Een doorwaakte nacht wordt meestal gevolgd door een emotionele dag. Zo ook vandaag.
Keer op keer dwalen mijn gedachten af naar de maanden waarin Marnix ziek was. Het is zó vreselijk heftig geweest.
Beelden van een verdrietige Marnix. Overstuur in de behandelkamer omdat hij het aanprikken van de portacath zo vreselijk vond. Zweetdruppels op zijn hoofd en zijn handje stevig om de mijne geklemd. Paardje en zijn beker bij hem.
Het inbrengen van een nieuwe sonde, op het laatst zei hij uit zichzelf: moet goed slikken.
Dan ging het beter.
De frequentie waarmee er bloed afgenomen werd, tijdens de eerste opname sloeg de paniek toe als er een laborant de kamer binnenkwam.
Zijn trieste snoetje als hij uit narcose kwam. Het koude zweet dat hem uitbrak bij bepaalde chemokuren. Zijn voetjes met slecht gevoel waardoor hij alleen crocs aan wilde en toch struikelde over niks.
Het verwijderen van de grote pleister op zijn borst. Keer op keer. Hij vond het vreselijk. Toch heeft hij alles doorstaan en we hebben hem daar zo goed mogelijk in proberen te begeleiden. Hoe vreselijk hij het ook vond, hij bleef altijd keurig stil zitten en gaf alleen verbaal protest. Wat zijn we trots op hem.
Het mooie van Marnix was dat wanneer hij de behandelkamer uit was, hij vaak gewoon verder ging met waar hij mee bezig was.
Vandaag zijn het Marnix' verdriet en pijn die bij mij aan de oppervlakte van mijn gedachten drijven. Het had hem bespaard moeten blijven. Maar de noodzaak van de behandeling staat me ook helder voor de geest. Hadden we niet behandeld dan had hij ook een flink aantal mooie maanden gemist. En wij met hem. Want tussen alle behandelingen door hebben we wel genoten van elkaar. Spijt hebben we er niet van.
Ik realiseer me dat het nog maar een paar weken geleden is dat we samen in het grote bed sliepen. Wat hebben Marnix en ik daarvan genoten. En wat een gigantisch groot gat laat hij achter.
In de tuin staat zijn driewieler. Buurman Hans heeft de trapper er nog opnieuw aangezet. Marnix gaat nooit fietsen. De driewieler is een stille getuige van het leven dat geen doorgang mocht vinden.
Och Hera, ik weet geen woorden van troost. Ik weet wel dat wat je schrijft binnenkomt en ook binnen mag komen. Je bent misschien geen ster in emotie tonen maar emotie schrijven is jouw sterke punt. Rauwe rouw. Sterkte
BeantwoordenVerwijderenWat doet dit pijn, om jouw pijn te lezen, maar ook mijn pijn te voelen. Ook ik heb een kindje verloren, vlak na zijn geboorte. Veel minder herinneringen, maar het gemis, het grote gat is er ook. Een leven dat geen doorgang mocht vinden. Sterkte met het gemis, de pijn, het verdriet. En dank je wel dat je je verhaal deelt.
BeantwoordenVerwijderenLiefs
Tranentrekkend..inderdaad: het zou ze bespaard moeten blijven.
BeantwoordenVerwijderenMijn zoontje heeft 4 openhartOK's, 2 hartcatheterisaties en nog 2 onderzoeken onder narcose gehad. (1 mnd oud tot z'n 13 mnd). Dus voel met je pijnmomenten mee. Alleen: hij leeft en is kerngezond!
En daarom kan ik het elke x weer niet loslaten als ik hoor van een heldje als Marnix. Het kan toch niet dat.. Een plekje in m'n hart heeft 'ie. En jullie erbij. Het wordt er wel een beetje druk, maar dat past makkelijk.
Het zou niet moeten mogen...echt niet.
Warme groet,
L v Bracht
Lieve Marnix,
BeantwoordenVerwijderenLief knulletje
Denk aan jou, ieder dag!
XXX
Hier nog iemand die elke dag aan Marnix denkt. En aan zijn mama.
VerwijderenAan zijn papa en grote broer Olav en aan de 2 kleine mensjes in mama's buik.
Ik heb jullie nooit ontmoet, maar zal jullie nooit vergeten.
Dankjewel Hera!
Een hele dikke knuffel uit het uiterste zuiden
Ontroerend hoe je schrijft. Zo ver weg en toch zo dichtbij.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel dat je het wilt delen met ook wildvreemde buitenstaanders. Heb hier veel aan, kan het gebruiken in mijn werk op een buitenschoolse opvang. Maar liever had ik het niet willen lezen. Wat een verdriet, voor jullie als gezin, en wat een kracht lees ik iedere keer weer in de stukken die je schrijft. Monique
Tranen in mijn ogen.... Heftig om te.lezen.
