Vrijdag 12 oktober 2012

Vandaag is het een maand geleden dat Marnix overleed. Een maand alweer. Het voelt als gisteren. We missen hem zo vreselijk. Dat is vanzelfsprekend, maar omdat er bij het gemis een grote hoeveelheid pijn komt kijken voelt het niet vanzelfsprekend.

Er worden bloemen bezorgd en het doet mij heel veel goed om te weten, te zien en te voelen dat mensen uit onze omgeving zo meeleven.

Zoals te verwachten zitten de tranen hoog. Zeker als ik boven een trui en een broek van Marnix tegenkom. Jur en ik praten over wat we met dat soort dingen moeten doen. Al snel komen we tot de conclusie dat we er nu helemaal niks mee gaan doen. Het is nog te vers en er staat nog te veel te gebeuren om daar nu beslissingen over te nemen. Marnix' kleren gaan in Marnix' kast op zijn slaapkamer.
Omdat onze kat graag boven slaapt houden we de slaapkamerdeur dicht. Olav heeft zich deze gewoonte niet eigen gemaakt en zo merken we dat Olav geregeld even op Marnix' slaapkamer gaat kijken. Hij praat er niet veel over maar het houdt hem toch ook bezig. Op een manier die past bij Olav en die past bij zijn leeftijd.

Vandaag ligt er een enveloppe van het crematorium op de mat. Waarschijnlijk over het vrijgeven van de as. We hebben de enveloppe nog niet opengemaakt. Het vrijgeven van de as gaat volgende week gebeuren. Waarschijnlijk als ik nog in het ziekenhuis ben. Ik heb nog niet helder hoe dit aan te pakken want het liefst zou ik de as zelf ophalen maar dat is geen mogelijkheid. Ook wil ik de as zo snel mogelijk thuis hebben. Dan is het gezin weer compleet. Dit keer met de tweeling erbij. De uitvaartonderneemster heeft al aangegeven dat zij de as wel wil halen. Zij steunt ons nog steeds. Heel bijzonder.
Het zal allemaal wel op zijn pootjes terecht komen, maar ik moet wennen aan het idee dat een ander Marnix naar huis brengt.