maandag 3 september 2012

Maandag 3 september 2012

Mijn hemel wat een nacht hebben we achter de rug.
Marnix is aan de lopende band wakker. Hij is dan gezellig en aanwezig, maar wel wakker. Vannacht drinkt hij vijf flessen leeg, hij is zijn duplopoppetje kwijt, zijn slaapmuziekje moet aan en aanhoudend meldt hij dat hij vanavond frietjes met saus wil eten en dat hij die moet blazen omdat ze heet zijn.
Begrijpelijk dat ik ook niet aan mijn rust toekom. Het omdraaien in bed in deze fase van de zwangerschap kost nogal wat inspanning en daarbij voel ik me helemaal niet lekker. Ik kom gebroken uit bed. Marnix is wel goedgeluimd.

Hij heeft al een fiks aantal dagen geen ontlasting gehad en we verwachten eigenlijk dat zijn onrust daar van komt.
De hele ochtend zit hij op de bank. Hij ligt even en wil weer zitten, dat herhaalt zich een aantal maal. Dat laat zich wellicht verklaren door de chemische ondersteuning die hij om negen uur heeft gehad om zijn ontlasting op gang te helpen.
Dat lukt redelijk. Aan het eind van de ochtend heeft hij twee vieze luiers geproduceerd. Nog niet wat we dachten, maar er zit beweging in.
Het geeft Marnix wel iets rust, hij gaat een uurtje liggen. Als Olav tussen de middag thuiskomt is Marnix direct weer wakker en wil weer zitten. Op de bank. Hij wil vandaag niet in zijn bedje.

Als de huisarts rond twee uur komt heeft Marnix eindelijk een goede, volle luier. Opluchting bij ons en wellicht ook bij hem maar dat laat zich slecht inschatten vandaag.

Goede graadmeter voor wat Marnix allemaal heeft doorstaan: de huisarts wil graag zijn glucose bepalen aan de hand van een druppel bloed. Uit Marnix' hiel.
We vertellen hem altijd alles wat er gaat gebeuren dus ook nu zeg ik: Marnix, de dokter wil een prik in je voetje geven en een beetje bloed hebben.
Marnix slaat de bumbadeken van zich af waardoor zijn voetjes bloot komen en tilt zijn linkervoetje op. Als de dokter het prikje geeft zegt hij één keer hard AU! En daar blijft het bij. Hij zit stil en vraagt als het klaar is om een pleister en een sticker. Die hij natuurlijk krijgt.
Zijn glucosegehalte is goed.

De rest van de middag blijft Marnix strijd voeren tegen de slaap. Om vier uur doet hij even zijn oogjes toe, dat duurt anderhalf uur. Daarna is hij weer wakker. Hij hangt een beetje afwezig in de bank. Reageert wel goed als we hem wat vragen maar is snel geprikkeld.
Als ik later op de avond vraag of hij bang is om in zijn bedje te gaan antwoordt hij: ja.
Pijnlijk. Een moeilijk uit te vragen onderwerp. Hij is pas drie. We kunnen ons zo voorstellen dat hij bang is om te gaan slapen. Het enige dat wij kunnen doen is hem erkennen in die angst maar benadrukken dat hij niet alleen is. Papa en mama zijn bij hem. En we blijven bij hem.

9 opmerkingen:

  1. Ik wil jullie enorm veel sterkte wensen...wat een lieve ouders heeft Marnix!! Ik weet verder niets meer te zeggen dan dit... Sorry...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Kan me voorstellen dat die ontlasting hem dwars dit! Ik blijf hopen dat hij goede dagen mag blijven hebben. Ik hoop ook dat het goed gaat met jullie zwangerschap! Erg spannend.. Liefs, Elise E

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Marnix wat ben je een stoer ventje!

    Met zo'n fijne familie hoef je niet bang te zijn om te gaan slapen, ze zullen er altijd voor je zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ach erm....bang om te gaan slapen. Wat klinkt dat hartverscheurend uit de mond van zo'n klein ventje. Ondanks dat hij weet en voelt dat hij niet alleen is. Mijn hart gaat zo vreselijk naar hem uit. Maar wat pakken jullie dat goed op.

    Ik hoop op een rustige nacht voor jullie allemaal!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi,

    Het is laat en ik kan niet slapen. Morgen is onze jongste dochter jarig en het is de eerste verjaardag voor haar en ons zonder Jonah. Als ik jullie verhaal van de dag lees is het net of ik onze dagen terug lees met Jonah. Zo herkenbaar, ook van het slapen. Wij kregen de tip om Jonah te laten tekenen/verven. Niets te zeggen als aanwijzing. Jonah tekende geen mensen meer, alleen nog vlinders en vogels in de laaste weken. Ik geloof dat kinderen het allemaal weten, hoe klein ze ook zijn, het is een instinct. Jonah was net als Marnix bang om te gaan slapen. Maar nooit heel verdrietig. Hou hem lekker vast, hij heeft het fijn bij jullie, hij is er nu. Liefs van de mama van *Jonah, Sarah, Roos en Suus.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik zou zo graag mooie woorden achter willen laten als reactie op je blog maar ik weet niets moois te zeggen. Een brok in mijn keel krijg ik ervan.

    Een virtueel hart onder de riem dan maar...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. sluit me bij Karin haar woorden aan

      in gedachten bij jullie

      Anneke

      Verwijderen
  7. hoi
    Wat ik lees grijpt me erg aan,wat moet jullie ventje doormaken.Hoop dat hij nog kan genieten van de leuke dingen in het leven.Het moet voor jullie ook heel dubbel zijn,wetende dat je je kind gaat verliezen en nieuw leven in je buik zit.Ben in gedachten bij jullie.Ik hoop dat je nog lang van Marnix mag genieten de tijd die jullie nog hebben.

    Een lieve groet van een mama van 2 kids

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Bij jullie blog gekomen via kanjerguusje. Pfff wat te zeggen, geen idee. Ik kijk diversen keren per dag om te kijken of er een berichtje op staat van die kleine stoere held, met zijn lieve ouders en coole grote broer. Respect voor jullie. Jullie leven de grootste angst van alle ouders... Als ik naar mijn lieve draakje kijk (ook3), damn kan het/ wil het me niet voorstellen....

    Ook al kennen jullie me niet wens ik.jullie heel veel sterkte en kracht met elkaar...

    Liefs carolien moeder van 2 lieve draakjes

    BeantwoordenVerwijderen