zondag 14 april 2013

Donderdag 11 april 2013

Vandaag is het precies een jaar geleden dat wij Marnix in bed aantroffen met een epileptische aanval. Ondanks medicatie kreeg hij er nog een aanval overheen en moest er een ambulance komen.
Ik voel weer de kalme paniek. Jur die zorgt dat Olav naar school gaat zonder iets te merken en ik blijf bij Marnix. De voordeur open, in de verte de sirene al hoorbaar. Ze komen voor mijn kind.
Eerst stabiliseren dan met gillende sirenes tegen het verkeer in. Jur volgt later met onze auto.
En dan ligt Marnix er zo bij:


Dit maakt indruk. Dit raak ik nooit meer kwijt. Net zoals Marnix op de verkoever. Een heel klein hoopje mens. Waar heel veel van gehouden wordt. 

Gelukkig werd Marnix aan het begin van die middag wakker en zei: heerlijk geslapen. Typisch voor een epileptische aanval. 

Op de dag zelf heb ik gehandeld met wat ik geleerd heb. Automatische piloot. Later bleek pas hoe groot de impact geweest is. Nu nog kan ik geen ambulance horen zonder paniek te ervaren. Als ik een ambulance zie weet ik niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken. Ik weet hoe het is als je er één nodig hebt. Heftig. 

6 opmerkingen:

  1. Wat heftig ook om te zien en zo terug te lezen. Mooi hoe schrijft; van gehouden wordt: tegenwoordige tijd! En verleden tijd en toekonende tijd.

    Mijn jongetjes zijn gek op sirenes, vooral van ambulances. Regelmatig zit ik midden tussen de tudaaaas. Gelukkig hebben ze die onschuld nog. Ik zal bij hun spel nu ook even een knuffeltje richting hemel sturen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. tjee wat heftig hoe je het beschrijft!
    Ik vind je echt supersterk, veel bewondering!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Met "Paatje", wat een dappere en bijzondere vent is Marnix toch!! xxx Heidi

    BeantwoordenVerwijderen
  4. lieve Hera,
    ik heb je al eens geschreven, helaas is mijn kind nu ook ziek.
    hij is weliswaar niet levensbedreigend ziek, maar helaas tgv zijn nierziekte ook(notabene in het ziekenhuis) een epilepsieaanval gehad.
    ik begrijp je gevoelens volkomen.
    heel veel liefs, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Och dat lieve mannetje... X Lidia

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb het zelf gelukkig nooit meegemaakt maar kan me zo voorstellen aan de manier waarop je het beschrijft dat dit zo heftig is en voor altijd in je hart gegrift staat. Dit heeft lange tijd nodig om te zakken. Sterkte..

    BeantwoordenVerwijderen