dinsdag 30 april 2013

Donderdag 25 april 2013

Ik heb vandaag maar één afspraak op de agenda staan. In de middag. Maar die ene afspraak werkt verlammend. Nu ik mij er bewust van ben probeer ik ik het anders aan te pakken. In plaats van de hele dag als een konijn in de koplamp te zitten staren, kijk ik nu kritisch naar de klok en besef om kwart over negen dat de dag mij nog veel te bieden heeft. Dus ga ik in de tuin aan de slag. Met het gewenste resultaat. Tegen de tijd dat ik naar mijn afspraak moet heb ik heel veel gedaan. Het geeft me voldoening.

Na mijn afspraak ga ik naar een groot tuincentrum om lathyrus zaadjes te kopen. De prijs is echter belachelijk en ik besluit naar een kleine zelfstandige te gaan die het vast ook verkoopt. Als ik tracht de uitgang te bereiken vliegt de waanzin van de hebzucht mij aan. Een muur gevuld met kussentjes,  opgesteld achter een gigantische collectie barbecues. Wat nou als je gewoon een kussen zoekt om op te zitten? De keuze is meer dan overweldigend evenals de prijzen. Ik voel me extreem ongemakkelijk tussen deze hippe opstellingen. Dit is niks voor mij. Heel gauw weg hier.
Gelukkig vind ik in een klein winkeltje wat ik zoek voor een normale prijs. Tevreden ga ik naar huis om de zaadjes in de grond te stoppen. Ik hoop op een muur van lathyrus bloemen. Daar word ik blijer van dan te hippe, te dure spullen.

maandag 29 april 2013

Woensdag 24 april 2013

In de morgen heb ik een afspraak staan om spullen voor de moestuin op te halen. Het kost nogal wat tijd en de gever biedt me koffie aan. Dus we zitten even koffie te drinken en het gesprek komt op kinderen. Ik heb vier jongens vertel ik. Verder niks.
Per situatie schat ik in wat te vertellen en wat niet. De mensen wat ik nu te gast ben zie ik waarschijnlijk niet nog eens dus vertel ik niet dat een van mijn zoons is overleden. Het heeft geen meerwaarde.
Thuisgekomen heb ik het er met Jur over. Hij ervaart het precies hetzelfde. De situatie bepaalt wat je vertelt en wat niet.
Als ik besluit om wel over Marnix te vertellen verandert een gesprek terstond. En die verandering is meestal gestoeld op medelijden en meewarigheid.  In eerste instantie dan. Die emotie wil ik niet met iedereen delen. Een gelukkig ben ik over het algemeen vrij in die keuze.

zondag 28 april 2013

Dinsdag 23 april 2013

Vandaag heb ik een drietal afspraken staan. Sociale activiteiten.  Alledrie leuke dingen, maar het voelt te druk.
Gisteren ook twee afspraken en morgen ook weer twee.
Als ik eenmaal een afspraak heb staan dan verlamd me dat. Er komt dan de rest van de dag ook niks meer uit mijn handen. Ik vind het lastig. Ook al zijn het leuke dingen.
Het is gewoon te druk in mijn hoofd. En daar heb ik geen tijd voor.
Prioriteiten stellen. Ik moet het leren. Niet alleen in mijn belang, maar zeker ook in het belang van ons gezin.

zaterdag 27 april 2013

Maandag 22 april 2013

Er wordt vanuit het AMC een herdenkingsbijeenkomst georganiseerd voor kinderen die in het tweede half jaar van 2012 overleden zijn. We hebben een uitnodiging ontvangen en na lang wikken en wegen hebben Jur en ik besloten om wel te gaan.
Vanmiddag vraag ik Olav of hij mee wil. Ik leg hem uit wat het is en zijn antwoord is snel. Nee, hij wil niet mee.
Ik vraag verder waarom hij niet wil. Is hij misschien bang dat hij moet huilen? Ja. Dus ik zeg hem dat hij mag huilen. Want het is ook verdrietig. En dan komt zijn goudeerlijke antwoord: ik huil niet graag ergens anders dan thuis.
Wat een enorme blijk van vertrouwen in ons en zijn veilige omgeving.
Ik vertel hem dat hij zich tot op het allerlaatste moment mag bedenken en toch mee kan gaan. En dat ieder antwoord juist is zolang het zijn antwoord is.
Jur en ik zijn onder de indruk van zijn vermogen zich te verwoorden en de eerlijkheid van zijn antwoorden.


