Wij hebben tijdens en na het ziekzijn en overlijden van Marnix heel veel hulp gehad. Hulp die we hard nodig hadden en die ons geboden is.
Vandaag kan ik wat terug doen en dat geeft een gevoel van voldoening. Voor mijn gevoel tel ik in die zin weer mee. Omdat ik in staat ben wat te doen en te betekenen voor een ander. Dat heeft toch zo'n anderhalf jaar niet gekund.
Alles heeft anderhalf jaar stil gestaan. En toch is er zo vreselijk veel gebeurd.
Stukje bij beetje pakken we op, doen weer mee. Ook al gaat het soms met heel veel moeite en zijn sommige drempels toch echt nog te hoog. We blijven proberen. Er zal een dag komen die we als "normaal" gaan ervaren.
"Normaal" voor ons dan, want het is niet normaal dat één van je kinderen overleden is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten