Na de huilbuien van gisteren voel ik me nu lamgeslagen. Emotioneel een beetje op.
De ochtend gaat dan ook voor het grootste deel aan mij voorbij. Voor vanmiddag staat er een bezoek aan de hockeyclub op het programma. Voor het eerst zonder Marnix.
Ik zie op tegen alle eerste keren zonder Marnix. In grote lijnen heb ik het dan over het eerste jaar doorkomen. Eerste keer Sinterklaas, eerste keer Kerst en eerste keer Oud en Nieuw. Alles zonder Marnix. Verjaardagen en andere feestelijkheden komen daar natuurlijk nog bij.
Parallel daaraan loopt het eerste jaar met de tweeling. Die tegenstelling is bizar. En toch ook mooi. Zonder licht, geen donker.
We hebben al vroeg in het ziekzijn van Marnix gemerkt dat Olav ons erdoor kan halen. Hoe verdrietig we ook zijn, een droge opmerking van hem en je lacht. Gelukkig heeft Olav veel en vaak droge opmerkingen.
Zo hopen we dat het ook met de tweeling zal gaan. Dat ze op zo'n zwaar beladen moment als Oud en Nieuw een fles nodig hebben en dat de dramatiek van het jaar dat we beleefd hebben wat verzacht wordt.
Voor de buitenwereld is het misschien niet te volgen maar het verdriet om Marnix staat blij zijn om de tweeling niet in de weg. Ik kan het naar mijn idee goed baas. Er is ruimte voor beide emoties en, niet geheel mijn stijl, ik néém ook de ruimte voor beide.
Het bezoek aan de hockeyclub is goed. We zijn daar erg graag. Olav gaat logeren bij de buren en ik breng hem om half zes weg. Het is voor mij fysiek ook wel genoeg geweest. Ik ga met een goed gevoel weg.
Mijn blogs zijn kort de afgelopen dagen. Ik heb me onder mijn tegel teruggetrokken. Met bloggen ben ik bang dat ik herhaling val. Het is bekend dat ik verdriet heb, veel verdriet. Het is me niet duidelijk hoe daar precies mee om te gaan. Het blijft proberen, iedere dag weer. Leven met een gat in je hart is niet makkelijk. Jur en ik willen voorkomen dat er verbittering optreedt. Maar het is nog zó vers, zó pijnlijk.
Een kind verliezen is werkelijk het ergste dat je als mens kan overkomen. De weg naar herstel van dit verlies moet je zelf vinden. Ieder mens gaat hier anders mee om. En daar moet je vrij in kunnen zijn.
Hera, Jur en Olav. Nooit heb ik wat geschreven aan jullie, wel ontzettend meegeleefd. Nu moet ik wat schrijven maar eerst jullie condoleren met het overlijden van jullie Marnix. Bijna 24 jaar geleden overleed mijn dochter, nog steeds doet het pijn. Minder dan net haar haar overlijden, na het eerste jaar maar het missen blijft.Hera en Jur het kan nooit teveel zijn om over jullie Marnix te praten, te denken te koesteren te houden van. Ik wens jullie sterkte maar ook uitkijken naar de toekomst met de tweeling die jullie verwachten. Waar Marnix vast zijn lichtje over zal laten schijnen en over hen en Olav zal waken
BeantwoordenVerwijderenAnette
Lieve familie ik heb diep respect voor jullie hoe jullie met dit onmenselijke verdriet omgaan ,een kind verliezen is het ergste wat je overkomt,maar ik weet zeker dat jullie Marnix op een wolk naar zijn lieve mama en papa en broertje kijkt en veel liefde aan jullie blijft geven, nu komt pas het besef dat je je mooie mannetje los moest laten maar hij zal altijd en elk moment in jullie leven dagelijks aanwezig zijn ,bij alles wat je doet is hij er ,maar het blijft heel zwaar wat jullie nu nog moeten doormaken en daarom nogmaals veel respect en heel veel sterkte jullie zijn Kanjers van ouders dikke knuffel van een moeder.
