Donderdag 6 september 2012

Vannacht is redelijk goed verlopen. Marnix kon de slaap niet vatten maar was wel rustig in bed. Uiteindelijk heb ik hem rond twee uur valium en extra morfine gegeven in de hoop dat hij de rust kon vinden om in slaap te komen. Die aanpak was de juiste want hij heeft tot kwart over negen doorgeslapen.

Het eerste uur na het wakker worden was hij behoorlijk fris. Na dat eerste uur zakte hij behoorlijk in en sliep half, zittend op de bank. Aan het einde van de ochtend hebben we hem in zijn bedje beneden gelegd en daar ligt hij nu nog. Hij slaapt veel en af en toe is hij wakker en roept wat naar ons.

Helaas gaf hij aan het eind van de dag pijn in zijn rug aan. Op aanraden van de huisarts heeft hij extra morfine en een hoge startdosering paracetamol gekregen. Hij wil echter alleen maar liggen.

De afgelopen dagen zijn relatief goed geweest en dat heeft ons ook goed gedaan. Als hij dan zoals vandaag weer achteruit gaat doet dat ook veel met ons. Onbewust is het idee van de eindigheid van Marnix' leven iets op de achtergrond geraakt. Niet verstandig maar wel begrijpelijk. Door hoe hij vandaag is raakt dat besef weer op de voorgrond. We zouden hem zo graag bij ons houden.

Vanavond na het eten heb ik met Olav gesproken over cremeren. De thuiszorgverpleegkundige heeft passende literatuur verzorgd en daar hebben Jur en ik eerst grondig kennis van genomen en vanavond deed zich de gelegenheid voor om het er met Olav over te hebben. Olav is alleen bekend met de begrafenis en wij willen graag cremeren.
Als volwassene kun je je erg druk maken om wat bepaalde informatie met je kind doet, maar de belangrijkste leidraad in het hele verhaal is het kind. Ik heb een boekje aan Olav voorgelezen en aan de hand daarvan het crematieproces met hem doorgesproken. Het ergste van alles is voor hem dat Marnix doodgaat. En die uitkomst staat vast, of we nou begraven of cremeren.
Zijn nieuwsgierigheid was mij al voorspeld. Hij wilde wel weten hoe een urn eruit ziet en hoe crematie-as eruit ziet.
Beide heb ik hem kunnen laten zien. De urn van mijn moeder is bij ons thuis en de asbus van onze hond ook. Die laatste kan makkelijk open en hij heeft de as, die in een zak zit, kunnen bekijken.
Olav's eindconclusie: ik vind het prettig dat we dan nog naar de stof van Marnix kunnen kijken.
Ik had mij helemaal voorbereid op het verbrandingsverhaal en de oven, maar dat schrok Olav niet af.
We wachten rustig af wat voor vragen er nog gaan komen. Dat ze gaan komen staat vast. We kennen Olav.