Zaterdag is Jur een wedstrijd gaan fluiten op de hockeyclub. Het is nu zijn keuze om zijn telefoon mee te nemen. Geen noodzaak meer. Het voelt vreemd en dat zal voorlopig ook nog wel zo blijven.
De foto's van vrijdag hebben erin gehakt. Het is indrukwekkend om met je eigen verdriet geconfronteerd te worden en ook al is het nog heel kort geleden, je herinnering neemt een loopje met je.
Zaterdagmiddag wandelt de buurman even langs. Maar hij moet lang wachten bij de voordeur eer ik opgestaan ben en de deur open heb gedaan.
Het wil allemaal niet meer soepel. Begrijpelijk. De buurman biedt mij voor de zoveelste keer de sta-op stoel aan die hij in zijn garage heeft staan. Ik ben al een hele poos eigenwijs, maar dat is hem gelukkig niet vreemd. Met mijn huidige fysieke conditie zeg ik toe na het eten even proef te komen zitten. Dat houdt in; naar buiten, naar de buren toe. Ik ervaar een enorme drempel. Eruit... weg van huis. Terwijl ik momenteel nergens liever ben dan thuis.
Uiteindelijk valt het mee en de stoel zit heerlijk. Er wordt een kop koffie bij geserveerd alsmede een goed gesprek.
Onder andere over dat mij gisteren de vraag is gesteld door iemand hoeveel kinderen ik heb. Stamel...
"Ja, dat vind ik een moeilijke vraag op het moment. Onze jongste zoon is zeer recent overleden" Ook al heb ik me op die vraag al wel in mijn hoofd voorbereid, de eerste keer is naar. Er zijn maar heel weinig mensen die niet weten hoe het bij ons op het moment is, dus dit moment had ik nog niet verwacht. Het overviel me, maar ik ben open geweest over wat het met me deed. De reactie hierop was begrijpend. Dat maakt de eventuele angst voor weer die vraag minder.
Zondag hebben we voor het eerst weer afgesproken met vrienden en ik zie er als een berg tegenop. Ik wil niet weg van thuis. Ook al zijn dit enorme lieve vrienden en zijn we erg welkom. De deur achter me dichttrekken voelt gewoon niet goed. Marnix is continue in mijn gedachten en die heb ik het liefst thuis. Als ik een huilbui heb, dan ben ik het liefst tussen mijn eigen veilige vier muren. Emoties tonen is niet mijn sterkste kant. Zeker niet elders.
En emoties overvallen mij vaak. Zoals zaterdag tijdens het wasvouwen. Geen bijzondere bezigheid maar de tranen stromen. Misschien wel omdat ik er mijn hoofd niet bij hoef te houden. Dan nemen mijn gedachten eerder een loopje met me.
We gaan wel naar onze vrienden toe. Het wordt een leuke middag met een ontspannen sfeer. Het zijn warme, zeer hartelijke mensen.
De hele dag rommelt het al wat in mijn buik. Het ene moment meer dan het andere, maar rustig is het vandaag niet.
Als Olav op bed ligt besluit ik toch maar even het ziekenhuis te bellen. Ik weet niet goed wat er gaande is. Het voelt alsof ik het vertrouwen in mij kwijt ben en de situatie niet goed kan inschatten. Omdat de eerste baby in stuit ligt en ik me daar zorgen over maak gaan we naar het ziekenhuis voor een controle. Daar aangekomen zijn arts en verpleging op de hoogte van onze situatie en buitengewoon begripvol. Ook de afspraken die met de gyneacoloog zijn gemaakt zijn bekend en dat stelt me wel gerust. Met de baby's en met mij gaat het goed en we mogen weer naar huis. Van de arts krijg ik wat mee om te slapen. Voor het eerst neem ik het aan. Een droomloze nachtrust trekt me enorm aan. Hopen dat dat ook gebeurt.
