woensdag 31 oktober 2012

Woensdag 31 oktober 2012

Als ik na het douchen een handdoek pak om me af te drogen ruik ik Marnix. Het wasmiddel waar deze handdoek mee is gewassen is hetzelfde wasmiddel dat ik van de zomer gebruikte. Als ik mijn ogen dicht doe ruik ik een fijne dag in de zon. We hebben het zwembad opgezet en zowaar heeft Marnix zin om er ook in te gaan. De enige en laatste keer. De laatste keer van de zomer die achter ons ligt en de laatste keer van een leven dat veel te vroeg eindigde.



Als ik op zoek ben naar deze foto is het voor het eerst dat ik de foto's op mijn telefoon doorblader. Ik heb het eerder niet gedurfd. Waar ik precies bang voor was en ben weet ik niet. Waarschijnlijk een overweldigend gevoel van missen en houden van. Twee emoties die gecombineerd vaak gepaard gaan met veel verdriet. En dat wil ik niet opzoeken. Met de beelden in mijn hoofd is het verdriet al groot genoeg. En toch voelt het goed om de foto's door te bladeren. Ik zie heel vaak een lachende Marnix. Samen met elkaar hebben we uit het te korte leven gehaald wat erin zat. Met hulp van de artsen, want die hebben de verlenging van Marnix' leven mogelijk gemaakt. We hebben de kwaliteit gehad die de artsen voor ogen hadden. Dat was de motivatie om te behandelen.

De tweeling is vandaag precies twee weken bij ons. Stukje bij beetje stel ik me open voor ze. Ze zijn geweldig lief en rustig. We zijn allemaal heel blij met ze.
Als mijn zus en haar kinderen komen om met ons te eten zijn ze ook niet bij de jongens weg te slaan. Ook hen valt het op hoe rustig ze zijn.


Links is Arthur en rechts is Victor

Het is fijn dat mijn zus er is. We spreken ook over de feestdagen die in het verschiet liggen. Het doet mij goed als ze zegt dat het afgelopen jaar haar bewust heeft gemaakt dat we meer moeten vieren wat er te vieren valt. En dat we met kerst welkom zijn.
Ik zie op tegen de feestdagen. Er ligt een onwerkelijk jaar achter ons en juist met de feestdagen ben je je daar extra bewust van. Een kerstboom hoeft van mij dit jaar niet. Maar voor de kinderen zetten we wel een boom. Het is namelijk meer dan voor ons, hun kerst. Wij zullen meer stil staan bij het feit dat het vorig jaar Marnix' laatste kerst was. Een beladen kerst dus. Nog afgezien van alles wat er omheen gebeurde, Marnix was gewoon heel erg ziek en had een zeer slechte prognose op dat moment.
Deze kerst zal gewoon gebeuren en wij gaan het ervaren. Het maakt in dat verband niet uit waar we zijn, vluchten voor je eigen ervaringen kan niet. Die neem je altijd met je mee.
We hebben gelukkig nog even de tijd om aan het idee te wennen. Eerst maar weer eens kijken hoe de dag van morgen zal zijn. 




dinsdag 30 oktober 2012

Dinsdag 30 oktober 2012

Vandaag zijn mijn gedachten bij KanjerGuusje. Het is precies een jaar geleden dat zij overleed in de kamer naast die van Marnix. Wij waren net een dag op de afdeling kinderoncologie waar Marnix zijn eerste chemokuur kreeg terwijl hij nog herstellende was van een grote operatie.
De familie van Guusje zijn we diverse malen  tegengekomen in de wandelgangen van het ziekenhuis en op weg van en naar het Ronald McDonaldhuis.
Wij werden ons pas bewust van wat er gebeurd was toen er 's avonds een leeg bed de kamer uitgereden werd. Dat heeft heel veel indruk op ons gemaakt.

Later zijn we vaker geconfronteerd met sterfgevallen op de afdeling. En kinderen die naar huis gingen om daar te overlijden. Dan kwam er een lege brancard met ambulancemedewerkers de afdeling op en die vertrok dan later met een kindje. Gevolgd door moedeloze ouders met een doos met spullen in de armen.

Guusje heeft echter een speciaal plekje in ons hart. Gevoelsmatig verbonden met Marnix en onze ervaringen in de hel van de kinderkanker. Dus vandaag sta ik veel stil bij haar en haar familie. En dus natuurlijk ook bij Marnix. Zoals iedere dag.

Het is vandaag druk. De GGD komt voor een gehoortest bij de tweeling, de huisarts komt langs en de wijkverpleegkundige. Tussendoor is er ook nog wat aanloop van buren en bekenden. In totaal doen we vandaag 9 keer de deur open. Het is druk maar voelt ook wel prettig. Het voorkomt gepieker. En daar neig ik al snel toe.

De tweeling doet het weer goed vandaag. Ze zijn rustig en gemoedelijk. En ze zijn al goed aan het groeien. Qua uiterlijk lijken ze niet op elkaar, maar in houding doen ze elkaar steeds na. Synchroon slapen bijvoorbeeld. Alletwee het hoofd dezelfde kant op en met hetzelfde handje in de lucht. Het ziet er schattig uit.
We herkennen in de tweeling eigenschappen van zowel Jur, mijzelf, Olav en Marnix. Er is er niet één die sprekend op zijn oudere broers of op zijn ouders lijkt. Ze zijn zichzelf. Wij zijn blij met ze.





maandag 29 oktober 2012

17 oktober tot 29 oktober 2012

Er liggen een flink aantal turbulente dagen achter ons.
Fysiek ben ik weer in staat om te bloggen en dat wil ik dan ook weer graag oppakken. Ik heb gemerkt dat het mij heel erg helpt om mijn gedachten te ordenen en daar heb ik behoefte aan.

