Zaterdag 8 september 2012

Gisteravond nog een mooi moment. Tijdens het verluieren wordt Marnix wakker. Hij kijkt ons gericht aan, reageert op Jur en geeft antwoord op een vraag. Dat hadden we niet meer verwacht, niet meer durven hopen. Wat een cadeau!

Ik slaap heel licht, ben heel vaak wakker. Kijk naar Marnix, voel even aan hem en geef hem onnoemelijk veel kusjes. Hij vindt het voor nu goed. Het werkt een klein beetje helend voor mijn bloedende moederhart.

In de ochtend word ik wakker omdat er een klein handje aan mijn elleboog duwt. Die ligt Marnix duidelijk in de weg. Hij kijkt me aan met een vertrouwde blik. Als ik hem vraag hoe het gaat antwoordt hij krakerig maar beslist: Goed!
Van dat ene woordje wordt Jur ook wakker. Hij kruipt lekker dicht tegen Marnix aan en ze hebben even een vader-zoon moment.

Daarna zakt Marnix weer hard weg. In de loop van de ochtend gaat het hem steeds meer moeite kosten om adem te halen en zijn handjes en voetjes worden weer heel erg koud.
De huisarts neemt hetzelfde waar en er is intensief overleg tussen deskundigen en zorgveleners. Eindconclusie: de morfine wordt flink opgehoogd. Het effect daarvan is bijna direct merkbaar. Marnix gaat rustiger ademen en na een poosje worden ook zijn handjes en voetjes weer warm.
Na het intensieve overleg wordt er met ons gesproken. De terminale fase is nu daadwerkelijk aangebroken. De druk in Marnix' hoofd is hoog, erg hoog. Er wordt besproken wat te doen in welke situaties. Het is overduidelijk dat dit geen weken meer kan duren.

Als de zorgverleners weg zijn, zijn Jur en ik samen. Olav is spelen en zal na het avondeten opgehaald worden door zijn favoriete oom. In overleg met de huisarts zijn Jur en ik tot de conclusie gekomen dat dat op dit moment het beste is voor Olav.

Langzaam maar zeker dringt het steeds meer tot me door dat dit om mijn kind gaat. Marnix zal overlijden. Hoe kan dat nou? Als het besef komt moet ik huilen. Lang huilen, samen met Jur. Dit is ons kind. Nog maar drie jaar oud. Wat is hier gebeurd? We hebben er geen invloed op. We moeten door. Maar gevoelsmatig kan dat helemaal niet. En toch is het zo. Het is hard, heel erg hard.

Samen huilen dan maar. Dat is toch het beste. Samen.

Marnix met zijn Bumbadeken, Paardje en beker.

Hij slaapt en is rustig.