Donderdag 13 september 2012

Wat moet je schrijven als je hart in puin ligt? Onze wereld staat stil.
Na bijna een jaar in onzekerheid, belast met grote zorgen is onze ergste nachtmerrie waarheid geworden. Ons kind is dood.

Marnix ligt hier in zijn bedje. In zijn favoriete kleren. Zijn gezichtje wordt gekenmerkt door rust en een flauwe glimlach. Eigenlijk een cadeau voor ons na de strijd die hij heeft geleverd. Hij is rustig en oogt tevreden.
Het is vreemd te ervaren dat de alertheid die ons dagelijks leven beheerste nu weggevallen is. Er kunnen met Marnix nu geen rare dingen meer gebeuren. Geen epileptische aanvallen, geen koorts, niet meer uit bed vallen.
Gisteren is de handvoorraad medicatie al weggegaan. Zelfs op het aanrecht is het rustig. Medicijnen zijn niet meer nodig. Marnix is niet meer ziek.
De prijs die hij daarvoor heeft moeten betalen is veel te hoog.

Hoe nu verder? We weten het niet. We zijn gehuld in nevelen. Weer spierpijn in het gezicht van het huilen. Enerzijds opluchting, anderzijds een fysiek pijnlijk gemis. Wat moeten we met de rust en het ontdaan zijn van zorgen?

Voor het eerst in een maand slapen Jur en ik in hetzelfde bed. Toen we 21 augustus thuiskwamen na een opname van 6 dagen, hebben we besloten dat we Marnix niet meer alleen lieten slapen. Dat hield in dat Marnix met mij in het grote bed sliep en Jur bij Olav onderin het stapelbed.
Jur en ik zijn allebei bang om naar bed te gaan. We gaan samen, Marnix blijft beneden. Een fysieke afstand, moeilijk om mee om te gaan.
Tegen de verwachting in vallen we alletwee als een blok in slaap. Om zes uur hoor ik Jur beneden. Hij heeft verdriet. Later komt hij weer boven in bed. Als ik naar beneden ga en mijn zoon zie liggen kan ik ook niet anders dan hard huilen. Dat hij daar ligt is in mijn hoofd nog altijd onmogelijk. Hij doet zo zijn oogjes op en zegt: mama, ikke wakker. Dat geluid blijft uit. Net zoals zijn Bumbadekentje stil blijft liggen terwijl we dagen gefocused waren op de beweging daarvan die op ademhaling wees.

Vijf huilbuien later heb ik mezelf weer een klein beetje onder controle. Ik ga douchen, heb de warmte nodig. 
De uitvaartondernemer komt en we zetten de puntjes op de "i" voor wat betreft de kaart. Die wordt vandaag gedrukt en verzonden.
De dag gaat voorbij met het plannen van de uitvaart, bezoek en ieder moment naar Marnix kijken,  tegen hem praten en hem kusjes geven. 

Er wordt een schitterende ballon bezorgd, gevuld met hartjes. Die hebben we aan Marnix' bed vastgemaakt. Symbool voor de liefde in ons gezin. Een liefde die voor altijd is. Voor alle kinderen en elkaar.

Het medeleven dat we ook vandaag weer mogen ontvangen is om stil van te worden. Wij hebben een maand afgesloten van de buitenwereld met elkaar in huis doorgebracht. Dat Marnix zoveel mensen heeft geraakt realiseren wij ons nu langzaamaan. Nu er een klein beetje ruimte komt voor besef.

Olav reageert heel onbevangen op het overlijden van Marnix. Hij geeft hem heel veel kusjes. Houdt zijn handje vast en geeft hem een high five. Het is zo ontwapenend om te zien hoe je met de dood kunt omgaan als je nog geen "bagage" hebt op dat gebied. Olav volgt zijn hart en doet wat dat hart hem ingeeft.