En dan, in navolging van ons voornemen om eens wat samen te doen, besluit ik een gekregen bioscoopbon voor aankomend weekend in te gaan zetten. Maar als ik goed op de kaart kijk, blijkt deze verlopen te zijn.
Gezien alles wat er gebeurd is stuur ik een mail waarin ik de situatie uitleg, een beroep doe op coulance en vraag om vernieuwing van de Bioscoopcadeaukaart.
Tot mijn zeer grote verbazing krijg ik bijzonder snel een zwaar bedroevend mailtje terug. Er kan niks gedaan worden, in geen enkele situatie. Jammer maar helaas. Het geld is binnen, de klant blijft buiten.
Wellicht naïef van mij, maar wat stelt dit me teleur. Ik ben me bewust van mijn vraag, ik ben me bewust van het feit dat de kaart verlopen is en dat "nee" zeker ook een antwoord is. Maar de manier waarop dit bedrijf hiermee omgaat is tenenkrommend. Het gaat voor zo'n bedrijf maar om één kaart. Maar voor Jur en mij betekent het op het moment veel meer. En een wat meer empathisch "nee" had ik zeker geaccepteerd. Wat er nu bereikt is, is dat ik erg negatief tegenover bioscoopcadeau sta. Mijn klandizie zijn ze kwijt.

woensdag 24 april 2013

Zaterdag 20 april 2013

Eerst een drukke dag. En 's avonds tijd voor een feestje op de hockeyclub.
En zoals altijd denk ik: waarom heb ik gezegd dat ik daar naar toe wil? Ik ben moe en wil op tijd naar bed.
We gaan wel. Het is ondenkbaar dat er zo'n feestje is en dat wij niet gaan. Dat voelt niet goed.
Dus feestelijk kleedje aan en gaan.

En wat was het leuk! Veel gedanst, gelachen en gepraat.

dinsdag 23 april 2013

Vrijdag 19 april 2013

Al maanden moet ik contact opnemen met het AMC vanwege formulieren voor de verzekering. Ik zie er zo vreselijk tegen op. Het is maar een telefoontje, maar ik weet hoe het er aan de andere kant van de lijn uitziet. Ik wil niet!

Vandaag heb ik ineens ergens moed gevonden en voor ik me kan bedenken heb ik de telefoon gepakt en het nummer ingetoetst (ik weet het uit mijn hoofd).
Binnen vijf minuten is het klaar. Als ik heb opgehangen klopt mijn hart in mijn keel. Maar ik heb het gedaan. Dat waar ik al zolang tegen op zie. Het is klaar. Zucht. 

's Avonds ga ik naar mijn zus. Het is gezellig en diverse onderwerpen passeren de revue. 
Wat er allemaal is gebeurd op gebied van gezondheid, werk, familie, vrienden, dood en geboorte. Het is zo vreselijk veel. 
En dan zeker binnen het tijdsbestek van anderhalf jaar. Ik heb nog heel lang nodig om het allemaal te bevatten. 
Ik leef het leven ad hoc. Anders gaat het niet. 

maandag 22 april 2013

Zondag 21 april 2013

Het feest gisteren was leuk. Erg leuk.
Verbazingwekkend. Jur en ik hebben beiden ervaren dat deze vorm van plezier kan bestaan naast het immense verdriet om Marnix. Het is niet erg en we hoeven ons niet schuldig te voelen. Het mag.

Ook ervaren we hoe belangrijk het is om eens iets met z'n tweeën te ondernemen. Op het moment zijn we 24 uur per dag papa en mama. Dat is prima want dat zijn we en dat willen we. Maar we vergeten daarbij Jur en Hera nog wel eens. En die zijn wel essentieel voor het goed papa en mama kunnen zijn.
We gaan kijken hoe we hier in de praktijk invulling aan kunnen geven. Gewoon een avond samen. Wellicht een lange wandeling, een feestje of samen naar de bioscoop.