Dit was voor het eerst dat ik wat paniekerig was over wat er gaande was. Gevoelsmatig ben ik de grip op de situatie kwijt. Mijn vertrouwen in mij is geschaad. Met alle liefde en verzorging hebben we Marnix niet bij ons kunnen houden en dat voelt bij vlagen als falen. We hebben zijn veiligheid niet kunnen waarborgen en dat is primair wat je als ouder hoort te doen.
Dat de eerste baby nu in stuit ligt versterkt dat gevoel alleen maar. We moeten alles doen wat binnen ons vermogen ligt om te zorgen dat het goed met hem gaat en dat hij gezond ter wereld mag komen.
Als je kinderen wilt, krijgt of hebt wordt je kwetsbaar. Enorm kwetsbaar. Door Marnix zijn we ons daar extra bewust van geworden.
Wij staan met Marnix in onze gedachten op en gaan met hem naar bed. Het geslagen gat door zijn overlijden is groot.
Marnix, juli 2011
Onvoorstelbaar, is wat ik voel als ik naar die foto van juli 2011 kijk. Je bent een supermoeder, is wat ik denk als ik je blog lees. Die 4 jongens mogen blij met jou zijn!
BeantwoordenVerwijderenwat moet ik zeggen?? mijn hart huilt bij het lezen van dit stukje... en dan die foto...
BeantwoordenVerwijderenik ben er kapot van (een volslagen vreemde) ik snap het niet meer... waarom moest dit kleine jongetje sterven??? ik weet geen woorden van troost meer, hoe kan dit verdriet getroost worden? ik zou graag olav zomaar een kaartje willen sturen, waar houdt hij van? die arme lieve jongen, sorry ik weet echt geen woorden van troost meer voor dit intense grote verdriet!
sterkte lieve mensen, heeeeel heeeel veel sterkte!!!
die foto is echt heftig, hakt erin. maar 1 ding is zeker jullie hebben op geen enkele manier gefaald! dit was gewoon te groot voor marnix, voor jullie, voor iedereen. en dan baby 1 in stuitligt misschien draait hij nog maar ook daarin kunnen jullie niks fout doen niemand maar dan ook niemand vraagt om deze situatie jullie hebben gedaan wat jullie hart zei. geniet nog van deze moeilijk zwangerschap maar jullie krijgen er 2 kleine wonders bij :)en trouwens het antwoord op hoeveel kinderen je hebt zal voor altijd 4 blijven (tenzij jullie nog meer kinderen nemen natuurlijk) maar al is marnix er niet fysiek in jullie gedachten zal hij altijd zijn, en niet alleen bij julie...
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtig kereltje! niet te bevatten , tranen weer in mijn ogen. In wens jullie alle kracht en sterkte toe die jullie nodig hebben . Ik blijf voor jullie bidden want dit hebben jullie zo nodig.
BeantwoordenVerwijderenHoger dan de blauwe luchten en de sterretjes van goud.
woont een Vader in de hemel die van alle kinderen houdt.
Ook voor zieke kinderen zorgt Hij kent hun tranen en hun pijn
Ja voor groten en voor kleinen wil de Heer een helper zijn.
Jezus waakt over jullie kleine man . Liefs Lidia.
ik huil tranen met tuiten bij je blog, ik leef zo met je mee!
BeantwoordenVerwijderenAan de ene kant snap ik precies wat je omschrijft, wat je bedoelt, maar aan de andere kant zal ik er ook geen bal van begrijpen want ik ben geen kind verloren...
hopelijk kan ik je helpen door te zeggen dat ik veel aan jullie denk, ik het super vind zoals jullie nu verder gaan en ik diep bewondering heb voor de manier waarop je dit allemaal kunt omschrijven. Je bent een super mama!
liefs, Brechje
Wat een prachtig manneke om zó trots op te zijn ♡
BeantwoordenVerwijderenJe blog ontroerd mij keer op keer, je hebt een gave om te schrijven! Ik ben verdrietig om Marnix en huil met je mee maar word ook blij bij het lezen van je zwangerschap en dat het goed gaat, wat fijn Hera! Wat zullen deze broertjes en Olav later trots op jullie én op Marnix zijn! Ik wens jullie samen heel veel geluk met een lach en een traan. Veel liefs, Heleen
Gewoon heel erg sprakeloos om dat hele grote gat.
