Maandag 1 oktober 2012

Door de slaappil heb ik drie uur aan een stuk geslapen. Uitzonderlijk voor deze fase van de zwangerschap. Het heeft me goed gedaan. Als ik wakker wordt staat me vaag bij dat ik van Marnix heb gedroomd maar wat weet ik niet meer.
Door een betere nachtrust ziet de dag er vriendelijker uit.

Vandaag komt er een oud-collega, maar meer nog vriendin op visite. Elf jaar geleden werden we collega's en dat is uitgegroeid tot een hechte vriendschap. Het doet me dan ook erg goed dat ze komt. Het wordt een gezellige ochtend en middag. We praten natuurlijk veel. Over Marnix en wat er is gebeurd maar gelukkig ook over luchtiger zaken.
De buitenwereld is niet op gehouden met draaien toen wij bijna een jaar geleden in het kinderkanker vacuüm terecht kwamen. Het voelt voor ons echt alsof we er een jaar tussen uit zijn geweest.

Het laatste nieuws dat mij bewust bijstaat is de dood van Khadaffi. En er is inmiddels veel meer gebeurd. Ik heb het alleen niet geregistreerd.
Dit jaar heb ik voor het eerst sinds ik stemgerechtigd ben, ook niet gestemd. De verkiezingen waren op Marnix' sterfdag.
De wereld voelt raar een jaar later. Mijn visie op zaken is ook veranderd. Erg veranderd. Ik hoef niet meer op elke vraag een antwoord.
Waarom kreeg Marnix kanker? Waarom krijgen wij een tweeling? Waarom loopt een vriendschap stuk? Waarom? Waarom? Waarom?
Er is bij mij acceptatie dat je niet op alle vragen antwoord kunt krijgen en dat berusting kunnen vinden vaak veel meer waard is. In ieder geval voor jezelf.
Al wat mogelijk is vandaag de dag, terug gaan in de tijd niet. Dus laat het verleden voor wat het is en leg je focus op de toekomst. Die heeft je wat te bieden. Zelfs met extreem groot verdriet.
Je moet het alleen wel willen zien. En die keuze maak je zelf. Of het de juiste is? Dat zal de toekomst je leren.