Vrijdag 28 september 2012

Zo op het laatst van de zwangerschap is er weinig meer te ondernemen voor mij. Dat geeft niet. Ik ben tevreden om thuis te zijn.
's Middags komt de huishoudelijke ondersteuning en dat is een enorme zegen voor ons. De vermoeidheid blijft namelijk de boventoon voeren. Bij ons alletwee.

Onze vriend/fotograaf die de uitvaart van Marnix gefotografeerd heeft komt vandaag met het resultaat. Jur en ik gaan er voor zitten met een doos tissues. Geen overbodige luxe, het is confronterend om ons afscheid van Marnix te herbeleven.
Het is nu anderhalve week geleden en ik merk dat ik al veel kwijt ben, dat de ervaring in mijn hoofd veranderd is.
Ons verdriet op beeld vastgelegd. Groot verdriet. Pijnlijk verdriet.
Nu we dit terugzien merken we dat de dag helemaal verlopen is zoals wij dat wensten. We hebben afscheid kunnen nemen op een manier die Marnixwaardig was en waar wij als ouders helemaal achter staan.
Het zien van de reportage doet mij te meer beseffen dat nooit, nooit is. Marnix komt nooit meer terug.

Olav vraagt 's avonds aan mij: hoe zou jij het vinden als Marnix er nog was?
Dat zou ik heel erg geweldig vinden antwoord ik.
En jij dan?
Nou zegt Olav dat zou ik ook geweldig vinden want dan zeggen de dokters dat hij doodgaat en dan blijft hij leven!

Eerder deze week was er een nieuwsitem over kankerpatiënten die naast chemotherapie medicijnen krijgen die de werking van de chemotherapie teniet doen. Olav kwam toen geagiteerd bij mij met dat nieuws. Hij was bang dat dat ook bij Marnix gebeurd was en dat hij daarom nu dood was.
Olav is er meer mee bezig dan wij ons vaak realiseren. Hij doet dat op zijn eigen manier. Hij mist zijn broertje net zo goed als wij onze zoon missen.

Onze laatste wandeling met Marnix