De geboorte van Arthur en Victor heeft er zowel lichamelijk als geestelijk flink ingehakt.
De keizersnede heb ik als erg onplezierig ervaren. Het is prachtig dat het allemaal mogelijk is, maar voor mij was het erg heftig. Ik raakte in paniek op de operatietafel en ben een groot deel van de tijd extreem verdrietig geweest. De geboorte van Arthur is daardoor aan mij voorbij gegaan. Toen Victor er was realiseerde ik mij dat ik nog een baby hoorde huilen.

Toen Jur met beide jongens op de verkoeverkamer bij mij kwam was een van de eerste dingen die ik zei: Ik hoop zo dat we deze mogen houden.
Een opmerking uit de grond van mijn hart.
Onze wens was drie kinderen, en onderaan de streep is die wens vervuld, maar de som voor de streep, die hadden we niet zo willen invullen.

Tijdens de ziekenhuisopname kwam ook de dag voorbij dat het precies een jaar geleden was dat we het extreem slechte nieuws over Marnix te horen kregen. En ik was op dezelfde plek. Toen er een longfoto gemaakt moest worden trof ik dezelfde man die vorig jaar de MRI van Marnix maakte. Ik herkende hem gelijk. Een bizarre situatie.
Zo ging het ook met de kinderartsen. Helaas voor ons allemaal bekenden uit een periode die voor ons gitzwart is geweest.
En toch hadden we op geen betere plek kunnen zijn. Het complete medische team heeft zich zo enorm betrokken getoond, het was heel bijzonder om te ervaren. Wij hebben mogen ervaren waarom het Meander Medisch centrum op de eerste plaats is geëindigd in de ziekenhuistest.

Door de datum en de hormonen ben ik in het ziekenhuis extreem verdrietig geweest. Gevoelsmatig herleefde ik de dag voor het slechte nieuws en de dag van het het slechte nieuws opnieuw. De klok heb ik gebiologeerd in de gaten gehouden en de gebeurtenissen van vorig jaar kwamen glashelder terug. Van minuut tot minuut. Het vloog me aan en verstikte me. Want nu is de uitkomst bekend en ik kan niet vluchten voor het jaar dat voor ons ligt. Ik zal alles opnieuw beleven, maar wel met de kennis en ervaring die we nu hebben. Dus komen de aankomst in het AMC, de achteruitgang in het eerste weekend, de MRI, en de bioptname voorbij in mijn hoofd. Ik kan er niet voor weg, het moet opnieuw beleefd worden. Verzet is zinloos.

Het lijkt alsof met de geboorte van de tweeling toestemming gegeven is om te rouwen om Marnix. Heftig rouwen. Er gaat geen dag voorbij of ik moet wel huilen. Ik mis Marnix vreselijk. Onze kleine ondeugd.
Dit is ons nieuwe gezin. Wat gedaan moest worden is gedaan. Marnix is overleden en de tweeling is geboren. Dit is het. Hiermee gaan we de toekomst in. En dat is confronterend.

Bij thuiskomst uit het ziekenhuis hebben Jur en ik besloten nog even geen bezoek te willen. Wij moeten eerst zelf " landen" in de nieuwe situatie. De afgelopen weken is onze sneeuwbal geschud en langzaam dalen nu de vlokjes neer. Op hun nieuwe plek. Wij moeten wennen aan de nieuwe situatie en daar gaat tijd overheen.
De kraamhulp die bij ons was, was geweldig. Een lieve vrouw, deskundig en met veel aandacht en oog voor onze situatie. Een zegen in deze moeilijke tijd. Daarvoor willen we Kraamzorg Midden Nederland dan ook bedanken!

Arthur en Victor lijken zich onbewust bewust van onze behoeftes. Ze zijn de rust zelve. Huilen doen ze eigenlijk niet, ze slapen als roosjes en we moeten ze dan ook wakker maken voor de voedingen. Olav en Marnix waren als baby al niet lastig, maar Arthur en Victor spannen de kroon.
Wij zijn heel blij met ze. En toch ben ik onderhuids terughoudend met hechten aan ze. De angst om kwijt te raken wat je het meest lief hebt zit diep. We weten inmiddels hoe dat voelt. Dat maakt bang.

Gedurende de week raken we gewend aan de tweeling en aan de nieuwe situatie. Ook als de kraamzorg weg is loopt het allemaal soepel. De mannen maken het ons niet moeilijk. Olav is dolgelukkig met zijn broertjes en kust en knuffelt wat af met ze. Hij wil met alles helpen. Flesjes geven, luiers pakken, spuugdoekjes aangeven, hij is echt blij met ze.
Olav geeft wel aan dat hij Marnix meer is gaan missen. Hetzelfde als bij mij. Olav kan erover praten. Steeds vaker refereert hij aan dingen die Marnix deed of zei. Wij vinden het fijn als Olav over Marnix praat. Dat houdt Marnix bij ons.

Afgelopen week is de urn met de as van Marnix thuisgekomen. Een emotioneel moment, een definitief moment. Een kleine, witte asbus. Daarbij Marnix' kanjerketting en foto's. Een dag gevuld met tranen. Iedereen is nu thuis.  En toch niet. Het lijkt steeds minder goed te bevatten dat Marnix er niet meer is en waarom hij er niet meer is.
Als Jur en Olav in het ziekenhuis op bezoek kwamen verwachtte ik Marnix in de buggy erbij. Niet ziek, gewoon Marnix. Waarschijnlijk een jaloerse Marnix, want mama delen was niet zijn sterkste kant. Ik miste hem bij het bezoek. Hij hoorde erbij te zijn, maar hij was er niet. Het gemis groeit met de dag. Als ik er bewust bij stil ga staan doet het fysiek pijn en ik word er misselijk van. Dat probeer ik dan ook te voorkomen. Helaas heb ik het niet altijd in de hand.

Naarmate de dagen voorbij gaan krijg ik meer grip op mijzelf en mijn emoties. Voorzichtig geniet ik van onze kinderen. Houden van laat zich niet tegenhouden.
We gaan door, met ons gezicht op de toekomst gericht. En met Marnix voor altijd in ons hart.

dinsdag 23 oktober 2012

Arthur en Victor

Woensdagmiddag 17 oktober zijn wij voor de derde en vierde keer papa en mama geworden.
Arthur en Victor zijn gezond geboren.