Olav heeft het bij Jeroen en Corina geweldig naar zijn zin gehad. Hij is naar het luchtvaartmuseum geweest. Kennis vergaren is Olav op het lijf geschreven en hij heeft dan ook weer als een spons van alles opgenomen. Hij kan het allemaal goed terug vertellen. We zijn blij voor hem!

Donderdag 18 april 2013

Vandaag komt de schoolfotograaf biij Olav op school. Dus hijs ik hem in een overhemd (waarom moet ik dat aan? Ik heb liever een truit) en doe gel in zijn haar. Hij ziet er keurig uit. Nu maar hopen dat dat zo blijft tot de foto's gemaakt zijn.

Doordat de schoolfotograaf komt is er vandaag geen zwemles. Daar is Olav heel erg blij om. Hij vindt zwemles vreselijk. Hij is bang om zijn hoofd onder water te doen. Dat is al zo van baby af aan. Hij heeft wat afgeschreeuwd met haren wassen. Zelfs nu is dat nog een onderneming. Veel praten en rustig blijven, dan lukt het.

Marnix had hetzelfde. Hij kon de voegen uit de tegels schreeuwen. En niet alleen met haren wassen, douchen vond hij geen goed idee. Als we hem naar bed brachten liep hij voor me op de trap en zei: niet douchen vandaag.
Vaak had hij pech.

Nu ben ik benieuwd of dit in onze jongens zit, of dat Marnix het afgekeken had van Olav. Met de tweeling gaan we er waarschijnlijk achter komen. Olav is met haren wassen redelijk rustig, de heftige tafrelen liggen achter ons. Dus zal hij dat niet meer overgeven aan Arthur en Victor.
De tweeling vind badderen prettig en ook water over hun hoofd is geen probleem. Ik hoop dat dat blijft.

We willen in de vakantie een keer met alle jongens naar het zwembad. Olav vindt dat heel erg leuk, als hij maar niet met zijn hoofd onder water hoeft.
Olav en Marnix bleven in het zwembad op de rand zitten. Met zwembandjes om en een gietertje. Dan wat het een succes.
We zijn benieuwd naar hoe de tweeling het gaat ervaren.

zondag 21 april 2013

Woensdag 17 april 2013

Arthur en Victor zijn op de kop af zes maanden oud.

Victor en Arthur

Vanwege 30 april heb ik Abdicatiespencertjes voor ze gebreid.  
Wat een heerlijke jongens.



vrijdag 19 april 2013

Dinsdag 16 april 2013

Vanmiddag hebben Heidi en ik gezaaid op de tuin. Zoals we zijn, dus met heel veel pret. Dat leverde natuurlijk leuke foto's op en 's avonds tijdens het breicafé laat ik die zien.

Op mijn telefoon ook foto's van Marnix. Ruim 200 stuks.
Corina vraagt of ze ze mag bekijken en ik zeg ja. Ze zit naast me en terwijl zij de foto's doorbladert kijk ik mee.
Mijn mannetje. Wat een leukerd. Het is voor het eerst sinds zijn overlijden dat ik de foto's zie. Het valt me op dat zijn hoofdje er zwaar getekend en best wel een beetje eng uitziet. Maar Marnix grote ogen en innemende lach voeren de boventoon.

Marnix met de beer die hij kreeg van zijn grootste vriend Geert

Marnix zoals hij was. Met kikkerpyama en Timmy.

Door de spontaniteit van de vraag was het goed zoals het ging. Marnix is fijn om naar te kijken. 
En toch blijft bij mij de verwondering dat het echt over is. Als ik zo naar hem kijk kan ik het nog steeds niet geloven. En dat is toch echt het geval. 


Maandag 15 april 2013

Nu de dagen wat zonniger worden krijg ik ook meer zin om dingen te doen, actief bezig te zijn buitenshuis.
Dus vandaag naar de moestuin. Er moet nog een draak van een struik uit de grond. Dus gewapend met een steekspade en de tweeling ga ik op pad.
Helaas voor mij valt de enige plensbui van de dag precies op het moment dat ik bezig ben met die struik.