BeantwoordenVerwijderenAl val je in herhaling, lekker belangrijk. Jij zegt wat je kwijt wilt en of je dat nu 1x of 10x zegt, niemand zal je daarop afrekenen. Het is absoluut niet niks wat jullie hebben meegemaakt en inderdaad gaat iedereen op zijn eigen manier met verdriet om, je kan het met die manier eens zijn of niet maar er zijn geen regels voor. Vind het onwijs knap hoe je omgaat met aan de ene kant het verdriet en aan de andere kant het geluk van de 2ling. Probeer te rusten wanneer het kan, voor jezelf maar ook voor die 2 kleintjes, je krijgt het nog druk zat en hoewel daar ook mooie momenten gaan bijzitten natuurlijk zal het ook heel zwaar worden. Ben trots op je, je bent een super sterke mama!
BeantwoordenVerwijderenIk vergeet mijn naam.. liefs, Linda Den Dolder
Verwijderenje gebruikt dit blog toch ook voor jezelf, val lekker in herhaling als jij dat wil, je doet het super , heb heel veel respect voor je. En zoals je het zelf wil doen is ook het beste voor je. En je weet het ik blijf jullie noemen in mijn gebed. Lidia
Verwijderendat vind ik nou ook! Dit is jouw blog; je mag schrijven wat je wilt. Al zeg je iedere dag hetzelfde. Als mensen zich er aan storen, dan lezen ze het maar niet.
VerwijderenJe hebt verdriet en als het je oplucht om daarover te schrijven, dan moet je dat doen. Het gaat erom dat jij je er beter bij voelt, dus ga alsjeblieft niet bedenken dat wij, als lezers, het vervelend zouden vinden als je 'weer' schrijft dat je Marnix mist.
Ik persoonlijk zou het raar vinden als je dat (minder dan 2 weken na zijn overlijden!) niet zou zeggen.
Slaap lekker,
liefs, Brechje
Ook ik ben het helemaal met Linda eens!
VerwijderenAls mensen dat niet willen, lezen ze het maar niet! Ik denk dat het de rest van je leven bij je zou blijven... Als Marnix er nog was geweest dan... en hoe hij eruit zou zien. Dat blijft! Heel knap hoe jullie het doen en hoe jullie er mee om gaan! Marnix is/was een toppertje en dat heeft hij van zijn ouders ;) Sterkte, liefs Diana
Lieve Hera,
VerwijderenOok ik ben het eens met de woorden van Linda.
Verontschuldig je alsjeblieft niet!
Als mensen geen begrip kunnen opbrengen voor het inmens grote verlies van & verdriet om jullie Marnix lezen zij het blog maar niet!!!!!!!
Zoals jezelf schrijft... ...je leeft met een gat in je hart & dat lijkt mij verdomd(sorry voor het woord) moeilijk!!!!!!!
Ik val nu ook in herhaling... ...dit heb ik eerder aan je geschreven & gezegd... ...ik heb ontzettend veel bewondering voor de manier waarop Olav, Jur en jij de afgelopen maanden met het ziek zijn & helaas het onvermijdelijk verlies van jullie lieve dappere Marnix zijn omgegaan.
Je mag trots zijn op jezelf, op Jur, op Marnix, op Olav en op de 2ling.
Ik blijf aan jouw sterke mooie gezin denken.
Ik wens jullie veel kracht, liefde & sterkte samen.
Liefs & een warme groet
van
zomaar een meelevende mama uit Hoevelaken.
Ik ben alleen heel erg blij dat je nog ruimte hebt om blij te zijn over de komst van de tweeling. Terwijl je, zoals je het zelf zo treffend verwoord, een gat in je hart hebt om het verlies van Marnix. Ik vind het een uiting van ongelovelijke kracht, van niet bij de pakken neer gaan zitten.
