Vandaag fietst Jur mee met een sponsortocht voor Team Marnix. Het is een fietstocht van het AMC naar de Brink in Hoevelaken. In totaal zijn er 12 deelnemers.
Olav en ik brengen Jur weg naar het startpunt. Het AMC. Het is een rotrit ernaartoe. Weer de weg naar het AMC in relatie tot Marnix.
Onderweg denk ik terug aan de eerste keer dat Marnix voor een verlof mee naar huis mocht. Vorig jaar, midden november.
Het was een vreemde autorit. Met alle waardevolle lading in de auto; onze kinderen. Marnix had kort voor het verlof zijn eerste epilepsie aanval gehad. De zon scheen uitbundig toen we in de auto zaten en het licht flikkerde door de bomen die hun blad aan het verliezen waren. Ik zat naast Marnix op de achterbank. Hij met een ziekenhuisdeken over hem heen en een muts op zijn hoofd. Hij vond het leuk, ik had alleen maar de zenuwen dat het flikkerende licht hem weer een epilepsie aanval zou bezorgen.
Dezelfde tijd van het jaar is aangebroken. En de herfst kan zó mooi zijn. Maar voor mij nu brengt het heel veel herinneringen boven. Geen fijne herinneringen.
Als we eenmaal op plek van bestemming zijn gaat het wat beter. Maar ik voel me niet op mijn gemak. Alles is te bekend. Overal zie ik ons lopen met Marnix in de buggy. Op weg naar behandeling, op weg terug van behandeling. Met een zwaar gemoed en met een lichter gemoed. We hebben alle stadia van emotie hier liggen. Zowel Jur als ik zijn heel erg blij dat Marnix niet in het AMC is overleden. Dan waren we zeker niet terug gegaan.
Als de fietsers vertrokken zijn ga ik met een vriendin naar mijn favoriete wolwinkel. Altijd een hartelijke ontvangst daar. Het zal waarschijnlijk voorlopig even de laatste keer zijn.
Rond vijf uur komt Jur terug thuis. Het was een inspirerende tocht. Ook al is het te laat, gevoelsmatig heeft Jur wel voor Marnix gefietst.
Lieve lieverds,
BeantwoordenVerwijderenEen moeilijke plek. Zeker weten. Dat kan ik mij helemaal voorstellen. Zoveel daar meegemaakt. Heel veel herinneringen. Maar wat goed dat Jur dit heeft gedaan. En natuurlijk voelt het net alsof hij toch voor jullie lieve zoontje en broertje heeft gefietst.
Het gemis van lieve Marnix is zo voelbaar. Maar hij is in jullie hart. Om jullie heen. Naast jullie. Het is ongelooflijk moeilijk. Maar wat doen jullie het ontzettend goed en wat heb ik een respect voor jullie!
Knuffel vanaf hier en mijn gedachten zijn bij jullie.
Liefs
S
Moedig en dapper, Jur wegbrengen zal niet makkelijk geweest zijn,
BeantwoordenVerwijderenweer een stap overwonnen. Heerlijk om dan 'als beloning' lekker te snuffelen, samen met een vriendin in je favoriete wolwinkeltje.
Voor vandaag weer heel erg veel sterkte en vooral kracht!
Zomaar een mama.
Ontzettend veel respect en bewondering.
BeantwoordenVerwijderenBijzonder dagje morgen, laatste dagje met de tweeling in je buik.
BeantwoordenVerwijderenWat een confrontaties komen jullie toch overal tegen. Het lijkt niet uit te maken waar je komt, apotheek, AMC, de driewieler in de tuin, alles doet je aan je Marnix denken. Zo verdrietig, maar ergens ook mooi. Hij is altijd in je gedachten.
Fijn ook dat zijn kamertje gewoon zijn kamertje mag zijn waar je hem weer "op kan zoeken". Ook voor Olav de plek waar hij zijn broertje zoekt.
Wat zal jullie leven straks weer roerig zijn als de tweeling geboren is. Voor Olav ook heel heftig. Gelukkig nu leuk heftig.
Ik hoop heel erg op nog twee goede nachten slaap voor jullie voor de grote dag. Wat zal Marnix trots op jullie zijn daarboven! Hij houdt net zoveel van jullie en steunt jullie waar mogelijk. Al is het maar via alle mensen op dit blog die via zijn verhaal ook nu met jullie meeleven. Mooi kind!!!
Liefs