BeantwoordenVerwijderenIk sluit me hier helemaal bij aan.
VerwijderenWat heftig om te lezen en tranen in mijn ogen!
Wens jullie zo ontzettend veel sterkte , warmte en kracht om met dit intense verdriet om te gaan.
Marnix heeft voor altijd een plaatsje in mijn hart (en jullie ook).
Een warme groet ,
Esther uit Numansdorp
En dan is het vandaag zo,n mooie zondag met een strakblauwe hemel , en dan lees ik over jou verdriet en het verdriet vna Marnix wat hij had.. mn hart doet zeer als ik het lees. Waarom zal je je vaak afvragen een kindje dat niet begrijpt waarom dat allemaal met hem gebeurt , zo oneerlijk. Hij weet het gelukkig niet meer. Hij weet alleen dat hij zich nu gelukkig voelt zonder pijn en hij geniet nu dichtbij Jezus ook van die strakblauwe lucht. Hoop dat dat een grote troost voor jullie is , Veel liefs Lidia Hakvoort.
BeantwoordenVerwijderenWas wat jullie ventje stoer, en wat moet hij een vertrouwen in jullie hebben gehad, dat hij alleen verbaal weerstand bood. En hoe fijn dat hij na een vervelende handeling gewoon weer doorging met zijn eigen dingen. Wat een veerkracht!
BeantwoordenVerwijderenKiezen voor kwaliteit van leven, en daar je pad naar wandelen. Dankzij jullie ben ik het belang gaan zien van deze keuze. Want als jullie niet zo hadden gekozen, dan was het nog veel wreder geweest, al die behandelingen. Dan had alles ingezet geweest op genezing, ongeacht hoe Marnix eraan toe was. En dan nog was de strijd verloren geweest...
Door jullie zie ik hoe cruciaal deze instelling is. Ik knoop het in mijn oren, en neem het voor altijd mee.
Ik vind het een hele knappe keuze; onbaatzuchtig. En dat met je grootste 'bezit'. Daar is moed voor nodig. Moed die jullie hebben getoond, en nog iedere dag tonen. Dikke knuffel!
Ik denk veel aan Marnix ondanks dat ik jullie niet ken. Wat mooi verwoord, maar wat verdrietig. Het had Marnix en jullie bespaard moeten blijven.
BeantwoordenVerwijderenKnuffel aan jullie. Ik denk aan jullie en jullie prachtige zoon. Hij zal niet vergeten worden!
Elke keer weet je me te verbazen met je visie en veerkracht. Jullie zitten in zo'n zwart gat en dan nog kun jij je richten niet op je eigen verdriet, maar op het verdriet en de pijn van je kind. Ik vind dat getuigen van zóveel liefde, dat je hiermee heel veel anderen weet te inspireren. Dat heeft jullie Marnix voor elkaar gekregen!
BeantwoordenVerwijderenAls ik hier struikel over het speelgoed en ik denk aan jullie ongebruikte driewieler, val ik stil. Het is niet voor te stellen.
Een praktisch punt; het hielp mij om met een voedingskussen in bed te slapen aan het einde van de zwangerschap. Dat was soms het laatste wat hielp om nog een beetje lekker te kunnen liggen. Wie weet heb je er een?! Ik heb m nu over en kan m zo langsbrengen als je wilt. Ik moet toevallig in Hoevelaken zijn.
We denken aan jullie!
Wat moet er veel verwerkt worden en een plaatsje krijgen. Daar heb je bijna geen tijd voor gehad toen jullie bezig waren met overleven, samen met Marnix. Wat komt er weer veel boven bij je en wat zal er nog veel boven komen.
BeantwoordenVerwijderenHet is zo verdrietig dat hij niet beter is geworden, zo'n mooi, lief en bijzonder mannetje.
wat een ontroerende blog, wat maakt jullie gezin een diepe indruk op me! jullie en kleine marnix zijn kanjers om nooit te vergeten. heel veel kracht om met dit onmenselijke verdriet om te gaan
BeantwoordenVerwijderenook al zal je het niet zo voelen maar het is goed om je verdriet toe te laten dat kan niet anders al die maanden heb je over je heen laten komen en nu moet je rouwen om je kind je verdriet moet eruit bid huil lach overleef zoals jullie dat willen doen
BeantwoordenVerwijderen