Dinsdag 18 september 2012

Vandaag de condoleance. We zien er vreselijk tegen op. Waarom? Ik kan het zo niet benoemen. Ik denk omdat we niet om deze reden in de belangstelling willen staan. De ochtend verloopt daarom ook moeizaam. We worstelen beide met verschillende emoties. Praten helpt. We komen weer op hetzelfde pad.
Als je naar elkaar toe kunt uitspreken waar je breekpunt zit, dan kweek je begrip. We moeten elkaar respecteren in hoe we met dit gigantische verlies omgaan. Dat lukt ons vooralsnog goed.

Langzaam tikt de klok verder en de tijd breekt aan om naar de hockeyclub te gaan. Het ziet er prachtig uit. Wat heeft iedereen zijn best gedaan. Heel veel dank daarvoor!

Als snel komen de eerste mensen. De kop is eraf. Het wordt uiteindelijk druk, erg druk. En wat voelt dat goed. Al die blijken van medeleven. Warme armen, lieve woorden. Van warme, lieve mensen. Onze jongen en zijn verhaal hebben velen geraakt.
Jur en ik zitten naast het scherm waarop foto's van Marnix te zien zijn, dat is maar goed ook, want daar word ik heel erg emotioneel van. Terwijl ik graag sterk wil zijn.
Als laatste komt Lowie van Gorp. De vader van KanjerGuusje. Helaas ervaringsdeskundige. Het is prettig praten. Een fijne man. We zijn blij dat hij zijn medeleven komt betuigen.
Doordat deze middag zo goed verlopen is heb ik moed gekregen voor morgen. Het moet. Het is werkelijk gruwelijk, maar het moet.

's Avonds zijn we alleen. We gaan samen aan de grote tafel zitten en branden speciale kaarsjes voor Marnix en praten over hem. Voor de voordeur staan ook veel kaarsen. Mooi.
Als ik Olav vraag wat hij het leukst vindt aan Marnix antwoordt hij: dat hij me veel kusjes gaf.
Op de vraag wat hij het minst leuk vindt antwoordt hij: dat hij de laatste tijd zo lelijk tegen mij deed.
Helaas, een bijwerking van een niet te missen medicatie; dexamethason.
We leggen het Olav opnieuw uit. Hij begrijpt het redelijk, maar dat verlicht zijn gevoel erbij niet. Hij is zes.

De laatste avond met zijn vieren zit er bijna op. Het is onwerkelijk. Het lijkt nog steeds niet om mijn zoon te gaan. Terwijl hij daar toch echt levenloos in zijn bedje ligt. Over minder dan 24 uur zal hij voorgoed een herinnering zijn. Niet meer te aaien, niet meer te kussen. Hij hield zo van kussen en knuffelen. 's Avonds na het tandenpoetsen op de wastafel pakte hij vaak mijn gezicht vast en zei dan: hard, hard, snel. En dan kwam er een lawine van kusjes, waarna hij zijn kleine lijfje tegen me aanwierp en al knuffelend naar bed gedragen wilde worden.
Als ik nu voor de wastafel sta denk ik continue: hard, hard, snel.
Ik mis hem.

Een speciaal moment. Stilstaan bij een veel te kort leven.