Op mijn telefoon ook foto's van Marnix. Ruim 200 stuks.
Corina vraagt of ze ze mag bekijken en ik zeg ja. Ze zit naast me en terwijl zij de foto's doorbladert kijk ik mee.
Mijn mannetje. Wat een leukerd. Het is voor het eerst sinds zijn overlijden dat ik de foto's zie. Het valt me op dat zijn hoofdje er zwaar getekend en best wel een beetje eng uitziet. Maar Marnix grote ogen en innemende lach voeren de boventoon.
Marnix met de beer die hij kreeg van zijn grootste vriend Geert
Marnix zoals hij was. Met kikkerpyama en Timmy.
Door de spontaniteit van de vraag was het goed zoals het ging. Marnix is fijn om naar te kijken.
En toch blijft bij mij de verwondering dat het echt over is. Als ik zo naar hem kijk kan ik het nog steeds niet geloven. En dat is toch echt het geval.
Wat kijkt hij ondeugend op die tweede foto!
BeantwoordenVerwijderenMijn vader heeft als jongen zijn broer verloren aan een hersen tumor. Zijn broer mijn oom was toen 16 jaar. Er zijn zo weinig foto's van hem. Daarom ben ik blij voor de broers van Marnix dat ze naar foto's en films kunnen kijken van hun broer. Zodat zijn gezicht niet vervaagd in de herindering
Liefs raema
Wat was het toch een lekker mannetje. Heerlijk knuffelen, lekker vrolijk en eigenwijs. Wat zal je hart uit elkaar ploffen van liefde voor dit kind, jullie kind, als je zijn dierbare gezichtje zo weer voor je ziet. Een mama houdt in elke vezel en van elke vezel van haar kind. Je ziet ook aan Marnix dat hij zich geliefd weet op de fotootjes, onbevangen ondanks alles lekker kind zijn. Wat zullen dit waardevolle plaatjes voor jullie zijn!
BeantwoordenVerwijderen