BeantwoordenVerwijderenIk heb me in dit blog al zo vaak, in positieve zin, verbaasd over jullie kracht en liefde voor elkaar.
maak je niet druk over wat anderen denken, je kan het toch nooit iedereen naar de zin maken. Het is al moeilijk genoeg om bij jezelf te blijven. Huil, gil, schreeuw maar lach ook wanneer jij het zo voelt.
Hele dikke kus Willeke
Lieve mensen,
BeantwoordenVerwijderenHet eerste jaar is een jaar vol van terugkijken.
Ieder moment van iedere dag.
Iedere gebeurtenis.
Iedere feestdag.
"vorig jaar nog met Marnix" dit en dat.
Het komend jaar wordt ook een jaar vol tegenstellingen "nu zonder Marnix" maar ook "nu met de 2-ling".
Hoe dubbel en hoe zwaar.
Ik wens jullie onnoemelijk veel kracht en sterkte.
Een meelezer
alles de eerste keer zonder en ook de eerste keer met. zo tegenstrijdig maar de bittere waarheid. ook al is het de eerste keer zonder maar met geniet ervan, marnix is er altijd overal bij in jullie hart en in jullie gedachten.
BeantwoordenVerwijderenen wat maakt het uit als je alles 10x zegt als je er beter bij voelt maakt het niet uit je moet doen wat je hart je ingeeft, als het iemand irriteert doordat alles er 10x staat zal ik zeggen lees het dan.
geniet van de 2ling (ook al zijn ze er nog niet) maar probeer ondanks alles toch uit te rusten hoe moeilijk het ook is er zijn er straks 3 die aandacht willen van papa en mama, de 2ling omdat ze honger hebben en vieze luier of weet ik veel wat. en olav ook voor alles maar ook voor zijn verdriet en dan moeten jullie ook nog aan jullie zelf denken en nog jullie eigen verdriet..
pff.. respect alleen als ik er aan denk al hoe moeilijk en zwaar alles is
je mag zeggen dat je verdriet hebt, zoveel als je wilt! want het is ongelooflijk pijnlijk en je raakt er nooit over uitgepraat.ik hoop dat je in je omgeving tot in lengte van dagen mag blijven praten over jullie lieve marnix en over het verdriet dat het jullie geeft om hem te moeten missen!
BeantwoordenVerwijderenveel sterkte!
lieve hera , ik hoop niet dat je je druk gaat maken om wat een ander vindt. want mensen die niet begrijpen, dat jullie graag en heel veel zullen praten over marnix zijn geestelijk heel arm ze weten namelijk niet wat houden van is. huil ,praat, schreeuw net zovaak als je daar behoefte aan hebt het gaat toch om jullie onvergetelijke dappere kind en jullie gezin
BeantwoordenVerwijderenLieve Thera en Jur,
BeantwoordenVerwijderenJe kunt never, never iets verkeerds doen. Je doet wat goed voelt voor jullie en dat is alleen maar goed. Alle emoties horen daarbij of de ander dat nu kan accepteren of niet. wil je klagen en zeuren dan moet je dat gewoon doen, jullie hebben alle recht om dat te doen. Het is de zwaarste strijd in jullie leven en de manier waarop jullie dat doen verdient alleen maar respect.
Een hele dikke knuffel en heel veel liefs,
Saskia Groothuijse
neem de tijd
BeantwoordenVerwijderengeef het de tijd
in jullie tempo
en op jullie manier
kus
Je gevoel hierin zal steeds andere dimensies betreffen, steeds weer een ander laagje lijkt me... Dat je al die gevoelens en gedachten met woorden niet kunt treffen is logisch. Lezend ervaar ik weinig herhaling omdat ook ik, al lezend, me steeds weer in een ander laagje of emotie bevind. Kan alleen maar zeggen dat je het zo zuiver verwoordt dat het me elke keer weer treft, in welk laagje dat ook moge zijn. Ik hoop zo dat de pijn minder wordt op termijn... Alle liefs X
BeantwoordenVerwijderenZeg 1000 maal hetzelfde, het heeft zijn betekenis! Wie niet wil lezen,die stopt wel. Als jij er zingeving in vindt en deugd aan beleeft dan is het goed en aan de talrijke bezoekers merk je toch ook dat mensen je op deze manier willen steunen, je een warm hart toedragen.
BeantwoordenVerwijderenHet is zo 'mooi' om horen dat je vindt dat je ruimte hebt voor beide emoties. Hoe vreemd dat ook kan zijn voor jezelf, ik denk dat dat goed is. Blij toe voor jullie! Vandaag de controle denk ik. Benieuwd hoe het gaat met die twee ukkies. Zouden zij Marnix ook missen, of hoe is dat voor zo'n ongeboren kindjes? Ik weet het niet... Veel sterkte uit Vlaanderen xxx
Lieve mama,papa en broertje van Marnix,
BeantwoordenVerwijderenHeel erg veel sterkte het is zo onbegrijpelijk en niet te vatten jullie lieve kindjje is zo verweg dat jullie hem niet meer kunnen zien maar in jullie hoofd en hart is marnix er altijd. En al schrijf je 100 of 1000 x keer hetzelfde dat maakt niks uit jij schrijft je gevoelens van je af hee heel veel kracht en sterkte !!!!! Weet gewoon niet wat ik verder zeggen moet maar ook dat hoeft niet ik sla een denkbeeldige arm om je heen en geef je een knuffel.
Een totaal onbekende mama.
Het is jullie verdriet en gemis. Die pijn is zo enorm groot dat het niet in woorden is uit te drukken. Die pijn zit in je en alleen een lotgenoot kan zich voorstellen hoe dat voelt. Meelezen en meevoelen is natuurlijk een grote troost, maar het neemt de pijn van het gemis aan Marnix niet weg. Er is een gat geslagen in je hart. Dit zal nooit meer helemaal helen, want de liefde die je nog te geven had aan Marnix, is abrupt verstoord. Neem je tijd, neem je zelf in acht en verontschuldig je niet tijdens het schrijven van je blog. Je kunt niets fout doen en niemand kan je iets verwijten. Ik doe mijn petje af voor je op de manier zoals je je verdriet doet verwoorden. Ondanks alles, ben je in staat om emoties in zinnen om te zetten. Rouwen is ook in herhaling vallen......en steeds terug denken aan!
BeantwoordenVerwijderenIk volg jullie al een tijdje en heb nooit wat geschreven. Na dit stukje wel, alleen wat weet ik niet goed. Sterkte, dat wel. Het is knap hoe jullie ermee omgaan. Ik hoop dat jullie straks, wanneer weet niemand denk ik, langzaamaan kunnen gemieten van jullie andere zoon en de tweeling. En dat Marnix door velen ook onbekenden gekoesterd wordt.
BeantwoordenVerwijderenLiefs
Wat een vreselijk sterk, stoer, lief mens ben je toch.
BeantwoordenVerwijderenDat je, buiten het ontegenzeggelijke grote verdriet om Marnix, nog ruimte hebt om positief te reageren op Olav, je gelukkig te voelen met de komst van de twee kleintjes geeft alleen maar aan hoe jij als mens, als moeder in elkaar zit.
Het getuigt alleen maar van liefde voor alle vier je kinderen.
En val maar in herhaling, zo vaak je maar wilt. Mensen die van je houden zullen met liefde je verhaal keer op keer aan willen horen en naar je luisteren, hier op het blog blijven we naar je luisteren en van je leren. Dus al zet je het er honderdduizend keer neer: mij jaag je er niet mee weg! En met mij velen, zoals je zelf al kunt lezen.
Al is onze virtuele steun maar een druppeltje op een gloeiende plaat, je kunt op dit moment iedere steun gebruiken. We hebben jullie en kleine Marnix in ons hart gesloten!!
