dinsdag 30 juli 2013

30 juli 2013, Een Weekend met Lotgenoten

Een weekend met lotgenoten. Tot voor kort kreeg ik jeuk van het woord lotgenoten. Laat staan dat ik die wilde opzoeken.
Na de geboortedag van Marnix op 28 juni ging het emotioneel bergafwaarts. Niet alleen bij mij maar ook bij Jur. Een proces dat wij niet wisten te stoppen.

Toen Yvonne van Gorp ons uitnodigde om een weekend met lotgenoten door te brengen was het antwoord volmondig en zonder voorbehoud: Ja!

Landal Nederland bood de familie van Gorp een spiksplinternieuwe 24-persoons bungalow op Landalpark de Sluftervallei op Texel aan. Een huis om te delen met lotgenoten. Wij voelden ons vereerd met de uitnodiging. We zouden een weekend doorbrengen met vijf gezinnen. Twee gezinnen waarvan een kind overleden is en drie gezinnen met survivors.

Van de gezinnen kennen we alleen de familie van Gorp, oppervlakkig. Dat vormt geen belemmering. Niet meer.

Vrijdag zijn we vertrokken. Al redelijk vroeg want we gaan eerst naar Frank en Mireille. Na de middagslaap van de jongens gaan we naar de Sluftervallei.
We komen aan bij een werkelijk schitterende bungalow. We zijn vaker bij Landal geweest, maar dit is wel de mooiste, meest complete bungalow die ik ooit heb gezien.

De andere gezinnen zijn er al. Doordat de jongens zo lang hebben geslapen zijn we de laatsten die aankomen.
Het welkom voelt warm en hartelijk.
Wij hebben een foto van Marnix meegenomen die we in de huiskamer zetten. De familie van Gorp heeft een foto van hun Guusje meegenomen, die staat ook in de huiskamer. Ze horen erbij.
De urn van Marnix zet ik boven naast mijn bed. Ik kan hem niet alleen thuislaten. En dat hoeft ook niet.

Er zijn veel kinderen. Van 6 weken oud tot 19 jaar oud. Olav vindt direct aansluiting met een leeftijdsgenoot en die zien we de rest van het weekend weinig.

Ook al kennen we de anderen niet, dat wat we delen maakt veel overbodig. Iedereen heeft in een ziekenhuis op zaal gezeten, iedereen heeft in het Ronald McDonaldhuis gezeten. Ego speelt geen rol. Wat een verademing!

Er wordt veel gelachen, veel gepraat en soms vloeit er een traan. Niks is geforceerd, iedereen wordt vrij gelaten te doen wat hij of zij wil.
De gesprekken ontstaan natuurlijk. Het praat zo makkelijk met lotgenoten. Zij weten waarover gepraat wordt, ze hebben het meegemaakt. Helaas.

Als ik alleen met Olav in het zwembad ben wordt het me even teveel. Ik mis Marnix zo erg. Ik snijd het onderwerp aan bij Olav. Mist hij Marnix? Ja, maar niet zoveel.
Hij wil graag nog een knuffel van Marnix hebben. Een Bumba. Dat kan natuurlijk. Ik vraag hem of hij ook een foto van Marnix en hem op zijn kamer wil hebben. Hij antwoordt nee en licht het direct toe. Hij wordt er te verdrietig van en is bang dan te moeten huilen. Dat wil hij niet. Hij denkt dat wij hem een aansteller zullen vinden. Wat lijkt Olav op zijn moeder...
We besluiten een mooi foto-album te gaan maken met foto's van Olav en Marnix. Dat kan hij dan bekijken wanneer hij wil en wegleggen wanneer hij wil.
Een emotioneel gesprek. Voor Olav en voor mij.

Bij vertrek uit de bungalow op maandag valt het mij op dat veel bedden achtergelaten worden zoals het Ronald McDonaldhuis dat voorschrijft. Wie het niet weet, ziet het niet. Mij zegt het heel veel.

Wij kijken terug op een fantastisch weekend. Het zal niet vaak zo goed gaan; een lang weekend vijf gezinnen die elkaar niet of nauwelijks kennen in één huis.
Wij hadden in beginsel al geen twijfel.