Ik heb een hekel aan regen. Niet gewoon een hekel aan regen maar een gruwelijke hekel aan regen. Maar als de druppels beginnen te vallen besluit ik wel door te gaan. Tijdens mijn driftig steken en spitten moet ik ineens aan Marnix denken en aan de grappige dingen die hij zei en deed. Levendige beelden. En ik sta in mezelf te lachen. In de stromende regen. Voeten in de modder, hoofd in de regen en Marnix glashelder op mijn netvlies.
Zo is regen niet zo erg.




donderdag 18 april 2013

Zondag 14 april 2013

Vandaag hebben we een verjaardag. We willen er graag naar toe.
Dit soort sociale gebeurtenissen blijven echter wel een drempel die ik over moet. Een drempel die steeds een beetje lager wordt, maar toch een drempel.
Zeker wanneer het mensen betreft die je niet vaak ziet merk je dat het voor beide partijen aftasten is.
Niet iedereen weet hoe wij omgaan met de situatie. Wat kan wel gezegd worden en wat niet? Worden wij heel erg emotioneel als het over Marnix gaat?
Hoe moeilijk het ook voor ons is, voor buitenstaanders is het ook niet altijd even makkelijk. Men is vaak bang het verkeerde te zeggen. Er kan echter weinig verkeerds gezegd worden. Jur en ik zijn heel erg open en praten graag over Marnix. Hij hoort altijd bij ons. En het verdriet om zijn dood is enorm, de vreugde om zijn leven overtreft dat.
Zolang er gepraat wordt vanuit het hart kun je niks verkeerds zeggen.

woensdag 17 april 2013

Zaterdag 13 april 2013

Wij hebben tijdens en na het ziekzijn en overlijden van Marnix heel veel hulp gehad. Hulp die we hard nodig hadden en die ons geboden is.

Vandaag kan ik wat terug doen en dat geeft een gevoel van voldoening. Voor mijn gevoel tel ik in die zin weer mee. Omdat ik in staat ben wat te doen en te betekenen voor een ander. Dat heeft toch zo'n anderhalf jaar niet gekund.

Alles heeft anderhalf jaar stil gestaan. En toch is er zo vreselijk veel gebeurd.
Stukje bij beetje pakken we op, doen weer mee. Ook al gaat het soms met heel veel moeite en zijn sommige drempels toch echt nog te hoog. We blijven proberen. Er zal een dag komen die we als "normaal" gaan ervaren.
"Normaal" voor ons dan, want het is niet normaal dat één van je kinderen overleden is.

maandag 15 april 2013

Vrijdag 12 april 2013

Een dag zonder afspraken. Een dag die ik echt heel hard nodig heb. Gewoon om mijn gedachten te ordenen.

Het is vandaag 7 maanden geleden dat Marnix overleed en het lijkt wel alsof zijn rol in het gezin steeds prominenter wordt. Het is moeilijk om dit goed onder woorden te brengen, maar ik ben de hele dag met hem bezig in mijn hoofd. Continue herhaling van alles wat er gebeurd is. Een hele slechte film.
En de dagen die ik bewust vrij houd zijn noodzaak om alles te verwerken.
Het leven is er niet leuker op geworden.


zondag 14 april 2013

Donderdag 11 april 2013

Vandaag is het precies een jaar geleden dat wij Marnix in bed aantroffen met een epileptische aanval. Ondanks medicatie kreeg hij er nog een aanval overheen en moest er een ambulance komen.
Ik voel weer de kalme paniek. Jur die zorgt dat Olav naar school gaat zonder iets te merken en ik blijf bij Marnix. De voordeur open, in de verte de sirene al hoorbaar. Ze komen voor mijn kind.
Eerst stabiliseren dan met gillende sirenes tegen het verkeer in. Jur volgt later met onze auto.
En dan ligt Marnix er zo bij:


Dit maakt indruk. Dit raak ik nooit meer kwijt. Net zoals Marnix op de verkoever. Een heel klein hoopje mens. Waar heel veel van gehouden wordt. 