Arthur

Victor


Helaas heeft de keizersnede een vervelende nasleep. De ruggeprik verliep moeizaam waardoor ik daar veel last in mijn rug en hoofd van heb en in de loop van vrijdag ontwikkelde er zich een longontsteking waardoor ik langer in het ziekenhuis moest blijven dan ik graag zou willen.

Op het moment ben ik fysiek nog niet in orde waardoor werken op de computer nog zeer beperkt gaat. Ook de emoties lopen bij mij erg hoog op door de hormonen en de tijd van het jaar. 21 Oktober was het precies een jaar geleden dat we erg slecht nieuws over Marnix kregen. In hetzelfde ziekenhuis waar ik de afgelopen dagen verbleef.

Ik hoop heel erg dat ik in de aankomende dagen dusdanig opknap dat ik weer verder kan met het blog.


zaterdag 20 oktober 2012

Update

De bevalling heeft een wat onvoorziene nasleep. Hopelijk lukt het om het blog binnen enkele dagen weer te hervatten op gebruikelijke wijze. Tot die tijd zal de informatievoorziening beperkt zijn. Wij vragen jullie begrip hiervoor.

dinsdag 16 oktober 2012

Dinsdag 16 oktober 2012

Vandaag gaan we voor een stukje voorlichting naar het ziekenhuis. Ik heb er helemaal geen zin in maar het blijkt wel nuttig. Niet dat het mijn zenuwen wegneemt maar ik weet wel wat we morgen mogen verwachten. Er wordt goed met ons meegedacht in het ziekenhuis. Iedereen die we treffen is op de hoogte van onze situatie. Ik wordt zelfs 's morgens gebeld met de mededeling wie van de kinderartsen morgen bij de ingreep aanwezig zal zijn en de vraag of wij die arts belastend vinden of juist niet. Het gaat om een arts die ook nauw betrokken was met de behandeling van Marnix. Ik vind het buitengewoon attent dat hier aan gedacht wordt. De arts die erbij zal zijn is er zeker een die onze voorkeur heeft.
Bij de voorlichting wordt al aangegeven dat wij hoogstwaarschijnlijk een kamer alleen zullen krijgen.  Ik heb geen behoefte aan andere kraamvrouwen en het verhaal van Marnix wordt door ons en het bezoek niet geschuwd en daar kunnen anderen ook van streek van raken. Zeker als je net een kindje hebt gekregen.

Olav is al uit logeren. Ook hij heeft er zin in om kennis te maken met zijn broertjes. Maar logeren vindt hij ook geweldig. Hij zal morgen als eerste gebeld worden. Hij is namelijk heel erg nieuwsgierig naar de namen van de baby's.

De hele dag staat de telefoon roodgloeiend en is er veel aanloop. Ook in dit proces is de steun overweldigend.

We eten gezamenlijk met mijn zus en mijn nichtje. Het is gezellig.

Vooralsnog is dit even het laatste blog. Er is in het ziekenhuis geen wifi. Zodra ik weer in de gelegenheid ben ga ik verder met het blog.
We zullen zo snel als mogelijk foto's van de tweeling en details publiceren.

Maandag 15 oktober 2012

Vandaag een rustige dag. Ik kom pas om half tien uit bed.
Er worden nog wat dingetjes geregeld voor woensdag. Het belooft een bewogen dag te worden. Marnix is de hele dag op de voorgrond in mijn hoofd aanwezig. Er vloeien dan ook veel tranen. Het verdriet zit me hoog. Ik geef het de ruimte.

's Avonds komt er hartverwarmende visite. En dat dat komt uit een hoek waarvan je het niet verwacht verbaast me nog steeds. We vinden het vreselijk lief.

Nog 2 nachtjes slapen dan weten we hoe onze jongens eruit zien.

maandag 15 oktober 2012

Zondag 14 oktober 2012

Vandaag wordt de verjaardag van mijn nichtje gevierd.
Het is heel vreemd om te vertrekken zonder Marnix. Hij was altijd graag bij mijn zus en haar gezin. Vooral Oom Ronald gooide hoge ogen bij Marnix.
En onderweg had hij altijd wel wat te vertellen. Vooral over het verkeer. Stoplichten, spoorwegovergangen en vrachtwagens werden gemeld. Het is nu erg stil op de achterbank. Olav meldt alleen de speciale auto's die hij ziet. Zoals het Dafje vol reclame dat bij de stoplichten van het dorp staan.

Het sociale gebeuren gaat me nog niet vanzelfsprekend af. Vandaag heb ik de angst dat het veel over Marnix zal gaan. Mijn hoofd staat er niet iedere dag naar om het er met andere mensen over te hebben. Inmiddels kan ik dat ook fatsoenlijk aangeven zonder in botheid te vervallen. Het blijkt niet nodig te zijn. Het is een gemoedelijk gebeuren en ik zit op mijn gemak te breien aan slofjes voor de tweeling en ondertussen wat te kletsen.
Zo blijkt mijn angst vooraf niet gegrond.

Zo probeer ik nu ook tegen de keizersnede van woensdag aan te kijken. Hoe druk ik me ook maak, ik heb er geen ervaring mee en zal proberen het blanco over me heen te laten komen. Mijn nieuwsgierigheid naar de jongens mag nu de overhand hebben. Ik kan bijna niet wachten ze vast te kunnen houden en te knuffelen. Woensdag zullen we eindelijk hun gezichtjes zien. Het is beter om me daarop te focussen en de angst te laten voor wat hij is.

De vermoeidheid neemt wel toe, de jongens groeien er nog lustig op los en dat voel ik goed. Ook daar geef ik me maar aan over. Er is weinig andere keus en hulp is er gelukkig genoeg.

zondag 14 oktober 2012

Zaterdag 13 oktober 2012

Vandaag fietst Jur mee met een sponsortocht voor Team Marnix. Het is een fietstocht van het AMC naar de Brink in Hoevelaken. In totaal zijn er 12 deelnemers.

