vrijdag 25 januari 2013

25 januari 2013, de afgelopen twee weken

Helaas blijft de techniek een probleem. Maar middels een creatieve oplossing kan ik toch even bloggen. Gelukkig maar want ik mis het. Met het nieuwe jaar heb ik veel getwijfeld of ik wel door zou gaan met het blog. Nu heb ik twee weken niet kunnen bloggen en ik mis het echt. Ik blog dus nog even door.

Met Olav zijn vingers gaat het geweldig. Het geneest mooi en hij heeft er geen pijn meer aan gehad.
De tweeling groeit als kool. Alles precies volgens het boekje. Ze krijgen 's avonds om elf uur de laatste voeding en melden zich dan de volgende ochtend rond acht uur weer. Mijn slaapniveau is dus weer goed op peil.

Hoe gaat het dan met mij? Vaak weet ik het zelf niet. Niet zo denderend zou mijn antwoord nu zijn.

December hebben we geprobeerd met een aanloop door te sprinten maar het voelde als rennen op drijfzand. Voor januari wil ik heel graag heel hard op de rem trappen. 2012 laten we achter ons met alles wat er in dat jaar gebeurd is. Veel, te veel. Nu is het nieuwe jaar gestart en het voelt alsof ik steeds verder verwijderd raak van het verhaal van Marnix. Ik probeer het vast te houden, maar het is als water in je handen proberen te houden. Het ontglipt me terwijl ik wil vasthouden, voelen en koesteren.
Vooralsnog zal ik het met mijn herinneringen moeten doen want ik kan geen foto's van Marnix bekijken. De emoties die daarbij loskomen zijn te hevig en daar ben ik bang voor. Gelukkig helpt Olav wel met de gedachten levend houden. Tijdens het avondeten praten we vaak over Marnix en wat hij allemaal deed en zei. Meestal met een harde lach want hij was grappig in zijn peuterzijn. We missen hem vreselijk.

Bij mij bestaat de allesoverheersende behoefte om me thuis te verschuilen. Ik wil de deur niet uit, de telefoon niet opnemen en eigenlijk geen contact met de buitenwereld hebben. Dat is niet goed, daarvan ben ik me bewust. Dus ga ik wel naar buiten, op bezoek, eruit. Het kost me veel moeite. Maar het moet. Voor mijzelf en voor de kinderen.
Voor Lecluse Designs heb ik veel opdrachten en dat maakt dat ik af en toe ook toe mag geven aan de behoefte thuis te blijven.

Mijn kijk op de toekomst is 180 graden gedraaid ten op zichte van zeg twee jaar geleden. Welke toekomst kan ik wel vragen. We leven het leven per dag. Meer zit er gewoon niet in. Nu nog niet. Misschien later, maar daar denk ik nu niet aan.

Ik hoop dat de computer snel weer werkend is zodat ik digitaal weer kan oppakken.
Zodra ik kan blog ik weer.

donderdag 17 januari 2013

Technisch probleem

Wegens aanhoudende problemen met de computer is bloggen momenteel helaas niet mogelijk. Na het weekend is het probleem hopelijk verholpen.

maandag 14 januari 2013

Woensdag 9 januari 2013

Ik heb nog nooit gele bloemen gekocht. Ik heb niks met die kleur behalve voor kuikentjes.
En toch heb ik nu gele rozen gekocht. Bumba gele rozen wel te verstaan. Voor bij de urn. Marnix zou ze mooi vinden en dat is leidend. Olav kiest voor rode rozen bij de urn en mijn voorkeur is wit. Maar nu wilde ik iets hebben wat echt bij Marnix past. Dus geel.

Zo zijn we iedere dag bezig met Marnix. Of het nu gaat om bloemen, kaarsjes of versiering. Hij blijft zijn plek in het gezin houden. En in ons hart.

vrijdag 11 januari 2013

woensdag 9 januari 2013

Maandag 7 januari 2013

De vakantie is voorbij, het normale ritme kan weer beginnen. Olav gaat 's morgens nog niet naar school omdat hij op controle moet bij de huisarts.
Zijn vingers zien er goed uit. Het is al goed aan het genezen. Olav is erg bang voor wat de huisarts gaat doen. Ik begrijp zijn angst. Vrijdag was het echt niet leuk en ronduit pijnlijk. Gelukkig kan ik hem vertellen dat een controle niet zoveel pijn doet. Hij laat zich maar moeilijk geruststellen.
Gisteravond hebben we het verband van zijn vingers gehaald. De gazen zaten flink vast dus hij heeft een kwartier zitten weken in lauw water. Och, wat was hij bang dat het pijn ging doen. Uiteindelijk is het hem meegevallen. Net zoals de controle nu meevalt.

In de middag gaat hij naar school. Hij mag niet mee gymmen en hockey en zwemles zitten er deze week ook nog niet in. Hij vindt het niet erg. Zwemles kan hem gestolen worden.

Hij gaat zelf naar de hockeytraining om zich af te melden, Jur volgt hem op gepaste afstand.