Gelukkig werd Marnix aan het begin van die middag wakker en zei: heerlijk geslapen. Typisch voor een epileptische aanval. 

Op de dag zelf heb ik gehandeld met wat ik geleerd heb. Automatische piloot. Later bleek pas hoe groot de impact geweest is. Nu nog kan ik geen ambulance horen zonder paniek te ervaren. Als ik een ambulance zie weet ik niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken. Ik weet hoe het is als je er één nodig hebt. Heftig. 

zaterdag 13 april 2013

Woensdag 10 april 2013

Er is kermis in het dorp.
Geen fijne herinneringen.  Vorig jaar waren we tijdens de kermis aan het kuren. Dus zowel Jur en ik zijn afzonderlijk met Olav naar de kermis geweest. We hebben niet de indruk dat Olav er dezelfde zwaarte aan hangt als wij doen. Gelukkig.

Vandaag gaat de tweeling naar de buren en Jur en ik gaan samen met Olav naar de kermis. Hij verdient even onze onverdeelde aandacht.
Helaas, ineens, uit het niets vliegt verdriet me aan. Ik mis Marnix met elke vezel van mijn bestaan.
Mijn keel zit dicht, mijn hart valt in een peilloze diepte en ik sta weer te strijden tegen de tranen.
Het zijn overweldigende momenten, onaangekondigd. Olav heeft het erg naar zijn zin en die heeft niks in de gaten.
Jur vertel ik het wel. Hij herkent het. Het gevoel overvallen te worden. Altijd wanneer je het niet verwacht met een onbeschrijfelijke kracht.

Ik weet me vlot te herstellen en we hebben het verder goed op de kermis. Thuis eten we pizza, Olav heeft een hele leuke dag.

vrijdag 12 april 2013

Dinsdag 9 april 2013

Victor besluit vanmorgen om 6:15 uur dat hij lang genoeg in bed gelegen heeft. Dus zit ik al vroeg beneden met hem. Arthur meldt zich niet veel later.
Doordat we zo vroeg zijn heb ik vandaag een voorsprong op de dag.
Dus voor tien uur heb ik al in het huishouden gedaan wat ik moest doen. De rest is bonus.

'S Avonds is er weer breicafé. Mijn moment van ontspanning. Daar geniet ik heel erg van. Er wordt over van alles en nog wat gepraat en ondertussen staan de handen niet stil. Ook Marnix passeert regelmatig de revue, ik praat graag over hem. Natuurlijk over het ziekzijn maar ook over Marnix als gezonde jongen. het was mij er ééntje. Ik ben pas laat thuis, met een tevreden gevoel over de hele dag.
Morgen moeten we vroeg uit bed. Olav heeft midweek op school. Ik geloof dat wij zenuwachtiger zijn dan hij is. Hij heeft er zin in.

donderdag 11 april 2013

Maandag 8 april 2013

De gewone week begint weer na een heerlijk weekend.
We hebben geen medische afspraken staan deze week en dat wil ik heel graag zo houden.

Arthur en Victor gaan over in de wandelwagen (ik geloof dat dat zo heet) in ieder geval worden de reiswiegjes vervangen door zitjes.
Het worden al echte jongens. We sluiten een fase af. Zonder problemen want we weten inmiddels dat het alleen maar leuker wordt naar mate ze ouder worden.
Nu kunnen ze meer om zich heen kijken. De eerste keer vinden ze het leuk. Hopen dat dat zo blijft.


Zondag 7 april 2013

Vandaag een paar hele goede vriendinnen gesproken.
Astrid, bedankt voor je luisterende oor en je onvoorwaardelijke vriendschap. En dat al bijna 12 jaar.