Olav en ik brengen Jur weg naar het startpunt. Het AMC. Het is een rotrit ernaartoe. Weer de weg naar het AMC in relatie tot Marnix.
Onderweg denk ik terug aan de eerste keer dat Marnix voor een verlof mee naar huis mocht. Vorig jaar, midden november.
Het was een vreemde autorit. Met alle waardevolle lading in de auto; onze kinderen. Marnix had kort voor het verlof zijn eerste epilepsie aanval gehad. De zon scheen uitbundig toen we in de auto zaten en het licht flikkerde door de bomen die hun blad aan het verliezen waren. Ik zat naast Marnix op de achterbank. Hij met een ziekenhuisdeken over hem heen en een muts op zijn hoofd. Hij vond het leuk, ik had alleen maar de zenuwen dat het flikkerende licht hem weer een epilepsie aanval zou bezorgen.
Dezelfde tijd van het jaar is aangebroken. En de herfst kan zó mooi zijn. Maar voor mij nu brengt het heel veel herinneringen boven. Geen fijne herinneringen.

Als we eenmaal op plek van bestemming zijn gaat het wat beter. Maar ik voel me niet op mijn gemak. Alles is te bekend. Overal zie ik ons lopen met Marnix in de buggy. Op weg naar behandeling, op weg terug van behandeling. Met een zwaar gemoed en met een lichter gemoed. We hebben alle stadia van emotie hier liggen. Zowel Jur als ik zijn heel erg blij dat Marnix niet in het AMC is overleden. Dan waren we zeker niet terug gegaan.

Als de fietsers vertrokken zijn ga ik met een vriendin naar mijn favoriete wolwinkel. Altijd een hartelijke ontvangst daar. Het zal waarschijnlijk voorlopig even de laatste keer zijn.

Rond vijf uur komt Jur terug thuis. Het was een inspirerende tocht. Ook al is het te laat, gevoelsmatig heeft Jur wel voor Marnix gefietst.

Vrijdag 12 oktober 2012

Vandaag is het een maand geleden dat Marnix overleed. Een maand alweer. Het voelt als gisteren. We missen hem zo vreselijk. Dat is vanzelfsprekend, maar omdat er bij het gemis een grote hoeveelheid pijn komt kijken voelt het niet vanzelfsprekend.

Er worden bloemen bezorgd en het doet mij heel veel goed om te weten, te zien en te voelen dat mensen uit onze omgeving zo meeleven.

Zoals te verwachten zitten de tranen hoog. Zeker als ik boven een trui en een broek van Marnix tegenkom. Jur en ik praten over wat we met dat soort dingen moeten doen. Al snel komen we tot de conclusie dat we er nu helemaal niks mee gaan doen. Het is nog te vers en er staat nog te veel te gebeuren om daar nu beslissingen over te nemen. Marnix' kleren gaan in Marnix' kast op zijn slaapkamer.
Omdat onze kat graag boven slaapt houden we de slaapkamerdeur dicht. Olav heeft zich deze gewoonte niet eigen gemaakt en zo merken we dat Olav geregeld even op Marnix' slaapkamer gaat kijken. Hij praat er niet veel over maar het houdt hem toch ook bezig. Op een manier die past bij Olav en die past bij zijn leeftijd.

Vandaag ligt er een enveloppe van het crematorium op de mat. Waarschijnlijk over het vrijgeven van de as. We hebben de enveloppe nog niet opengemaakt. Het vrijgeven van de as gaat volgende week gebeuren. Waarschijnlijk als ik nog in het ziekenhuis ben. Ik heb nog niet helder hoe dit aan te pakken want het liefst zou ik de as zelf ophalen maar dat is geen mogelijkheid. Ook wil ik de as zo snel mogelijk thuis hebben. Dan is het gezin weer compleet. Dit keer met de tweeling erbij. De uitvaartonderneemster heeft al aangegeven dat zij de as wel wil halen. Zij steunt ons nog steeds. Heel bijzonder.
Het zal allemaal wel op zijn pootjes terecht komen, maar ik moet wennen aan het idee dat een ander Marnix naar huis brengt.

vrijdag 12 oktober 2012

Donderdag 11 oktober 2012

Vandaag op controle bij de gynaecoloog. Een snelle echo leert ons dat het goed gaat met de baby's. Er is nog ruim voldoende vruchtwater en baby B heeft zich nog weten te draaien. Een prestatie aangezien ik ruim 37 weken zwanger ben.
De gynaecoloog windt er verder geen doekjes om en zet alles in gang om een keizersnede te plannen.
Dus gaan wij met een stapel papieren op weg naar het opnamebureau in het ziekenhuis. Er wordt ons uitgelegd waar het is: in de gang op weg naar de kinderverpleegafdeling waar we zo vaak met Marnix geweest zijn. De klapdeuren, de lucht, de lichtval het is allemaal te bekend. Ik loop uiterst naar de zijkant, wil hier helemaal niet lopen. Er kleven teveel herinneringen aan. Gauw de hoek om en we zijn ergens waar we nog niet eerder zijn geweest.
Al snel krijgen we een datum; 17 oktober, aankomende woensdag. Precies 5 weken na het sterven van Marnix.
Alles wordt nu langs die lat gelegd.
We kunnen door naar anesthesie. Daar vraagt de anesthesist om opheldering over een opmerking op het formulier: belaste voorgeschiedenis.
In hele korte bewoordingen vertel ik wat er gebeurd is. De beste man is even sprakeloos. Dat begrijp ik. Medisch gezien verandert het niks aan de ingreep maar hij zegt wel het team op de hoogte te brengen omdat niet duidelijk is hoe wij zullen reageren als het moment in de OK eenmaal daar is. Voor ons is dat prettig want we merken dat we zelf niet makkelijk met ons verhaal komen. Als de laborant bloed bij mij afneemt kwebbelt ze er lustig op los en vraagt onder andere hoeveel kinderen we al hebben en hoe oud ze zijn. Mijn antwoord: twee kinderen, van 6 en 3 jaar oud. Het heeft geen zin om meer te vertellen. In mijn beleving voegt het niks toe aan een contact van deze aard. Het verhaal van Marnix maakt mensen vaak van streek en dat is niet nodig.