Onze diepe dank gaat uit naar Landal Nederland die de bungalow ter beschikking stelde en naar Yvonne van Gorp die ons hiervoor uitnodigde.

Bij thuiskomst is ons gemoed een stuk lichter dan bij vertrek. Dit hadden we nodig.




maandag 22 juli 2013

21 juli 2013, de afgelopen week

Nog steeds regent het af en aan in mijn hoofd. En dat heeft een behoorlijke impact op, eigenlijk, alles.

Afgelopen dinsdag moest er flink aangepoot worden voor de ouderraad. Er wordt jaarlijks een afscheid voor groep acht georganiseerd en daar vervult de ouderraad een grote rol.
Dus ik ook. Ik had er zin in, het is een leuke club enthousiaste mensen. De voorbereidingen begonnen vroeg.
Alles ging goed tot we aan het eind van de ochtend over het kleuterplein moesten voor de bevoorrading. De kleuters speelden op dat moment buiten en één van de kleuters riep: kijk, dat is mijn mama! naar een ander lid van de ouderraad. En vanuit het niets maakte mijn hart een diepe val. Daar had Marnix horen te staan. Die had dat ook geroepen. Wat mis ik hem. Wat mis ik het hem te zien ontwikkelen. Een eigen persoonlijkheid te worden. Los van mij.
Ik heb mijzelf even een moment van bezinning gegund voor ik weer verder ging. Later thuis was ik erg blij dat Jur er was. Die schouder had ik heel erg nodig.
De hele dag ben ik aanwezig geweest. Op het moment dat de gasten kwamen heb ik afgehaakt. Dat werd me teveel. Gelukkig is daar begrip voor. Dat begrip zorgt ervoor dat ik mij durf uit te spreken en kwetsbaar durf op te stellen.

Donderdag heb ik afgesproken met onze "oude" buurvrouw. Met haar heb ik altijd hele diepe gesprekken. Daarom zie ik altijd een beetje op tegen onze ontmoetingen. Het eerste gesprek dat wij over koetjes en kalfjes voeren moet nog komen. We gaan samen naar het bos. Aan de rand van de vijver. Met uitzicht op de fontein. De tijd vliegt en weer een heel stuk wijzer nemen we afscheid. Ook al zijn het zware gesprekken, ik vertrek met meer energie dan ik aankwam.

En dan is daar vrijdag. De laatste schooldag voor Olav. We gaan die avond met hem uit eten voor zijn geweldige prestaties op school. De tweeling is in goede handen bij de Roersens. Ook zij gaan uit eten. De eerste keer voor de tweeling. Er staat een lekkere pannenkoek op het menu.
Deze vrijdag zijn de jongens precies negen maanden oud. En wat zijn ze leuk!

De linker is Victor en de rechter is Arthur. 

Olav geniet met volle teugen van het restaurant. Even met papa en mama alleen. Alle aandacht naar hem. Hij verdient het.

Als ik Olav zo zie genieten, dan geniet ik zelf ook. Het wordt steeds leuker met hem. Hij eet alles en is een geduchte gesprekspartner.

In de loop van de week ga ik me iets luchtiger voelen. Het helpt heel erg dat Olav nu vakantie heeft. Met hem thuis is er altijd reuring. Zijn vakantie geeft mij ook energie. Het is heerlijk om het gezin thuis te hebben.

Via Lowie van Gorp en zijn vrouw worden we uitgenodigd om een lang weekend naar Landal de Sluftervallei op Texel te gaan. Met lotgenoten in een schitterende bungalow. Deze uitnodiging had niet op een beter moment kunnen komen.
Sinds Marnix' geboortedag zijn Jur en ik langs een glijdende schaal emotioneel naar beneden gegleden en lotgenotencontact is heel erg welkom. En dan ook nog op Texel op een prachtig Landalpark. We kijken ernaar uit. Heel veel dank voor de familie van Gorp en Landal!