Jur is naar een hockeywedstrijd dus ik heb de jongens ingeladen en ben op bezoek gegaan bij Corina.
Daar op bezoek gaan is altijd ontspannen. En niet alleen voor mij, ook voor de jongens. Arthur en Victor slapen als roosjes. Olav vermaakt zich ook prima. En ik kan even rustig bij praten en een toer haken.
Later komt Heidi aanwaaien. Ze is aan het trainen voor de Alpe en fietst langs voor een slok water. Dan weer terug op de fiets.
Ruud is dit weekend ook zwaar aan het trainen.
Respect voor wat team Marnix gaat doen.

Al met al een heerlijke dag gehad. Dat geeft mij energie.

woensdag 10 april 2013

Zaterdag 6 april 2013

Wat kunnen wij genieten van thuis zijn. Ontspannen met de kinderen. Geen haast, geen stress.
Het weer werkt vandaag ook nog mee dus we zijn veel buiten te vinden.
Aan dit soort dagen bestaat bij ons een grote behoefte.
We hebben ze nodig om te verwerken wat er allemaal is gebeurd. Jur en ik praten veelvuldig over wat ons is overkomen.
Al wat maakbaar is in het leven, de gezondheid van jou dierbaren is niet maakbaar. Dat overkomt je. Hoe je daar vervolgens mee omgaat is vers twee. Helaas is daar geen handboek voor. We doen het maar gewoon. Trail and error.

dinsdag 9 april 2013

Vrijdag 5 april 2013

Gisteren is Jur met Arthur naar de oogarts geweest. Arthur zijn onderste ooglid zit achter zijn wangplooi. Lastig uit te leggen maar het veroorzaakt traanoogden bij Arthur en de kinderarts vond het verstandig om  er even door de oogarts naar te laten kijken.
Inmiddels zijn Jur en ik zo bedreven in medische mallemolen dat Jur net zo makkelijk gaat als ik.
De oogarts verwacht dat Arthur eroverheen groeit, er hoeft dus niks te gebeuren. Over drie maanden even controle.

Ikzelf mag vandaag voor een echo omdat ik waarschijnlijk galstenen heb. Erg pijnlijk maar daar heb je het dan ook wel mee gehad. Einde volgende week heeft de huisarts de uitslag.

Nu op naar het weekend. Even niks gepland. We zien wel hoe het loopt.

maandag 8 april 2013

Donderdag 4 april 2013

De afgelopen dagen lijkt het wel Marnix-mania.
Waar ik kom, met wie ik ook praat, wat ik ook bekijk, Marnix speelt overal een prominente rol in.
Bumba op tv, onderwerp van gesprek bij de huisarts, de kinderarts en bij het breicafé, foto's die ik tegen kom. Het lachje van Victor. Overal Marnix.

Het ene moment vecht ik tegen de tranen en mijn steeds dikker wordende keel, het andere moment maakt het me heel erg blij.
Wat een heftige emoties. Moeilijk maar ook zo mooi. Hij "leeft" in de harten van heel veel mensen. En heel veel mensen leven met ons mee. Nog steeds.

Steeds vaker dwalen mijn gedachten af naar de gezonde, vrolijke Marnix. De enorm éénkennige Marnix. Peuter Marnix. En dat kan ik beter hebben dan voorheen. Het bekijken van foto's doet me minder zeer dan voorheen. Ook al steekt soms de overweldigende behoefte de kop op om hem weer te kunnen knuffelen. Kusjes op de wastafel: hard, hard, snel mama! Kleine armpjes om mijn nek. "Vliegende baby" op bed spelen. Alle kleine, eigenlijk, onbenullige dingetjes die nu heel erg groot geworden zijn.
Ik geniet heel erg bewust als ik knuffel met Arthur en Victor. Ik zing dezelfde liedjes voor hen als ik voor Olav en Marnix zong. Ik speel dezelfde spelletjes. Ik heb ze lief op dezelfde manier. Allevier de jongens hebben recht op dezelfde mama.

zondag 7 april 2013

Woensdag 3 april 2013

Afgelopen zomer heb ik van een hele goede vriendin een kettinkje gekregen met een hartje eraan. Het betekent veel voor me.

Voor de keizersnede heb ik dat kettinkje af gedaan. In het ziekenhuis heb ik na de geboorte van Arthur en Victor een hele mooie hanger voor aan een ketting gekregen. Vier jongenskopjes, de achterkant is later gegraveerd. Die hanger hangt nu om mijn nek.