Ik moet erg wennen aan het idee van een geplande keizersnede. Het is een heel raar idee om nu al te weten wanneer we weer papa en mama worden. En ik zie heel erg tegen de ingreep op.  Na het lezen van de folder ben ik er niet geruster op. Maar gaandeweg de dag word ik er wat gelatener onder. Ook dit is iets onvermijdelijks en ik zal me er in moeten schikken, we willen dolgraag twee gezonde baby's. Die wens is sterker dan mijn afschuw van de ingreep.
Dus we gaan woensdag naar het ziekenhuis waar onze kinderen geboren zullen worden.

donderdag 11 oktober 2012

Woensdag 10 oktober 2012

Vandaag een dag zoals er al vele geweest zijn. Vooral veel rust. En gelukkig ook visite.
Het is prettig om aanloop te hebben. De wereld is al een hele poos erg klein. Dan is het fijn als er mensen op bezoek komen.

Morgen gaan we op controle voor de tweeling. Als het goed is krijgen we dan ook een datum voor een keizersnede. Spannend allemaal.
We hopen dat het goed gaat met de baby's. Dan is het al gauw goed.

woensdag 10 oktober 2012

Dinsdag 9 oktober 2012

Vandaag ben ik er maar eens op uit gegaan. Even een boodschap doen in het dorp. En ook nog even langs de apotheek.
Geen probleem leek mij. Tot ik binnen was.
De laatste keer dat ik bij de apotheek was had ik Marnix bij me in de buggy. Omdat we daar nogal vaak kwamen deed hij standaard zijn jas uit en muts af en ging dan spelen met het speelgoed of kwam naast mij zitten op een van de stoelen.
Vandaag moet ik even wachten en ook vandaag zit ik daar in een stoel. Het hele gebeuren vliegt me aan. Ik voel me erg alleen nu Marnix er niet bij is.
Er ontstaat een grote brok in mijn keel en ik moet veel moeite doen om mijn tranen te bedwingen. Voor mij is het van belang dat ik blijf zitten en krijg waarvoor ik kom. Als ik opsta en wegga is het de volgende keer veel moeilijker.
Dus concentreer ik mij op mijn ademhaling en probeer weer een beetje rustig te worden. Het lukt en als ik aan de beurt ben kan ik rustig vertellen waarvoor ik kom. Helaas is het niet op voorraad en zal ik nog een keer terug moeten. Dat zal ik nu kunnen. Hoe moeilijk het ook was om niet weg te gaan, ik heb het pad geëffend voor een volgend bezoek.
Mijn verwachting is dat een situatie als deze zich nog wel vaker op verschillende locaties zal voordoen en ik ben opgelucht dat ik deze vuurdoop achter de rug heb.

dinsdag 9 oktober 2012

Maandag 8 oktober 2012

Vandaag precies 37 weken zwanger. Gevoelsmatig een mijlpaal. Vanwege de stressvolle situaties die we de afgelopen maanden achter de rug hebben was de verwachting dat de baby's eerder zouden komen. Dat is gelukkig niet gebeurd. Moeder natuur regelt dit goed voor ons.
Als de baby's nu zouden komen zijn ze niet meer prematuur. Een hele geruststelling.

Vandaag is een dag zoals ik er al een paar achter de rug heb. Weinig kunnen doen vanwege de zwangerschap, vooral veel handwerken. Ik ben heel erg blij dat ik een hobby heb. Anders zouden de dagen wel heel erg lang duren.
Haken en breien helpt mij de chaos in mijn hoofd de baas te blijven. Een chaos die ik 's nachts niet onder controle heb.
Ook afgelopen nacht was weer niet zoals ik zou willen. De ene nacht droom ik positief over Marnix en de andere nacht is het heel vervelend. En die vervelende dromen maken dat ik niet zo graag naar bed ga. Die bezorgen me een angstig gevoel.
Fijn over Marnix dromen maakt dat het ontwaken hard is. Dan besef ik des te meer dat hij er niet meer is en probeer ik het gelukkige gevoel dat een droom mij bracht vast te houden. Het glipt alleen als los zand door mijn handen. Het gemis is groot. Het is dan stil in huis. En dan zie ik ook op tegen de dag. Verzetten heeft geen zin, ik neem het zoals het komt.
Het overheersende verdrietige gevoel van de afgelopen dagen is wat afgezwakt. Misschien omdat ik me er niet meer tegen verzet.
Ik blijf hopen op een redelijke nachtrust.

maandag 8 oktober 2012

Zondag 7 oktober 2012

Oh wat een doorwaakte nacht is het geweest. Om vier uur zat ik beneden. Ik kon mijn draai in bed niet meer vinden en droomde heel naar. Het zal bij het verwerkingsproces horen.
Na een uurtje ben ik weer naar bed gegaan en toen ging het slapen beter. Om tien uur werd ik wakker. Het is lang geleden dat ik zo laat uit bed kwam.
Ondanks de gebroken nacht valt de dag mee. Jur gaat hockeyen en ik krijg een vriendin op visite. Dat helpt altijd, het ontspant me. Ik ben blij dat ze er is.