Olav wordt steeds zelfstandiger, mooi om te zien, maar ook moeilijk los laten. Het contrast met de tweeling is groot. Marnix is nu de missende schakel.

Zondag 6 januari 2012

Olav heeft goed geslapen en weinig last van zijn vingers. Jur en hij gaan naar het spoorwegmuseum in Utrecht.
Ik blijf thuis met de tweeling. Even koffie drinken bij de buren en daarna huishouden en breien. Er is een deken besteld voor een aanstaande geboorte en die wil ik zo snel mogelijk af hebben. Gelukkig wil de buurvrouw wandelen met de tweeling waardoor ik even de handen vrij heb om de noodzakelijke dingen af te handelen.
Nadeel van alleen zijns wel dat ik ga malen. En zeker als ik thuis ben. Alles hier herinnert aan Marnix en dat is confronterend.
Ik voel wel dat ik dat nodig heb. Gedurende de dag, als we er allemaal zijn, is daar geen ruimte voor. Soms heb ik het idee dat ik daardoor wat rouw laat liggen. Wellicht een vreemde verwoording maar het is het enige dat pas bij hoe ik het ervaar.

Uiteindelijk blijft de tweeling tot de volgende voeding uit wandelen en kom ik aan mijzelf toe. Daardoor kan ik ondanks de emoties wel zeggen dat ik een goede dag heb.

Olav en Jur komen tevreden thuis. Ze hebben het heel erg leuk gehad. Olav heeft genoten van het museum en van één-op-één aandacht van zijn vader.

Zo hebben we allemaal een goede dag.

Zaterdag 5 januari 2012

Keelontsteking. Helaas voor mij.
Olav heeft behoorlijk pijn aan zijn vingers wat volkomen begrijpelijk is. Daarom geven we hem met regelmaat paracetamol. Als hij zijn vingers voelt kloppen houdt hij ze keurig omhoog tot het kloppen weer weg is. Hij doet het echt goed.

We zitten dus in de lappenmand en daarom doen we helemaal niks vandaag. Jur zorgt voor ons. Hij ontspringt nu even de dans.

We zijn vaker ziek dan normaal. Waarschijnlijk een weerslag van de hectiek die achter ons ligt. Veel kunnen we er niet aan doen. Toegeven dan maar.

maandag 7 januari 2013

Vrijdag 4 januari 2013

Met 2 vriendinnen ga ik vandaag op stap naar Barneveld. Een leuke plaats om eens naar toe te gaan.

Olav heeft al een week last van ontstoken vingers. Flink ontstoken. De gebruikelijke huis- tuin- en keuken middeltjes hebben niet mogen baten.
Gisteren ben ik al even met hem langs de huisartsenpraktiijk gelopen maar de assistente was niet aanwezig, dus zijn we onverrichter zaken huiswaarts gegaan.
Het baart mij dusdanig zorgen dat ik vanmorgen een afspraak heb gemaakt om naar de vingers te laten kijken.
Omdat ik er niet ben zal Jur met hem gaan en mij telefonisch op de hoogte houden. Ik verwacht een antibiotica zalf of iets in die richting.

De tijd van de afspraak verstrijkt en ik heb nog geen bericht van Jur. Pas een uur na de afspraak tijd krijg ik een berichtje. Met een vervelende foto. De ontsteking was dermate erg dat de dokter besloten heeft onder verdoving een deel van de nagels te verwijderen en zo de ontsteking open te leggen.
Mijn maag draait zich om en ik voel me een slechte moeder omdat ik wellicht te lang gewacht heb met professionele hulp inschakelen. Jur stelt me gerust. Gelukkig.

Later hoor ik hoe het gegaan is. Olav heeft een aantal injecties ter verdoving gekregen die echt pijnlijk waren. Hij heeft er heel flink bij geschreeuwd, wat zeker mag, maar heeft zijn handen wel stil gehouden. Waar kennen we dat van? Marnix deed het precies hetzelfde. Hij gaf veel verbaal protest maar bleef altijd keurig zitten.
Olav krijgt ook anti biotica en zondagavond mag het verband eraf en moeten de vingers in een mild badje gewassen worden.

Als ik thuiskom is Olav er behoorlijk van onder de indruk, net als ik. Hij laat zich flink knuffelen. Arm kind.
Hij is de kerstvakantie begonnen met een keelontsteking en sluit hem af met die nare vingers. We hopen dat het snel geneest en dat de volgende vakantie voor hem beter zal verlopen.

zondag 6 januari 2013

Donderdag 3 januari 2013

Wij zijn lid van de VOKK, de Vereniging voor Ouders, Kinderen en Kanker. Daardoor ontvangen we eens in de zoveel tijd een magazine.

Vandaag zit ik in dat magazine te lezen over de uitgave van de VOKK, Koesterkind, als je kind niet meer beter wordt. Er staat onder andere in dat het boekje Koesterkind wordt uitgereikt tijdens of na een "slecht nieuws gesprek".

