Woensdag 3 oktober 2012

Vandaag is het 3 weken geleden dat Marnix overleed. De hele nacht spookt het al door mijn hoofd en dit gegeven is drukkend aanwezig als ik opsta. Het wordt een moeilijke dag. De klok speelt een grote rol.
Drie weken geleden zo laat was de situatie zus en zo. En dat blijft de hele dag zo.
Met mijn zus heb ik afgesproken dat ik bij haar langs ga vanmorgen. De autorit ernaar toe voelt als een enorme berg die ik moet beklimmen. Het is dan ook niet fijn. Mijn gedachten en aandacht horen bij het verkeer te zijn maar dwalen steeds af naar Marnix en deze dag drie weken geleden.
Ik kom veilig aan.
Tijdens de koffie stromen de tranen rijkelijk en ook al is het mijn zus, ik voel me ongemakkelijk om mijn verdriet te laten zien. Dat hoort bij mij en zal waarschijnlijk ook wel zo blijven.
We hebben het even fijn samen. Veel praten, huilen maar ook lachen. Ik blijf voor de lunch, de kinderen zijn thuis en het voelt goed.

Toch wil ik voor 16.25 thuis zijn. Het tijdstip van overlijden. De hele dag heb ik in mijn hoofd herbeleefd en het belangrijkste moment wil ik daar zijn waar mijn hart mijn kind los heeft moeten laten. Thuis.

Maart 2007 is mijn moeder geheel onverwacht overleden. Niemand heeft het zien aankomen maar het gebeurde toch.
Toen heb ik mij gelukkig geprezen dat ze geen ziekbed heeft door hoeven maken en dat moeilijke afscheidsgesprekken achterwege zijn gebleven. Er waren tussen mijn moeder en mij geen losse eindjes. Alles wat gezegd moest worden werd direct gezegd. Elk contact tussen ons sloot ik af met: Vergeet je nooit hoeveel ik van je hou?
Dat weet ik, ik hou ook zo veel van jou.
En hoe zwaar het afscheid en het gevoel van bodemloos zijn ook was, het was goed.
Nu besef ik dat ik van Marnix afscheid heb moeten kunnen nemen. Het hele proces met hem door. Van uitbehandeld naar aansluiten op de morfinepomp, naar bedlegerig, naar coma, naar uiteindelijk sterven en als laatste de uitvaart.
Marnix mocht niet plotseling wegvallen. We hebben dit als gezin door moeten maken. Daar komt ook een stuk berusting uit voort.

Dit contrast heeft mij doen inzien dat iedere situatie en ieder mens dit anders beleeft. En dat er geen goed en slecht is waar het dit soort zaken betreft. Wat er moet zijn is begrip en respect voor ieders individuele situatie en goeddunken. Gelukkig ondervinden wij veel begrip en respect.
Rouw laat zich de wet niet voorschrijven.