Op het blog ontvangen we veel reacties. Alle reacties worden door mij gelezen en het doet me enorm veel goed om te lezen dat er zoveel mensen met ons meeleven. Het verlies van Marnix is voor ons vreselijk pijnlijk en het is dan fijn om te lezen dat hij in de gedachten van veel mensen aanwezig is en dat men ons een warm hart toedraagt.
Het afgelopen jaar kenmerkt zich voor ons door veel negatieve gebeurtenissen. Op gebied van gezondheid, werk, familie en vriendschappen. Negativiteit blijft over het algemeen het meest overheersend in ons geheugen hangen. Dat is menselijk.
Doordat er iedere dag lieve, warme en oprechte reacties op het blog komen worden wij geattendeerd op het positieve. Onze dappere, lieve Marnix heeft de harten van veel mensen gestolen. Wij staan niet alleen in ons verdriet.
Daarmee kom ik weer uit bij de noodzaak van de tegenstellingen. Licht bestaat niet zonder donker en geluk niet zonder ellende.
Binnen alle ellende mogen wij ook het geluk ervaren. Klein geluk dat nu zoveel meer betekenis heeft gekregen in de vorm van reacties, kaartjes, bloemen en vele andere hartverwarmende gebaren. En groot geluk in de vorm van Olav en de tweeling die geboren gaat worden.
Daar zijn we blij mee. Het geeft ons kracht en moed. En dat hebben we hard nodig in deze moeilijke tijd.

zondag 7 oktober 2012

Zaterdag 6 oktober 2012

Zelfs na een goede nachtrust heb ik vandaag een rotdag. Veel verdriet.
Vanaf woensdag voel ik me al aanhoudend verdrietig. Het lukt me even niet om mijn positieve houding te herstellen.
Ik laat het maar voor wat het is. Verdriet mag. Dus vandaag staak ik het verzet en geef me over aan de emotie. Morgen weer een nieuwe dag.

zaterdag 6 oktober 2012

Vrijdag 5 oktober 2012

Een doorwaakte nacht wordt meestal gevolgd door een emotionele dag. Zo ook vandaag.

Keer op keer dwalen mijn gedachten af naar de maanden waarin Marnix ziek was. Het is zó vreselijk heftig geweest.
Beelden van een verdrietige Marnix. Overstuur in de behandelkamer omdat hij het aanprikken van de portacath zo vreselijk vond. Zweetdruppels op zijn hoofd en zijn handje stevig om de mijne geklemd. Paardje en zijn beker bij hem.
Het inbrengen van een nieuwe sonde, op het laatst zei hij uit zichzelf: moet goed slikken.
Dan ging het beter.
De frequentie waarmee er bloed afgenomen werd, tijdens de eerste opname sloeg de paniek toe als er een laborant de kamer binnenkwam.
Zijn trieste snoetje als hij uit narcose kwam. Het koude zweet dat hem uitbrak bij bepaalde chemokuren. Zijn voetjes met slecht gevoel waardoor hij alleen crocs aan wilde en toch struikelde over niks.
Het verwijderen van de grote pleister op zijn borst. Keer op keer. Hij vond het vreselijk. Toch heeft hij alles doorstaan en we hebben hem daar zo goed mogelijk in proberen te begeleiden. Hoe vreselijk hij het ook vond, hij bleef altijd keurig stil zitten en gaf alleen verbaal protest. Wat zijn we trots op hem.
Het mooie van Marnix was dat wanneer hij de behandelkamer uit was, hij vaak gewoon verder ging met waar hij mee bezig was.
Vandaag zijn het Marnix' verdriet en pijn die bij mij aan de oppervlakte van mijn gedachten drijven. Het had hem bespaard moeten blijven. Maar de noodzaak van de behandeling staat me ook helder voor de geest. Hadden we niet behandeld dan had hij ook een flink aantal mooie maanden gemist. En wij met hem. Want tussen alle behandelingen door hebben we wel genoten van elkaar. Spijt hebben we er niet van.

Ik realiseer me dat het nog maar een paar weken geleden is dat we samen in het grote bed sliepen. Wat hebben Marnix en ik daarvan genoten. En wat een gigantisch groot gat laat hij achter.

In de tuin staat zijn driewieler. Buurman Hans heeft de trapper er nog opnieuw aangezet. Marnix gaat nooit fietsen. De driewieler is een stille getuige van het leven dat geen doorgang mocht vinden.

Donderdag 4 oktober 2012

Het slapen blijft een hekel punt. Lekker liggen is er niet meer bij. Dus lig ik eigenlijk alleen maar te piekeren. En dan duren de nachten best lang.

's Morgens komt er een ex-overblijfcollega. Ook een creatief brein. Ik word verwend met een geweldig leuke muis en voor de baby's allemaal leuke spulletjes. Het is fijn bezoek.

We gaan vandaag weer op controle voor de baby's. Het blijft spannend.
Gelukkig gaat het met de baby's heel erg goed. Ze zijn weer enorm gegroeid. Er is ruim vruchtwater en de nier van baby B is stabiel gebleven. Er is niks wat er op wijst de de bevalling zich snel zal aandienen.
Volgende week gaan we weer op controle. Ik draag nog even dapper door. Het welzijn van de baby's staat voorop.

Als Jur 's avonds naar hockeytraining is kijk ik het programma "Over Mijn Lijk". Ik kan hier pas naar kijken sinds het overlijden van Marnix. Het ergste is ons al gebeurd en dat maakt het voor mij persoonlijk minder beladen en meer herkenbaar.
Het programma maakt heel veel indruk op mij. Zeker als er een uitvaart op Rusthof in beeld wordt gebracht. Dan schiet ik vol. Dat is dan weer te herkenbaar. Zeker het verdriet van de aanwezigen. Alsof ik er zelf weer zit.
Na dit programma ga ik maar naar bed. Benieuwd hoe ik zal slapen deze nacht.

donderdag 4 oktober 2012

Woensdag 3 oktober 2012

Vandaag is het 3 weken geleden dat Marnix overleed. De hele nacht spookt het al door mijn hoofd en dit gegeven is drukkend aanwezig als ik opsta. Het wordt een moeilijke dag. De klok speelt een grote rol.
Drie weken geleden zo laat was de situatie zus en zo. En dat blijft de hele dag zo.
Met mijn zus heb ik afgesproken dat ik bij haar langs ga vanmorgen. De autorit ernaar toe voelt als een enorme berg die ik moet beklimmen. Het is dan ook niet fijn. Mijn gedachten en aandacht horen bij het verkeer te zijn maar dwalen steeds af naar Marnix en deze dag drie weken geleden.
Ik kom veilig aan.
Tijdens de koffie stromen de tranen rijkelijk en ook al is het mijn zus, ik voel me ongemakkelijk om mijn verdriet te laten zien. Dat hoort bij mij en zal waarschijnlijk ook wel zo blijven.
We hebben het even fijn samen. Veel praten, huilen maar ook lachen. Ik blijf voor de lunch, de kinderen zijn thuis en het voelt goed.

