Woensdag 5 september 2012

Vannacht slapen we wat beter. Marnix wordt één keer echt goed wakker en onrustig, maar dat is niet van lange duur. Om acht uur worden we wakker. Het slapen is niet optimaal maar er is verbetering met de diazepam.
De thuiszorgverpleegkundige is er al. We zijn zo blij dat dit een voor ons bekende verpleegkundige uit het Meander is. Marnix voelt zich eigenlijk wel op zijn gemak bij haar. Ze zit naast hem op de bank en hij sluit zich niet af. Gelukkig.
Rond negen uur belt de huisarts om te horen hoe het vannacht gegaan is. Ze vraagt gericht. Ook naar wat Marnix nu eigenlijk eet gedurende de dag. Als ik het vertel komen we tot de conclusie dat het wel heel erg weinig is en zij adviseert om de sondevoeding overdag aan te zetten. Dat doen we gelijk.
Wellicht slaapt Marnix daar ook beter op. En dat lijkt zijn vruchten af te werpen. Om één uur valt hij op de bank in slaap en dat houdt hij vol tot vijf uur. Dat is vier uur aan één stuk. Hij heeft het zo hard nodig.

Gelukkig hoeft Olav niet speciaal zachtjes te doen terwijl Marnix slaapt. Die is uitgenodigd bij een vriendin van mij om cakejes te komen versieren. Dat wilde hij wel en na vijven komt hij terug met veel versierde cakejes. Hij heeft het heel erg naar zijn zin gehad. En als hij er is, is Marnix ook wakker. Dat is de bonus, ze hebben het leuk samen.

Rond zeven uur vallen bij Marnix zijn oogjes langzaamaan weer dicht en hij wil graag met mama in het grote bed slapen.
Hij is snel vertrokken. Ik sluip om negen uur naar beneden omdat er nog medicatie op het programma staat. Alles via de sonde dus daar heeft hij weinig erg in.

Al met al een rustige dag. Marnix tankt even slaap bij en Olav heeft het leuk. Waardevol.

De huisarts brengt tijdens haar bezoek ook wat praktische punten naar voren voor wat betreft de geboorte van de babies en de situatie van Marnix. Zeg maar de "wat als" situaties die kunnen ontstaan.
Vooralsnog is er geen reden aan te nemen dat de babies zich vroegtijdig zullen aandienen, maar "wat als".
Samen bespreken we eigenlijk alle mogelijke situaties en hoe daarin te handelen. In overleg met het AMC komen we tot heel bevredigende eindconclusies. Dat geeft wel een stukje rust. Geen "kop-in-het-zand" houding, maar regelen wat we kunnen en hopen het niet nodig te zullen hebben. Zo fijn dat onze huisartsen meedenken en zich uitspreken.

De zwangerschap verloopt overigens vlekkeloos. Een tweelingzwangerschap is fysiek zwaarder, maar ik heb geen klachten behalve vermoeidheid en de babies bewegen veel. Zoals het hoort. Op dat vlak even geen zorgen. Hoe de nier van baby B zich houdt, horen we volgende week, dan staat er weer controle gepland.