Het weekend is druk, maar zó gezellig! Alleen maar vrienden en gezelligheid. Zondagavond ben ik fysiek erg moe, maar geestelijk bijgetankt.

We gaan er een mooie vakantie van proberen te maken.

zondag 14 juli 2013

Zondag 14 juli 2013

Voor mijn gevoel ligt er een enorm drukke, bewogen week achter me. Maar mijn gevoel laat me momenteel behoorlijk in de steek.

Olav heeft een heel erg goed overgangsrapport. Niet gewoon een goed rapport, maar een uitzonderlijk goed rapport.
Als hij zich blijft ontwikkelen zoals hij doet, zullen we verder moeten kijken op welke wijze we zijn ontwikkeling in goede banen kunnen leiden. Dat zullen we in groep 4 gaan ervaren. Voor nu zijn we apetrots op Olav. Om zo te presteren gezien het jaar dat achter hem ligt verdient een dikke pluim.

Woensdagmiddag werd Victor niet lekker en begon te spugen. Schrik. Na het spugen is hij naar bed gegaan en bijna 14 uur non stop geslapen. Wederom schrik. "Gelukkig" kreeg hij er donderdag dunne ontlasting bij waardoor ik weer wat gerustgesteld was. Ook Arthur werd ziek wat helemaal in de richting van een infectie wees.

Het evenwicht dat er heerst, de ogenschijnlijke rust, is heel wankel. Ik ben heel snel van mijn stuk gebracht. Dat is deze week wel weer gebleken.

Afgelopen dinsdag zou mijn moeder 59 jaar geworden zijn. Het gemis van mijn moeder staat in geen vergelijking tot het gemis van Marnix, maar mijn moeder missen doet nog altijd zeer. Het was voor mij de allerbeste moeder. En mijn vaste basis. Ik voel me wees. Nog steeds heb ik de instinctieve behoefte om haar te bellen.
Gelukkig is daar mijn zus, die bel ik in die situaties. En dus ook afgelopen dinsdag. Vanwege de verjaardag van mijn moeder. En omdat ik me momenteel rot voel.

Het valt me allemaal erg zwaar. De dagen drukken op me. 's Morgens wil ik niet uit bed en 's avonds weet ik niet hoe snel ik moet gaan slapen. In bed voel ik me veilig en is de wereld te overzien. In de tussentijd maak ik me drukker dan noodzakelijk met de kinderen en het huishouden. Handwerken doe ik niet tot weinig. Dat zegt veel.
Of het dipje is, of iets dat wat langer gaat duren weet ik niet. Hoeft ook niet. Maar het leven valt me tegen. Het verdriet is groot.

vrijdag 5 juli 2013

Vrijdag 5 juli 2013

Eindelijk weer een blog.
De verjaardag van Marnix heeft er hard ingehakt bij mij. Een verjaardag vieren zonder jarige. Geen kaarsjes op de taart, geen cadeaus, niet zingen. Dus eigenlijk geen verjaardag. Nu begrijp ik wat de ouders op de bijeenkomst van de VOKK bedoelen wanneer ze zeggen de geboortedag van hun overleden kind te vieren en niet de verjaardag. Ik dacht dat ik het al begrepen had maar dat bleek niet het geval. Zelfs als "ervaringsdeskundige" zijn niet alle facetten van het verlies van een kind te bevatten zonder het zelf te ervaren. Hoe zal het dan voor een buitenstaander zijn?

De afgelopen week ben ik mij er continue pijnlijk bewust van geweest dat Marnix echt dood is.
Dat is me nog niet eerder gebeurd en ik ben dan ook al de hele week in mineur. Heel erg verdrietig.

Ik houd mijzelf de hele dag druk. Met diverse dingen. Behalve handwerken. Anders word ik daar rustig van, maar nu beangstigd het me om te gaan zitten. Om iets ontspannends te doen.
Ook bloggen wilde ik niet. Ik kon het niet opbrengen om te schrijven over mijn verdriet, over het verlies van mijn kind. Ik kan er nu niet meer omheen, ik moet er mee leren omgaan en leven.
En zoals met veel dingen, heeft dat tijd nodig.