BeantwoordenVerwijderenMet heel veel respect blijf ik aan jullie denken.
Warme groet,
L van Bracht
Lieve Hera, Jur & Olav
BeantwoordenVerwijderenHera, ik wil je een groot compliment maken.
Wat knap van je ondanks de enorme drempel die jij ervaart dat je zaterdag toch naar de buren bent gegaan & zondag samen met 2 kanjers(Jur & Olav)naast je ook naar jullie enorm lieve vrienden bent geweest!!
Mijn ouders hebben in het verleden ook hun kind, hun zoon mijn broertje verloren en ik herinner mij vooral bij mijn moeder dat zij ook het liefste thuis bleef, omringt door de muren van haar veilige nest.
Fijn te lezen dat jullie lieve & warme mensen naast jullie hebben staan.
Helaas heb ik geen woorden van troost... ...sorry... ...in plaats daarvan alleen maar tranen... ...tranen bij het zien van de prachtige foto van Marnix... ...wat een lievie... ...hoe vreselijk zal jullie allerliefste, als ik Marnix z'n sprankelende oogjes zie volgens mij ook ondeugende peuter gemist worden... :'-(
Fijn te lezen dat arts & verpleging mede door buitengewoon begripvol te zijn voor jullie situatie jou gerust hebben kunnen stellen & dat de babies het goed maken in jouw buik:-)
Met heel veel bewondering blijf ik aan jullie denken
en
hoop ik met je mee op een droomloze nachtrust...
Liefs & een warme groet
zomaar
een meelevende mama uit Hoevelaken.
Ook mijn ouders hebben hun jongste kind, mijn broertje, verloren. Zelf was ik toen 14 jaar. Ik kan me goed herinneren dat ook mijn moeder bang was om het huis te verlaten. Sterker nog, ze deed het ook niet tenzij ze in gezelschap was van 1 van haar andere drie kinderen of mijn vader. Het is inmiddels 42 jaar geleden, een heel andere tijd dan nu. Er werd nagenoeg niet over verdriet gesproken. Daarom bewonder ik je openheid, de manier waarop je jullie verdriet, gevoelens en gedachten beschrijft. Mijn verdere jeugd is getekend door het onderhuidse verdriet, immers niet besproken, en het isolement van het gezin.
BeantwoordenVerwijderenZonder jullie te kennen, maar al geruime tijd je blog meelezend, ben ik er van overtuigd dat je je niet gaat isoleren zoals mijn moeder heeft gedaan.
Ik wens je heel veel sterkte met het betreden van de buitenwereld.
Lieve groetjes, Tini
Vandaag een jaar geleden hebben wij afscheid moeten nemen...dat grote gat en die vreselijke pijn is er gewoon elk moment geweest...de grip op ons leven kwijt...eerst doeloos en verdoofd, later doelloos en verdwaald. Nooit zal ons leven meer zijn zoals het was...nooit gaat dat knagende gevoel van "waarom" meer weg...ziektes zijn al erg, maar als het je eigen kind is dan blijft het idd malen dat je hem niet kon beschermen. Al had niemand het kunnen voorkomen, kwijtraken doe je het niet meer.
BeantwoordenVerwijderenOok het thuis willen blijven snap ik...daar is het veilig...eigen en daar voel je je kind het dichtst om je heen.
Sterkte en liefs...