En weer denk ik: wat vreselijk, je zult dat boekje maar krijgen. Iets later besef ik dat dat boekje bij ons in de boekenkast staat. We hebben een "slecht nieuws gesprek" gehad en Marnix is dood. Het is ons gebeurd. Waarom is dat nog niet volledig geland bij mij? Ik voel me vreselijk verdrietig als het besef er dan wel even is. Weer dat fysieke, misselijke gevoel. Vallen in een peilloze diepte. Ik weet het wel, maar niet 24 uur per dag. Het zijn momenten, pijnlijke momenten. Marnix is echt overleden. Hoe ik me dan voel als ik het me niet realiseer? Ik zou het niet kunnen beschrijven, want ik weet het niet. Net zoals ik vaak niet weet hoe het met mij gaat.
Wanneer word ik weer mezelf? En wie is dat dan? Is het antwoord op die vragen echt nodig? Nee, ik leef bij de dag en meer moet ik niet willen. Het is moeilijk, pijnlijk en zwaar. Gelukkig maken de kinderen het lichter en leuker.

zaterdag 5 januari 2013

Woensdag 2 januari 2013

Er staat vandaag niks op de agenda. Toch wordt het een volle dag. Olav gaat uit spelen bij een vriendje, wij worden voor de lunch uitgenodigd om bij een vriendin pannenkoeken te gaan eten en tijdens het boodschappen doen belt mijn zus of het goed is dat ze koffie komt drinken.

Allemaal leuke dingen en toch breng ik het moeilijk op. De dag voelt overvuld. Met spontane acties kunnen wij slecht uit de voeten. Terwijl die toch onderdeel van ons leven waren en zullen zijn. Ze maken nu dat wij ons gedeeltelijk verlamd voelen. Als een konijn in de koplamp. Schakelen gaat moeizaam. We moeten echt rustdagen inplannen en ons daar ook aan houden.

Als Jur en ik daar aan het eind van de dag met elkaar over praten komen we tot deze conclusie. Morgen is de agenda leeg en die blijft ook leeg. Vandaag voelt het alsof we niet de volledige aandacht hebben kunnen geven aan datgene waar we aandacht aan wilden geven. Misschien leggen we de lat wel te hoog voor onszelf. Het overlijden van Marnix is in feite nog maar kort geleden en de komst van de tweeling ligt daar niet ver vandaan. We moeten onszelf de tijd gunnen maar willen ook graag weer "normaal". wat dat dan ook is?

Jur gaat 's avonds weer voor het eerst hardlopen nadat hij daarmee heeft moeten stoppen vanwege Marnix' ziekzijn.
Het is erg beladen.
De anderhalf jaar voordat Marnix ziek werd liep Jur elke week minstens twee keer. Hij was in zeer goede conditie. Ons leven was toen eigenlijk perfect. Heerlijk burgerlijk.
Nu hij in hardloop tenue beneden komt herinner ik mij dat weer.
Voor Jur is het een beladen moment omdat Marnix altijd zijn schoenen kwam brengen. Afhankelijk van de kleding die Jur droeg bracht Marnix het juiste paar schoenen. Dus ook Jur's hockeyschoenen en zijn nette schoenen. Het voelt vreemd dat Marnix nu niet naast Jur staat en zegt: papa even hardlopen, schoenen aan.
Net zoals met alle eerste keren voelt het gemis nu even extra hard. Het zal volgende keren misschien zachter worden.

donderdag 3 januari 2013

Dinsdag 1 januari 2013

Dit jaar begint voor ons met een verjaardag. het zoontje van vrienden van ons is jarig en we gaan er graag naar toe. Het jongetje wordt twee jaar oud. Een geweldig ventje.
Het voelt vreemd, een nieuw jaar. We laten veel achter in 2012, maar nemen ook heel veel mee naar 2013. Het dubbele gevoel dat ons al een hele poos plaagt is ook hier van de partij.

Ook op deze verjaardag komt Marnix ter sprake. Het heeft heel veel mensen in het hart geraakt. We praten graag over Marnix. Vooral over de leuke dingen die we met hem beleefd hebben.

We merken aan Olav dat hij raakvlak heeft met de jarige. Hij gedraagt zich zoals hij zich met Marnix gedroeg. Lief.

Voor we weggingen wilde Olav graag met Victor op schoot zitten.
"Ik vind Victor de leukste"
"Waarom"
"Hij is kaal en dat vind ik zo lief. Dat vond ik bij Marnix ook zo leuk staan. En het voelt lekker zacht"

We hebben allemaal onze eigen favoriete herrinneringen aan Marnix. Bij Olav komt er steeds meer naar boven. Hij mist hem en kan dat ook beter onder woorden brengen. We zijn trots op Olav. Het was absoluut abnormaal om een broertje met kanker te hebben en het werd nog abnormaler toen zijn broertje ook overleed. Maar Olav is zo flexibel, kinderen zijn zo flexibel, dat ze toch met de situatie om kunnen gaan. En eigenlijk zijn wij dat als volwassenen ook. Ik heb altijd gezegd dat ik het niet aan zou kunnen als er iets met een van de kinderen zou gebeuren. En kijk nu; het is zwaar en heel erg moeilijk, maar ik functioneer nog. Voor de kinderen.