Woensdag 19 september 2012

Vandaag de dag van het definitieve afscheid. Het bewustzijn daarvan is groot. Marnix verandert en zijn lichaam geeft aan dat het tijd is. We weten het.
Ook vandaag doen we zoveel mogelijk in stappen. De plechtigheid is om twee uur 's middags. De uitvaartonderneemster komt al om half tien. Jur en ik leggen Marnix in de baar die buurman Hans voor hem gemaakt heeft. Het gevoel daarbij is zoveel beter omdat de baar met heel veel liefde gemaakt is.
Marnix blijft bij ons in de kamer staan. We kussen hem heel veel. Ook Olav. De tijd tikt langzaam verder, op weg naar het onvermijdelijke. Het is moeilijk, er vloeien veel tranen.
Rustig aan komen er wat mensen. Eerst mijn zus met haar gezin. Dan de fotograaf, de uitvaartonderneemster, en iemand die op het huis past.
Jur en buurman Hans leggen Marnix in de auto, onze eigen auto. We kunnen en willen Marnix niet uit handen geven. Niet zolang het nog niet strikt noodzakelijk is.
Binnendoor rijden we naar het crematorium. Het is een droevige rit. Alles voor het laatst. Als we aankomen staan er veel gasten te wachten. Het ontroert me zo vreselijk. Alle mensen die we hebben uitgenodigd maken al lang deel uit van ons leven en we willen dit dan ook met hen delen. En zij, door hun komst, ook met ons.

Het wachten tot de dienst duurt lang. Gek genoeg. Gevoelsmatig moet de pleister er nu maar afgetrokken worden. Niet onnodig rekken.
Als wij, ons gezin en het gezin van mijn zus, Marnix naar binnendragen zingt een vriendin van ons. Wat klinkt het mooi.
Dat zij wil zingen op de uitvaart van Marnix, maakt het persoonlijker. Net zoals de baar is er emotie mee gemoeid. En dat is heel bijzonder. Ze zingt prachtig.
De dienst is kort. Bewust. We weten waar we voor komen. En dat moet gebeuren.
Jur spreekt en ik spreek. Het is genoeg.
De gasten nemen afscheid van Marnix en dan is het verder aan ons. Op weg naar de ovenruimte laten we ballonnen op. Olav gaat met ons mee. We hebben de procedure doorgesproken met hem. Foto's laten zien van waar we dan allemaal naar toe gaan en wat cremeren precies inhoudt. Jur en ik vonden het in eerste instantie geen goed idee, maar op Olav's uitdrukkelijke, herhaaldelijke verzoek is hij wel meegegaan. We kiezen een zeer strategisch punt om te staan. Olav weet dat als hij het eng vindt, hij achter mij kan en mag gaan staan. Dat doet hij ook even, maar de nieuwsgierigheid wint het al snel.
Het gaat snel. Even sta ik op het punt om te roepen: STOP, dit kan niet! Maar de ratio pakt het over en ik weet dat het moet.

Het was een mooie dienst, we kijken er met een "goed" gevoel op terug. Dit was hoe wij het wilden voor onze zoon.
Vanaf nu een herinnering.

Na de koffie en een woord met de gasten gaan we naar huis, waar we zullen eten met mijn zus en haar gezin en onze buren. Zo moet het.
Iedereen is verslagen. Het bedje in de kamer is leeg. Dit had nooit mogen gebeuren.