Dit is heftig...wat heb ik respect voor julie xxxx
BeantwoordenVerwijderenJullie hebben alles gedaan wat in jullie vermogen lag en nog meer, jullie zijn zulke lieve, zorgzame ouders! Ik begrijp heel goed dat het zo niet voelt maar sommige dingen heb je niet in de hand en dat is moeilijk te accepteren. Als ik naar de foto kijk zie ik een vreemde voor mij; ik ken Marnix alleen zonder haar dus op de een of andere stomme manier heb ik minder gevoel bij dat kindje op de foto al is t een lekker jochie om te zien! Ben trots op jullie! Veel liefs, Linda Den Dolder ♥
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi mannetje is het toch.
BeantwoordenVerwijderenJullie hebben niet gefaald, dit had niet mogen gebeuren. Hier heeft niemand wat aan. Zo jong en zoveel meegemaakt.
Sterkte
Paula
Hallo kanjers,
BeantwoordenVerwijderenJa het naar buiten gaan na zo'n groot verlies dat is een enorme stap. Ik verloor mijn zoontje direct na zijn geboorte. Durfde ook niet naar buiten. Bang voor bepaalde vragen. Bang om zwangere vrouwen te zien of die vol trots achter hun kinderwagen liepen. Maar ik merkte ook al snel dat mensen naar mij toe zich anders opstelden. Ze durfden bijvoorbeeld niet te vertellen dat ze zelf zwanger waren. Maar wat vooral pijn deed was dat een vriendin (toen nog) ook bevallen was en ik eindelijk zo ver was dat ik op kraamvisite ging. Zij.angstvallig haar kindje steeds bij me weg hield. Als de kleine in.de box lag en ik er even bij ging staan om naar hem te kijken. Pakte zij hem snel op en nam hem op schoot. Ik heb mijn jas gepakt heb tegen haar gezegd ik heb geen enge ziekte ofzo ik heb mijn kindje verloren maar dat houdt niet in dat ik niet blij kan zijn voor een ander. Wilde en heb haar daarna nooit weet gezien en gesproken.
Mensen kunnen hard zijn. Maar die dag heeft wel mijn ogen geopend en liet me zien wie mijn echte vrienden waren.
Je zal nog heel veel hoge drempels tegenkomen Hera. Maar samen met Jur, Olav,de 2ling en andere dierbaren om je heen kan jij die hoge drempels trotseren.
En dan de foto van Marnix. Heerlijk wat een lekker ventje. Zie dezelfde ondeugende blik in zijn oogjes als in onze jongste. Van die ogen die zo in je ziel kunnen kijken.
Sterkte met alles. En ik hoop dat je mede door het tabletje wat hebt kunnen slapen. Want je rust is nu ook heel erg belangrijk.
Groetjes Anja
Je hoofd weet dat je niet gefaald heeft maar je hart zegt je wat anders. Tenminste, zo gaat het bij mij. Ik voel me (ook) schuldig en ben nog steeds woedend over wat er gebeurd is. Je emoties vliegen alle kanten op en dat is heel vermoeiend .. tel daarbij op de je de afgelopen tijd op de overlevingsstand stond én je hoog zwanger bent en het is niet zo gek dat je bek af bent.
BeantwoordenVerwijderenBlijf lekker thuis als je dat wilt, doe niets wat niet goed voelt, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Lieve groet
Paula, mama van Daan*
Wat een prachtige foto!!
BeantwoordenVerwijderenSterkte met jullie onvoorstelbare grote verdriet.
Hoe herkenbaar! Blijf doen wat goed voelt! Dikke xxx!
BeantwoordenVerwijderenWat een verdriet! Onbegrijpelijk.... onvoorstelbaar.. Zo enorm groot....
BeantwoordenVerwijderenDoe wat goed voelt, ook al voelt het alsof alles je in de steek heeft gelaten... Jullie doen het zo goed!
En die foto van Marnix.... Niet te bevatten dat dat kleine mooie mannetje er niet meer is...