Maandag 24 september 2012

Vandaag op controle voor de tweeling in het AMC. Ik zie op tegen de rit ernaartoe en de aankomst. De zwartste periode uit ons leven heeft zich daar afgespeeld.
Gelukkig moeten we naar de poliklinieken, maar bij binnenkomst moet ik denken aan hoe vreselijk Marnix het bloedprikken daar vond.
We worden gelukkig vlot geholpen.

De baby's doen het goed, erg goed. Ze zijn enorm gegroeid. Helaas liggen ze alletwee in stuitligging en zullen ze met een keizersnede ter wereld moeten komen.
De verloskundige overlegt met de gynaecoloog en de gynaecoloog van de prenatale diagnostiek.
Wij gaan in de tussentijd naar F8. Daar gaan we Marnix' kanjerketting afsluiten. Met een hartje. We hadden zó graag een bloem gewild.
Op de afdeling worden we warm ontvangen. Spreken met diverse verpleegkundigen. Hoe zuur het verloop voor Marnix ook geweest is, de zorg is altijd optimaal geweest. Daar zijn we dankbaar voor.
Samen met de pedagogisch medewerkster, Cola, zoals Marnix haar altijd noemde, maken we de ketting af. Nog een aantal behandelkralen en na vijf "rotdag" kralen gaat het hartje eraan. Het maakt zichtbaar dat ons kind is overleden aan kanker.
Een zeer emotioneel gebeuren voor mij. De tranen vloeien rijkelijk.
Als ik eraan toe ben zal ik de kanjerketting fotograferen en de cijfers erbij publiceren. Het is een kleurrijk gebeuren, maar niemand is er jaloers op als de betekenis eenmaal duidelijk is.

Als we terugkomen bij de polikliniek gynaecologie mogen we door naar de prenatale diagnostiek waar snel gekeken wordt hoe het met de nieren van baby B is. Gelukkig is de situatie stabiel gebleven en is operatief ingrijpen direct na de geboorte geen noodzaak. Drie dagen naar de geboorte moet er een echo gemaakt worden en aan de hand daarvan volgt mogelijk behandeling door een kindernefroloog (nierarts).
Een enorme opluchting voor ons.
Dit houdt ook in dat de geboorte in Amersfoort mag plaatsvinden. Ook dat vinden wij erg prettig. We kennen daar al veel artsen.
Ikzelf zie er vreselijk tegenop. Een natuurlijke bevalling had voor mij persoonlijk de voorkeur, maar de veiligheid van de baby's gaat voor alles.
We gaan opgelucht naar huis. Voor mijzelf was het een heftige ochtend. Als het goed is hebben we nog een afsluitend gesprek met de oncoloog en daarna hopen we het hoofdstuk AMC af te kunnen sluiten. Het is een hel geweest.

Fysiek gaat het niet zo denderend met mij. De zwangerschap is zwaar en de mobiliteit is tot een minimum gereduceerd. Dat frustreert me. Als ik tot 38 weken zwangerschap uitdraag, gevolgd door een keizersnee, dan staan me nog 9 weken rust te wachten. En laat ik nou geen rustig typje zijn.
Olav wilde graag dat ik sokken voor hem brei. En als ik 's avonds naar bed ga is er een halve sok af...