Toch wil ik voor 16.25 thuis zijn. Het tijdstip van overlijden. De hele dag heb ik in mijn hoofd herbeleefd en het belangrijkste moment wil ik daar zijn waar mijn hart mijn kind los heeft moeten laten. Thuis.

Maart 2007 is mijn moeder geheel onverwacht overleden. Niemand heeft het zien aankomen maar het gebeurde toch.
Toen heb ik mij gelukkig geprezen dat ze geen ziekbed heeft door hoeven maken en dat moeilijke afscheidsgesprekken achterwege zijn gebleven. Er waren tussen mijn moeder en mij geen losse eindjes. Alles wat gezegd moest worden werd direct gezegd. Elk contact tussen ons sloot ik af met: Vergeet je nooit hoeveel ik van je hou?
Dat weet ik, ik hou ook zo veel van jou.
En hoe zwaar het afscheid en het gevoel van bodemloos zijn ook was, het was goed.
Nu besef ik dat ik van Marnix afscheid heb moeten kunnen nemen. Het hele proces met hem door. Van uitbehandeld naar aansluiten op de morfinepomp, naar bedlegerig, naar coma, naar uiteindelijk sterven en als laatste de uitvaart.
Marnix mocht niet plotseling wegvallen. We hebben dit als gezin door moeten maken. Daar komt ook een stuk berusting uit voort.

Dit contrast heeft mij doen inzien dat iedere situatie en ieder mens dit anders beleeft. En dat er geen goed en slecht is waar het dit soort zaken betreft. Wat er moet zijn is begrip en respect voor ieders individuele situatie en goeddunken. Gelukkig ondervinden wij veel begrip en respect.
Rouw laat zich de wet niet voorschrijven.

woensdag 3 oktober 2012

Dinsdag 2 oktober 2012

Vannacht heb ik 7 uur geslapen en ben maar  één keer bewust wakker geweest. Olav heeft een onrustige nacht achter de rug en Jur dus ook. De grote Bumba knuffel was uit bed gevallen en daar was Olav in eerste instantie erg verdrietig om. Later kwam daar een zeer been bij. Jur is tot half drie met hem bezig geweest. Ik heb er niks van mee gekregen terwijl ik normaal bij de eerste kik van een van de kinderen wakker ben. De vermoeidheid wint het en ik slaap diep en vast. Jur laat me liggen en brengt Olav naar school.
Deze tweede nacht goed slapen heeft een positieve uitwerking op de rest van mijn dag. Minder fysieke klachten en een wat lichter gemoed.

's Middags komt ons oude buurmeisje langs. Echt een lieverd en Olav is gek met haar. Ze blijft ook gezellig eten. Ze gaat samen met Olav volgende week koken. Hij kijkt ernaar uit.
Aansluitend komen Manon en Geert langs. Dat wordt natuurlijk stoeien met Olav.

Voor het eerst in lange tijd wordt er weer in groepsverband gebreid. Voordat Marnix ziek werd was dat vaste prik. Inmiddels is de samenstelling van de groep voor een groot deel veranderd maar de gezelligheid is gebleven.
Weer een beetje proberen te raken aan wat er was doet mij erg goed. En om dan weer het breien op te pakken is de beste keus. Dat is toch mijn passie. De laatste maanden is het er niet meer van gekomen, ik had er ook totaal geen behoefte aan. De tijd was te kostbaar geworden. Nu ik vanwege de zwangerschap gedwongen ben rust te nemen brei ik mijn hoofd weer leeg. Daar kan ik mijn ei in kwijt.

Morgen is het drie weken geleden dat Marnix overleed. De dagen worden geteld door mij en ik zie er tegenop.
Als het aan mij ligt trek ik me helemaal terug en blijf in huis. Maar rationeel gezien weet ik dat binnenblijven geen optie is. Dus ga ik morgen therapeutisch koffiedrinken bij mijn zus. Ernaartoe gaan is mijn grootste drempel. Het gezelschap van mijn zus vind ik erg prettig.
We zullen zien hoe het gaat. Morgen.

dinsdag 2 oktober 2012

Maandag 1 oktober 2012

Door de slaappil heb ik drie uur aan een stuk geslapen. Uitzonderlijk voor deze fase van de zwangerschap. Het heeft me goed gedaan. Als ik wakker wordt staat me vaag bij dat ik van Marnix heb gedroomd maar wat weet ik niet meer.
Door een betere nachtrust ziet de dag er vriendelijker uit.

Vandaag komt er een oud-collega, maar meer nog vriendin op visite. Elf jaar geleden werden we collega's en dat is uitgegroeid tot een hechte vriendschap. Het doet me dan ook erg goed dat ze komt. Het wordt een gezellige ochtend en middag. We praten natuurlijk veel. Over Marnix en wat er is gebeurd maar gelukkig ook over luchtiger zaken.
De buitenwereld is niet op gehouden met draaien toen wij bijna een jaar geleden in het kinderkanker vacuüm terecht kwamen. Het voelt voor ons echt alsof we er een jaar tussen uit zijn geweest.