Toen ik het kettinkje met het hartje weer om wilde doen kon ik hem niet meer vinden. Dat is nu bijna zes maanden geleden. En al die tijd baal ik er al van. Ik heb het mijn vriendin niet durven zeggen. Bang dat ik haar verdriet zou doen, en ze was medegeeftser van de hanger met de jongenskopjes, het was dus voor haar waarschijnlijk niet vreemd dat ik alleen die hanger droeg.

Vandaag moet ik een campingbedje terug zetten op Marnix' kamer. Ik haal diep adem, pak het bedje en loop in een rechte lijn door. Als ik op Marnix kamer ben word ik rustiger. Ik blijf staan en kijk rond. Zijn schoentjes, zijn kleertjes, zijn verzameling Bumba's. Gewoon alom Marnix. Het voelt betrekkelijk goed.
Kort na zijn overlijden hebben we de meest karakteristieke Marnix spullen op zijn kamertje gezet. Zijn favoriete bordje, zijn bestek, zijn toilettas, zijn jassen en meer van dat soort dingen.
Als ik even rondkijk en wat spulletjes vasthoud valt mijn oog op iets glimmends wat op zijn bordje ligt. Ik graaf snel in mijn geheugen, Marnix had geen sieraadjes. Wat kan het dan zijn? Als ik het oppak zie ik dat het mijn kettinkje met het hartje is!
De vindplaats geeft aan dat ik er al een hele poos niet met mijn gedachten bij ben.

Nu heb ik twee kettingen om. Ze voelen alletwee heel erg goed.


zaterdag 6 april 2013

Maandag 1 april 2013

De schrik van gisteren zit er nog goed in en ik ben dan ook blij dat we vandaag niks gepland hebben.

Het verlies van Marnix is bij vlagen zo allesomvattend en overweldigend, ik weet niet hoe daar mee om te gaan. Het blijft messcherp en intens pijnlijk.

Als ik mij bedenk dat dat gevoel van gemis en verdriet altijd bij mij zullen blijven, zakt de moed mij in de schoenen.
Als ik tachtig mag worden, liggen er nog 46 jaar voor mij. Wat er in die jaren gaat gebeuren weet ik niet, maar dat ik het verdriet en de pijn blijf voelen is zeker.

Wellicht wordt het zachter en beter hanteerbaar. Maar dat is een wens, geen zekerheid. En ook daarom, leef ik bij de dag. Niet te ver vooruit, dan blijft het overzichtelijk en minder deprimerend.

Dinsdag 2 april 2013

Op de kop af zijn Jur en ik vandaag 9 jaar samen. We hebben al vreselijk veel meegemaakt en wensen voor de aankomende jaren een buitengewoon burgerlijk bestaan. Met elkaar en de kinderen.

Afgelopen week sprak ik met een vriendin over de uitspraak: succes is een keuze.

In eerste instantie vond ik het een kort-door-de-bocht-uitspraak. Meestal gemaakt door zelfbenoemde succesvolle mensen tegen over mensen die in hun ogen niet succesvol zijn.

Het spookt al een paar dagen wat door mij hoofd. Is succes een keuze?
En ik ben eruit: ja, succes is een keuze.
Succes is een subjectief begrip. Het hebben van succes is volledig afhankelijk van de definitie die je aan succes geeft.

Als moeder en huisvrouw ben ik redelijk succesvol. Als carrière vrouw daarentegen helemaal niet. En met het vergaren van geldelijke rijkdom en materiële welvaart al helemaal niet. Maar dat is voor mij ook niet de definitie van succes hebben.
Pas je ambities aan aan je talenten en je zult succesvol zijn.

donderdag 4 april 2013

Zondag 31 maart 2013, eerste Paasdag

Ik ben vroeg op. We gaan lunchen bij mijn zus en ik wil nog koekjes en brood bakken.
Het sneeuwt.

Alles is op tijd klaar en we hebben een hele gezellige lunch. De jongens zijn erg lief en slapen om beurten.

