en verdriet wens ik jullie hele mooie,nieuwe tijden toe,waar Marnix altijd bij zal zijn.
Liefs,Mirjam x
Dit had nooit mogen gebeuren......en toch gebeurt het. Ondraaglijk. En zo ontzettend oneerlijk.....
BeantwoordenVerwijderenLiefs en alle sterkte
Ik ben er stil van, en zoals iedere avond als hier de kaarsjes branden komen jullie in stilte, in gedachten voorbij. Debby
BeantwoordenVerwijderenBij het zien van de foto stokt mijn adem..ik voel de stilte, het gemis, het verdriet. In gedachten bij jullie..
BeantwoordenVerwijderenZo maar een verdrietige moeder
Heel veel sterkte met deze dag .......Wat een gemis!
BeantwoordenVerwijderenDenk aan jullie.
Heel veel sterkte ik weet heel goed wat jullie nu meemaken. Onze dochter (demi van de steeg) lag bij jullie op de afdeling F8. Zij is helaas eind Juni overleden. Onze zoons (jullie oudste en onze jongste kind)speelde weleens samen op de oude afdeling. Nogmaals heel veel sterkte.Jullie hebben er niets aan maar als jullie maar weten dat jullie niet alleen zijn.
BeantwoordenVerwijderenEen zorgeloosheid voor een veel te hoge prijs...
BeantwoordenVerwijderenEn wat een opgave, een nieuwe weg vinden. Met het gat in je hart, en samen met Olav en straks met de tweeling.
Ook hier was het vreselijk...oorverdovend afwezig noem ik het.
BeantwoordenVerwijderenNa een maand of 10 durfde ik pas weer radio aan te doen, maar nog krijg ik de kille stilte niet uit huis.
Plannen maken en dingen kunnen doen zonder rekening houden met...allemaal zo herkenbaar...nog even en het is hier een jaar geleden dat ons mannetje wegvloog...nog doet alles pijn en voelt beurs...er is een diep diep gat geslagen in ons huis en lijf...daar kan niks meer aan veranderd worden...hoe druk het hier soms ook is...murw blijf ik...sterkte en liefs XxX
Juist nu heb ik 'n drang om een berichtje achter te laten. Juist nu de stilte zo oorverdovend is. Juist nu... Gewoon om jullie te laten weten dat er aan jullie gedacht wordt. We denken aan jullie allemaal, en ook zeker aan jullie kleine dappere mannetje Marnix. Hij zal in jullie herinneringen blijven bestaan, voor altijd in jullie hart zijn.
BeantwoordenVerwijderenJullie hebben er op dit moment waarschijnlijk helemaal niets aan, maar misschien zal dit wat troost geven op 'n moment dat nog gaat komen. Al kennen we jullie niet persoonlijk, we zijn dankbaar dat jullie dit alles willen en vooral KUNNEN delen met zovelen.
Heel veel sterkte........
zomaar een mama
Lieve Hera en Jur,
BeantwoordenVerwijderenIk zie de foto en de foto straalt een leegte uit. Marnix is uit jullie leven genomen en hoe kan het anders dat dit een gapend gat veroorzaakt. Er valt eigenlijk niets te zeggen wat jullie pijn weg doet gaan maar ik wil wel zeggen dat Marnix een prachtig jongetje was, is en blijft
en dat jullie voor altijd zijn trotse ouders zijn.
Lieve Olav,
Zelf verloor ik mijn zusje op jouw leeftijd. Ik weet hoe het voelt en hoe het gaat voelen.
Ik hoop dat geen kans jou onthouden blijft om hier op de best mogelijke wijze door heen
te gaan komen. Dit draag je levenslang mee en ik hoop dat niemand over 1, 5, 10 of 20 jaar zegt of denkt: 'Het is toch al heel lang geleden van je broertje'.
XXX
Heel veel sterkte. Vandaag, morgen en alle komende dagen zal er veel aan jullie gedacht worden, soms weet je niet wat goed is, iets zeggen of juist niets. Zeker als er eigenlijk geen woorden voor zijn, daarom nogmaals heel veel sterkte gewenst
BeantwoordenVerwijderenLidewy
Lieve familie...
BeantwoordenVerwijderenWat kan stilte stil zijn...te stil...