Het laatste nieuws dat mij bewust bijstaat is de dood van Khadaffi. En er is inmiddels veel meer gebeurd. Ik heb het alleen niet geregistreerd.
Dit jaar heb ik voor het eerst sinds ik stemgerechtigd ben, ook niet gestemd. De verkiezingen waren op Marnix' sterfdag.
De wereld voelt raar een jaar later. Mijn visie op zaken is ook veranderd. Erg veranderd. Ik hoef niet meer op elke vraag een antwoord.
Waarom kreeg Marnix kanker? Waarom krijgen wij een tweeling? Waarom loopt een vriendschap stuk? Waarom? Waarom? Waarom?
Er is bij mij acceptatie dat je niet op alle vragen antwoord kunt krijgen en dat berusting kunnen vinden vaak veel meer waard is. In ieder geval voor jezelf.
Al wat mogelijk is vandaag de dag, terug gaan in de tijd niet. Dus laat het verleden voor wat het is en leg je focus op de toekomst. Die heeft je wat te bieden. Zelfs met extreem groot verdriet.
Je moet het alleen wel willen zien. En die keuze maak je zelf. Of het de juiste is? Dat zal de toekomst je leren.

maandag 1 oktober 2012

Zaterdag 29 en Zondag 30 september 2012

Nu ik erop terugkijk is het niet zo intensief geweest. Maar zo heb ik het weekend wel beleefd.
Zaterdag is Jur een wedstrijd gaan fluiten op de hockeyclub. Het is nu zijn keuze om zijn telefoon mee te nemen. Geen noodzaak meer. Het voelt vreemd en dat zal voorlopig ook nog wel zo blijven.

De foto's van vrijdag hebben erin gehakt. Het is indrukwekkend om met je eigen verdriet geconfronteerd te worden en ook al is het nog heel kort geleden, je herinnering neemt een loopje met je.

Zaterdagmiddag wandelt de buurman even langs. Maar hij moet lang wachten bij de voordeur eer ik opgestaan ben en de deur open heb gedaan.
Het wil allemaal niet meer soepel. Begrijpelijk. De buurman biedt mij voor de zoveelste keer de sta-op stoel aan die hij in zijn garage heeft staan. Ik ben al een hele poos eigenwijs, maar dat is hem gelukkig niet vreemd. Met mijn huidige fysieke conditie zeg ik toe na het eten even proef te komen zitten. Dat houdt in; naar buiten, naar de buren toe. Ik ervaar een enorme drempel. Eruit... weg van huis. Terwijl ik momenteel nergens liever ben dan thuis.
Uiteindelijk valt het mee en de stoel zit heerlijk. Er wordt een kop koffie bij geserveerd alsmede een goed gesprek.
Onder andere over dat mij gisteren de vraag is gesteld door iemand hoeveel kinderen ik heb. Stamel...
"Ja, dat vind ik een moeilijke vraag op het moment. Onze jongste zoon is zeer recent overleden" Ook al heb ik me op die vraag al wel in mijn hoofd voorbereid, de eerste keer is naar. Er zijn maar heel weinig mensen die niet weten hoe het bij ons op het moment is, dus dit moment had ik nog niet verwacht. Het overviel me, maar ik ben open geweest over wat het met me deed. De reactie hierop was begrijpend. Dat maakt de eventuele angst voor weer die vraag minder.

Zondag hebben we voor het eerst weer afgesproken met vrienden en ik zie er als een berg tegenop. Ik wil niet weg van thuis. Ook al zijn dit enorme lieve vrienden en zijn we erg welkom. De deur achter me dichttrekken voelt gewoon niet goed. Marnix is continue in mijn gedachten en die heb ik het liefst thuis. Als ik een huilbui heb, dan ben ik het liefst tussen mijn eigen veilige vier muren. Emoties tonen is niet mijn sterkste kant. Zeker niet elders.
En emoties overvallen mij vaak. Zoals zaterdag tijdens het wasvouwen. Geen bijzondere bezigheid maar de tranen stromen. Misschien wel omdat ik er mijn hoofd niet bij hoef te houden. Dan nemen mijn gedachten eerder een loopje met me.
We gaan wel naar onze vrienden toe. Het wordt een leuke middag met een ontspannen sfeer. Het zijn warme, zeer hartelijke mensen.

De hele dag rommelt het al wat in mijn buik. Het ene moment meer dan het andere, maar rustig is het vandaag niet.
Als Olav op bed ligt besluit ik toch maar even het ziekenhuis te bellen. Ik weet niet goed wat er gaande is. Het voelt alsof ik het vertrouwen in mij kwijt ben en de situatie niet goed kan inschatten. Omdat de eerste baby in stuit ligt en ik me daar zorgen over maak gaan we naar het ziekenhuis voor een controle. Daar aangekomen zijn arts en verpleging op de hoogte van onze situatie en buitengewoon begripvol. Ook de afspraken die met de gyneacoloog zijn gemaakt zijn bekend en dat stelt me wel gerust. Met de baby's en met mij gaat het goed en we mogen weer naar huis. Van de arts krijg ik wat mee om te slapen. Voor het eerst neem ik het aan. Een droomloze nachtrust trekt me enorm aan. Hopen dat dat ook gebeurt.

Dit was voor het eerst dat ik wat paniekerig was over wat er gaande was. Gevoelsmatig ben ik de grip op de situatie kwijt. Mijn vertrouwen in mij is geschaad. Met alle liefde en verzorging hebben we Marnix niet bij ons kunnen houden en dat voelt bij vlagen als falen. We hebben zijn veiligheid niet kunnen waarborgen en dat is primair wat je als ouder hoort te doen.
Dat de eerste baby nu in stuit ligt versterkt dat gevoel alleen maar. We moeten alles doen wat binnen ons vermogen ligt om te zorgen dat het goed met hem gaat en dat hij gezond ter wereld mag komen.
Als je kinderen wilt, krijgt of hebt wordt je kwetsbaar. Enorm kwetsbaar. Door Marnix zijn we ons daar extra bewust van geworden.
Wij staan met Marnix in onze gedachten op en gaan met hem naar bed. Het geslagen gat door zijn overlijden is groot.



Marnix, juli 2011