Heel mooi gezegd , hier sluit ik me volledig bij aan
VerwijderenAlles wat je doet is goed, zolang het goed voelt.
BeantwoordenVerwijderenJullie zijn kanjers, net als Marnix !!!
Heel veel sterkte en kracht, ook weer voor deze dag !
Zomaar een mama.
Vreugde en verdriet
BeantwoordenVerwijderenlopen zij aan zij.
Daarom voel ik mij
verdrietig, maar soms ook blij.
Lieve schat, al schrijf je 100000 keer hetzelfde op... je krijgt er van mij 100000 knuffels voor terug!
BeantwoordenVerwijderenWaar je hart van vol is loopt je mond van over, voor jou is dit Marnix. Voor altijd in je hart, om voor altijd over te spreken.
BeantwoordenVerwijderenDit blog gaat over Marnix, dus juist hier kan je niet genoeg over hem en jullie leven met hem in je hart schrijven. Al is dat iedere dag hetzelfde.
Liefs en een dikke knuffel,
Tineke
Moet echt iedere dag aan julie denken en vind het heel erg voor jullie dat Marnix er niet meer is. Ik wens jullie heel veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenHet is 21 september 2012 geweest, de dag waarop mijn zoontje Mitchel 8 jaar is geworden. Ik kan en wil mij niet voorstellen welk gevoel het gat in jouw hart je geeft door het verlies van Marnix. Het gevoel te verliezen wat je niet verliezen wil is onvoorstelbaar. Ik hoop dat jullie de kracht vinden door te gaan. Lieve groeten, Sonja
BeantwoordenVerwijderenHopelijk is alles goed gegaan met de controle in het ziekenhuis van jullie tweeling. Het is mooi te lezen dat jullie ondanks alles toch ruimte vinden om je ook op de komst van deze twee kleintjes te richten.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het ook fijn te lezen over Marnix als blij peutertje. Hij is natuurlijk niet alleen maar ziek geweest. Zo krijg ik ook het gevoel hem een beetje te mogen leren kennen. Hoe schrijnend is het dat dit vrolijke kindje met al zijn grapjes, spelletjes en interesses nu zo gemist wordt door iedereen die hem lief was en nog veel meer mensen met jullie.
Daar kun je niet vaak genoeg over schrijven, want nooit is het genoeg om dat gat ook maar een beetje op te kunnen vullen. We denken aan jullie en wensen jullie kracht, rust en liefde van elkaar toe.
Wat kan je alles toch goed verwoorden....diep respect voor hoe jullie met dit verlies om gaan. De komende tijd zal inderdaad dubbel zijn....maar zoals je beschrijft geloof ik ook dat olav en de tweeling je hierbij zullen helpen, je energie en liefde geven die je nodig hebt om samen weer een nieuwe manier van leven te vinden. Marnix zal altijd bij jullie zijn...dikke knuffel
BeantwoordenVerwijderenIk wens jullie zoveel sterkte.....en ook al herhaal je je....geeft toch niks, het is logisch dat je verdriet heb, niet meer dan normaal, het zou raar zijn als je het niet had!
BeantwoordenVerwijderenwe denken aan jullie!
ook ik wens jullie heel veel sterkte, mijn hart huilt zo vaak om jullie! onbekend, maar toch zo bekend geworden! ik voel me niet meer gelukkig, voel zo'n groot verdriet en gemis voor jullie!!
BeantwoordenVerwijderenheel veel sterkte toegewenst hoor!
Lieve lotgenoot,
BeantwoordenVerwijderenSchrijf wat je schrijven wilt, al is het de hele tijd hetzelfde. Wat je al zegt, een kind verliezen is het ergste wat er is, ik weet het uit ervaring, jammer genoeg. Er is een deel van jezelf weg. Blijf het maar delen, ik vind het moedig dat je het zo doet. Sterkte!
Liefs