maandag 7 januari 2013

Vrijdag 4 januari 2013

Met 2 vriendinnen ga ik vandaag op stap naar Barneveld. Een leuke plaats om eens naar toe te gaan.

Olav heeft al een week last van ontstoken vingers. Flink ontstoken. De gebruikelijke huis- tuin- en keuken middeltjes hebben niet mogen baten.
Gisteren ben ik al even met hem langs de huisartsenpraktiijk gelopen maar de assistente was niet aanwezig, dus zijn we onverrichter zaken huiswaarts gegaan.
Het baart mij dusdanig zorgen dat ik vanmorgen een afspraak heb gemaakt om naar de vingers te laten kijken.
Omdat ik er niet ben zal Jur met hem gaan en mij telefonisch op de hoogte houden. Ik verwacht een antibiotica zalf of iets in die richting.

De tijd van de afspraak verstrijkt en ik heb nog geen bericht van Jur. Pas een uur na de afspraak tijd krijg ik een berichtje. Met een vervelende foto. De ontsteking was dermate erg dat de dokter besloten heeft onder verdoving een deel van de nagels te verwijderen en zo de ontsteking open te leggen.
Mijn maag draait zich om en ik voel me een slechte moeder omdat ik wellicht te lang gewacht heb met professionele hulp inschakelen. Jur stelt me gerust. Gelukkig.

Later hoor ik hoe het gegaan is. Olav heeft een aantal injecties ter verdoving gekregen die echt pijnlijk waren. Hij heeft er heel flink bij geschreeuwd, wat zeker mag, maar heeft zijn handen wel stil gehouden. Waar kennen we dat van? Marnix deed het precies hetzelfde. Hij gaf veel verbaal protest maar bleef altijd keurig zitten.
Olav krijgt ook anti biotica en zondagavond mag het verband eraf en moeten de vingers in een mild badje gewassen worden.

Als ik thuiskom is Olav er behoorlijk van onder de indruk, net als ik. Hij laat zich flink knuffelen. Arm kind.
Hij is de kerstvakantie begonnen met een keelontsteking en sluit hem af met die nare vingers. We hopen dat het snel geneest en dat de volgende vakantie voor hem beter zal verlopen.

4 opmerkingen:

  1. weet je wat ik denk als ik dit lees: wat een super mama ben je toch! Het is goed dat je eerst de gewone huis-, tuin- en keukenmiddeltjes probeerde... net als elke gewone mama en met gewoon bedoel ik dan de mama's en papa's die ver weg van de wereld van kinderkanker kunnen blijven. Het is goed dat je durft vertrouwen op je moedergevoel, en dat moedergevoel zei je dat je nu toch maar beter naar de dokter ging - keurig op tijd... en natuurlijk is het ongelooflijk triestig voor Olav, dat staat buiten kijf, maar ook dat voel je perfect aan: heerlijk knuffelen is het enige wat hij nu nodig heeft.
    En natuurlijk ben je onder de indruk, dat zou elke mama zijn, dus ook hier weer een bewijs van hoe goed jij het wel niet doet: dus nog een keer mijn hoedje af en diepste respect voor jouw 'ook nog gewone mama kunnen zijn' na alles wat jij als mama moest doorstaan....wat zijn jouw 4 mannetjes toch ongelooflijke bofkonten met zo een mama (en papa uiteraard ook!)


    Tinneke, een mama uit Vlaanderen

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hier kan ik me alleen maar bij aansluiten!

      Verwijderen
    2. OOK IK SLUIT ME HIER VOLLEDIG BIJ AAN !!! Liefs Lidia Hakvoort.

      Verwijderen
  2. wat prachtig verwoord, helemaal mee eens!! ik wou dat zo'n goeie moeder was/ben....

    BeantwoordenVerwijderen