Als ik mijn nichtje vraag om even bij Victor te kijken omdat hij wel erg lang slaapt komt ze terug met de mededeling: tante Hera, wil je even komen, Victor heeft hele koude, blauwe handjes.
In mijn hoofd een krachtterm.
Ik ga heel snel naar boven.
Victor is krijtwit en heeft inderdaad de handjes die mijn nichtje beschreef. Hij lijkt sprekend op Marnix toen hij opgebaard was. Mijn hart valt en valt. Ik wrijf Victor over zijn buik en hij reageert door met zijn handjes te bewegen. Ik pak hem snel op.
Mijn hemel wat een schrik. Wat ben ik getekend door wat er is gebeurd. Hier moet ik even van bijkomen.

Arthur ligt op de kamer van mijn nichtje te slapen. Als ik hem ga halen zie ik in haar boekenkast een foto van Marnix met daarnaast één van zijn Bumbaknuffels. Mijn nichtje en neefje hebben er ieder één van ons gehad.
Verdriet overvalt me.
Ik houd me staande tot na het avondeten en dan merk ik toch echt dat het me teveel word. Ik wil weg. Dus met de snelheid van het licht pakken we in en zijn we vertrokken. In de auto houd ik het al niet meer droog.

Thuisgekomen praten Jur en ik hierover. Vaak laten we ons verdriet niet naar buiten vanwege Olav. Niet dat we het krampachtig bagatelliseren, maar Olav leeft meer in het hier en nu. Hij is minder bezig met het verleden. Dus willen we hem verdrietige ouders besparen en komt het verdriet pas aan de orde als hij het onderwerp aansnijdt.
Nu laat het zich niet tegenhouden. Ook dat mag.

Het is een heel heftige dag geweest. Voor morgen staat er niks op het programma en daar ben ik blij om.

Zaterdag 30 maart 2013

De dag voor Pasen. Gekkenhuis in de winkels.
Jur haalt de boodschappen bijtijds en de rest van de dag hebben we lekker met de jongens. Geen bijzondere dag en dat maakt hem juist speciaal.
Olav is het liefst thuis. Hij gaat spelen met een vriendje dat ook blijft eten.
Het is een gewone, gezellige dag.

woensdag 3 april 2013

Vrijdag 29 maart 2013

Inmiddels is mijn blog ruim 1,7 miljoen keer bekeken.
Ik ben er stil van.

Nog steeds worden er hartverwarmende reacties geplaatst. Het is mijn bewuste keuze om niet te reageren op het blog, maar ik lees alles. Het ontroert me.
Waarom mijn blog zo populair is kan ik niet goed peilen. Maar ik hoef ook niet te weten waarom.

Voor mij is het belangrijk omdat wat Marnix gebeurd is iedereen kan gebeuren. Ongeacht afkomst, geloof of status.

Het blog helpt mij ook om mijn gedachten te ordenen. Ik blog dus nog een poosje verder.
Bedankt!

dinsdag 2 april 2013

Donderdag 28 maart 2013

Olav wordt om acht uur op school verwacht voor het paasontbijt.
Hij heeft er zin in. Te meer omdat het vandaag een korte schooldag is en dan heeft hij lang weekend.

Ik verheug me er ook erg op. Als ik het voor het zeggen zou hebben ging hij helemaal niet naar school. Ik heb mijn kinderen het liefst om me heen.
Olav is echter dusdanig intelligent dat school wenselijk is. Hier thuis wordt hij niet genoeg uitgedaagd en geprikkeld.
Zijn sterke punten zijn rekenen en lezen. Dat beheerst hij tot in de puntjes. Voor rekenen krijgt hij zelfs extra moeilijke werkboekjes. Anders is het voor hem gewoon invullen en klaar.
En thuis leest hij de boeken die voorgelezen worden gewoon zelf in bed. We zijn nu bezig met Sjakie en de Chocoladefabriek van Roald Dahl. Een klassieker met erg veel humor.

Na alle moeilijkheden doet Olav het zo vreselijk goed. Gewoon in het alledaagse leven en zeker ook op school. We zijn meer dan apetrots op hem.