Helaas blijft de techniek een probleem. Maar middels een creatieve oplossing kan ik toch even bloggen. Gelukkig maar want ik mis het. Met het nieuwe jaar heb ik veel getwijfeld of ik wel door zou gaan met het blog. Nu heb ik twee weken niet kunnen bloggen en ik mis het echt. Ik blog dus nog even door.
Met Olav zijn vingers gaat het geweldig. Het geneest mooi en hij heeft er geen pijn meer aan gehad.
De tweeling groeit als kool. Alles precies volgens het boekje. Ze krijgen 's avonds om elf uur de laatste voeding en melden zich dan de volgende ochtend rond acht uur weer. Mijn slaapniveau is dus weer goed op peil.
Hoe gaat het dan met mij? Vaak weet ik het zelf niet. Niet zo denderend zou mijn antwoord nu zijn.
December hebben we geprobeerd met een aanloop door te sprinten maar het voelde als rennen op drijfzand. Voor januari wil ik heel graag heel hard op de rem trappen. 2012 laten we achter ons met alles wat er in dat jaar gebeurd is. Veel, te veel. Nu is het nieuwe jaar gestart en het voelt alsof ik steeds verder verwijderd raak van het verhaal van Marnix. Ik probeer het vast te houden, maar het is als water in je handen proberen te houden. Het ontglipt me terwijl ik wil vasthouden, voelen en koesteren.
Vooralsnog zal ik het met mijn herinneringen moeten doen want ik kan geen foto's van Marnix bekijken. De emoties die daarbij loskomen zijn te hevig en daar ben ik bang voor. Gelukkig helpt Olav wel met de gedachten levend houden. Tijdens het avondeten praten we vaak over Marnix en wat hij allemaal deed en zei. Meestal met een harde lach want hij was grappig in zijn peuterzijn. We missen hem vreselijk.
Bij mij bestaat de allesoverheersende behoefte om me thuis te verschuilen. Ik wil de deur niet uit, de telefoon niet opnemen en eigenlijk geen contact met de buitenwereld hebben. Dat is niet goed, daarvan ben ik me bewust. Dus ga ik wel naar buiten, op bezoek, eruit. Het kost me veel moeite. Maar het moet. Voor mijzelf en voor de kinderen.
Voor Lecluse Designs heb ik veel opdrachten en dat maakt dat ik af en toe ook toe mag geven aan de behoefte thuis te blijven.
Mijn kijk op de toekomst is 180 graden gedraaid ten op zichte van zeg twee jaar geleden. Welke toekomst kan ik wel vragen. We leven het leven per dag. Meer zit er gewoon niet in. Nu nog niet. Misschien later, maar daar denk ik nu niet aan.
Ik hoop dat de computer snel weer werkend is zodat ik digitaal weer kan oppakken.
Zodra ik kan blog ik weer.
Ik heb vaak aan je gedacht en hoopte dat je snel weer iets van je kon laten horen. Dag per dag is het beste en inderdaad als het echt niet gaat even op de rem trappen. Je kunt niet van jezelf verwachten dat je nu al helemaal mee gaat draaien zodat er niets gebeurd is. Het zal ooit wel lukken om mee te draaien, maar je zult altijd periodes hebben waardoor je je even wilt wegtrekken van de wereld, omdat lieve Marnix gemist wordt. Gelukkig heb je ook mooie herinneringen, die je laten lachen aan je kleine knul. Op jullie tempo, stap per stap en gaat het niet, dan neem je 1 of meerdere stapjes terug.
BeantwoordenVerwijderenOne day at the time, dat is (voor nu?) toch meer dan genoeg?
BeantwoordenVerwijderendikke knuffel!
Ik zou het zo fijn voor je vinden als je af en toe een plekje had waar je wel naar de foto's mag kijken en de emoties erbij mag hebben. Soms is het wegduwen van angst zwaarder en vermoeiender dan hetgeen waarvoor je bang bent...
BeantwoordenVerwijderenEven daat doosje openen en ook weer dichtdoen.. Zoiets.
Wat heerlijk dat je kleinste mannetjes de nachten doorslapen.
veel liefs van
een moeder van 4
Wat fijn dat Olav zelf over Marnix begint.. Ik denk elke dag nog aan jullie. Sterkte samen.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel liefs Jantine.
Lieve mensen,
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel. Gemis ondragelijk maar hij is in jullie hart.
Liefs
S
Moet veel aan jullie denken. Onze Arthur had deze week de leeftijd waarop jullie Marnix overleed. Arthur is grieperig bovendien, waarmee de vergelijking van een ziek kind en een dood ziek kind alles totaal relatief maakt.
BeantwoordenVerwijderenIk gun het jullie zo dat jullie zijn foto's en zijn kamertje kunnen zien, al is de confrontatie en de rauwe pijn niet voor te stellen. Toch wens ik jullie toe dat het lukt om ook deze hobbel eens te nemen. Alles op zijn tijd...
Marnix blijft altijd drie voor jullie, wat moet dat gek zijn naarmate de tijd verglijdt en jullie jongens opgroeien. Toch kun je nooit van hem verwijderd raken, Marnix woont in jullie harten en is daarmee zo dichtbij en toch zo ver weg...
Ik hoop dat je wat ontspanning vindt in het breien en dat het geen belasting is. Ik vind het reuze knap hoe jullie je staande houden. Wat heerlijk dat de kleintjes doorslapen. Welterusten, wat zullen jullie moe zijn.
Terwijl ik dit lees en mijn 2 jarige zoon is gaan zwemmen met Papa, stel ik me voor dat hij er nooit meer zal zijn. Dat hij niet straks moe maar voldaan en vol verhalen van het zwemmen thuis komt. Dat zijn kamer en bedje leeg blijft en zijn speelgoed onaangeroerd in de kamer blijft staan. Die gedachte geeft mij een gevoel alsof z'n hart uit m'n lijf gerukt wordt. Laat staan wat jullie meemaken en voelen......jullie zitten er gewoon middenin. Je vraagt je misschien af hoe ik op zulke gedachten kom.......bijna 1 jaar geleden, toen onze knul net 1 was, zijn we hem bijna verloren aan hersenvliesontsteking. 2 weken lang heeft hij gevochten voor zijn leven op de IC van het Sophia in Rotterdam. Hoe je dan door het leven gaat, hoef ik jou niet uit te leggen. Ik wil maar zeggen dat ik ontzettend veel bewondering en respect voor je heb over de manier waarop jij en je gezin met het verlies van Marnix omgaan. Petje af! En ik hoop dat je ooit het plezier in jullie leven weer een beetje terug mag krijgen, al is dat met een randje. Liefs een Mama
BeantwoordenVerwijderen