Wat kan stilte verdriet zijn...teveel verdriet...
Wat kan stilte gemis zijn...veel te veel gemis...
Wat kan stilte een gevolg van onnoemelijk veel houden van zijn...
Weet dat er heel veel (voor jullie onbekende) mensen zijn die jullie gezin in t hart gesloten hebben en die aan jullie denken, een kaarsje branden of een (virtuele) arm om jullie heen slaan...
Weet dat jullie niet alleen staan...
Weet dat Marnix nooit vergeten zal worden...
Liefs
lieve hera ,jur en olav ik weet datik niets kan doen of zeggen wat jullie pijn en verdriet een beetje kan verzachten,maar wel hoop ik dat er voldoende mensen zijn die
BeantwoordenVerwijderenniet veel goed bedoelde adviezen geven maar luisteren naar jullie , echt luisteren en samen met jullie huilen om marnix jullie lieve dappere ventje heel heel veel sterkte een diep ontroerde moeder
Pfff...als moeder van een dochter, slechts één dag jonger dan jullie Marnix, trek ik mij jullie lot erg aan. Hoe kort geleden is het nog maar dat het juni 2009 was? Hoe kort hebben jullie van jullie prachtmannetje mogen genieten? Het leven is oneerlijk!
BeantwoordenVerwijderenOndragelijk lijkt mij de pijn die jullie moeten dragen. Je kunt niet anders.
Ik wens jullie heel, heel veel sterkte toe en leef mee.
Liefs en een extra dikke knuffel voor Olav van Natasja; zomaar een meelevende moeder.
Sterkte. Ik kan jullie pijn niet verzachten, zelfs niet een klein beetje. Jullie lieve Marnix heeft indruk op me gemaakt. Wat een dapper ventje. Ik denk aan jullie.
BeantwoordenVerwijderenheel veel sterkte familie lecluse
BeantwoordenVerwijderenliefs aaltje
De foto zegt alles; leegte, stilte...een veel te lange kanjerketting voor Marnix.
BeantwoordenVerwijderenIk denk aan jullie.
liefs, zomaar een mama
In stilte denken we aan jullie!
BeantwoordenVerwijderenVeronique
Lieve Hera, Jur en Olav
BeantwoordenVerwijderenIn de galmende & oorverdovende stilte wil ik jullie laten weten dat jullie 6jes in mijn gedachten zijn!
Olav... ...wat lief dat je samen met mama kattensnoepjes bent gaan kopen voor Harrie. Harrie zal het fijn vinden dat hij zo door jou verwend wordt.
Liefs & een warme groet
zomaar een meelevende mama uit Hoevelaken.
Lieve familie, wat een verdriet..... Heel veel sterkte met het verlies van Marnix!! Lieve mama, denk ook om jezelf en de lieve tweeling, die in jou groeit! X
BeantwoordenVerwijderenLieve familie,
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel voor jullie!
X
S
Wat een ongelooflijk dappere strijd heeft jullie mannetje gestreden als ik op de foto van z'n bedje de kanjerketting zie hangen. De laatste kraal had een bloemetje moeten zijn maar hoe oneerlijk, dat is niet het geval.
BeantwoordenVerwijderenLieve familie ik hoop dat jullie de kracht met elkaar vinden om dit grote verlies te kunnen dragen in de toekomst. Heel veel sterkte!
Wat moet dat doodeng zijn, dat je nu niet meer bang hoeft te zijn, omdat je ergste angsten waarheid zijn geworden....
BeantwoordenVerwijderendikke knuffels
Wat ongelofelijk herkenbaar! Je gaat naar buiten en geen foon bij je. In de auto denk je in paniek ...... Ooooooo foon..... Maar snel kom je tot realiteit waarom? Dat hoeft niet meer... Heel erg raar hè? Het zorgen blijft lang een gemis.... Het is van alles naar niets. En dat is heel erg raar voor jullie allemaal! Ook voor Olaf! Die moest altijd plaats maken en nu ineens niet meer. Dat had ik met mijn dochter ook. Ik kon ineens mee met schoolreisje..... Mijn dochter stond te huilen normaal kon dat niet mam. Moest je altijd bij m'n broer blijven! Mega veel sterkte en geef jezelf de ruimte om te mogen rouwen! Xxx
BeantwoordenVerwijderen