Vandaag zijn mijn gedachten bij KanjerGuusje. Het is precies een jaar geleden dat zij overleed in de kamer naast die van Marnix. Wij waren net een dag op de afdeling kinderoncologie waar Marnix zijn eerste chemokuur kreeg terwijl hij nog herstellende was van een grote operatie.
De familie van Guusje zijn we diverse malen tegengekomen in de wandelgangen van het ziekenhuis en op weg van en naar het Ronald McDonaldhuis.
Wij werden ons pas bewust van wat er gebeurd was toen er 's avonds een leeg bed de kamer uitgereden werd. Dat heeft heel veel indruk op ons gemaakt.
Later zijn we vaker geconfronteerd met sterfgevallen op de afdeling. En kinderen die naar huis gingen om daar te overlijden. Dan kwam er een lege brancard met ambulancemedewerkers de afdeling op en die vertrok dan later met een kindje. Gevolgd door moedeloze ouders met een doos met spullen in de armen.
Guusje heeft echter een speciaal plekje in ons hart. Gevoelsmatig verbonden met Marnix en onze ervaringen in de hel van de kinderkanker. Dus vandaag sta ik veel stil bij haar en haar familie. En dus natuurlijk ook bij Marnix. Zoals iedere dag.
Het is vandaag druk. De GGD komt voor een gehoortest bij de tweeling, de huisarts komt langs en de wijkverpleegkundige. Tussendoor is er ook nog wat aanloop van buren en bekenden. In totaal doen we vandaag 9 keer de deur open. Het is druk maar voelt ook wel prettig. Het voorkomt gepieker. En daar neig ik al snel toe.
De tweeling doet het weer goed vandaag. Ze zijn rustig en gemoedelijk. En ze zijn al goed aan het groeien. Qua uiterlijk lijken ze niet op elkaar, maar in houding doen ze elkaar steeds na. Synchroon slapen bijvoorbeeld. Alletwee het hoofd dezelfde kant op en met hetzelfde handje in de lucht. Het ziet er schattig uit.
We herkennen in de tweeling eigenschappen van zowel Jur, mijzelf, Olav en Marnix. Er is er niet één die sprekend op zijn oudere broers of op zijn ouders lijkt. Ze zijn zichzelf. Wij zijn blij met ze.
Beste familie,
BeantwoordenVerwijderenWat fijn om weer van jullie te lezen. We denken veel aan jullie en wensen jullie alle goeds met elkaar.
Vandaag heb ik ook aan Guusje gedacht en door het blog van Lowie ben ik ook jullie verhaal gaan lezen.
Alle goeds van zomaar een moeder die jullie verhaal leest.
Heel mooi om te lezen dat de tweeling het zo goed doet!
BeantwoordenVerwijderenEn ondanks het verdriet van Marnix....het zijn 2 kleine kereltjes met hun eigen trekjes en gewoontes.En zo hoort het ook,maar er zullen altijd trekjes van jullie allemaal te zien zijn.En dat is dan ook weer heel mooi!
Heb vandaag ook veel aan Guusje gedacht,en haar familie...
Lief dat je stil staat bij Guusje en haar familie, ik deed dit ook gister, samen met vele mensen.
BeantwoordenVerwijderenWat prachtig dat je schrijft dat de tweeling zo hetzelfde is, maar toch zo zichzelf. Al blijf je vergelijken, zoeken naar iets wat je oh zo graag terug zou willen.
En je zal het terug krijgen, een lachje wat je herkend, een gezichtsuitdrukking, een uitspraak. Ergens zal Marnix zich in de tweeling laten zien.
En dan, dan kan je even dubbelop genieten....
Voor vandaag wens ik je weer veel sterkte en kracht.
Zomaar een mama.
Ik volg jullie blog al een tijdje, en heb ongelooflijk veel respect voor jullie!
BeantwoordenVerwijderenIk wens jullie alle geluk van de wereld toe ...
Veel liefs van een mama van 3 boys
Ik blijf ontroerd over hoe je schrijft, en dan nu toch dit je ook maar laten weten. Dapper en moedig zijn jullie als gezin, en ondanks heftig verdriet ook de bijzonderheden van jullie zoontjes zien, kan enkel liefde betekenen.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat jullie een beetje de rust kunnen hervinden, en wens jullie veel sterkte, moed en liefde toe.
Een lezeres die dagelijk ontroerd blijft als ze leest over jullie.
zomaar een lezeres die gepakt is door jullie verhaal.
Ook jullie zijn kanjers met zijn allen, voor jullie kracht en de liefde voor de mensen om jullie heen daar heb ik bewondering voor!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig om te lezen hoe synchroon ze zijn, zie het helemaal voor me ;-)
Jullie mogen genieten van de twee kleine mannetjes die jullie leven in kwamen in een tijd van zoveel verdriet en gemis. Ze kunnen niets vervangen maar wel iets geven ook al zijn ze nog maar zo klein.
Ik wens jullie alle liefs