Dinsdag 1 januari 2013

Dit jaar begint voor ons met een verjaardag. het zoontje van vrienden van ons is jarig en we gaan er graag naar toe. Het jongetje wordt twee jaar oud. Een geweldig ventje.
Het voelt vreemd, een nieuw jaar. We laten veel achter in 2012, maar nemen ook heel veel mee naar 2013. Het dubbele gevoel dat ons al een hele poos plaagt is ook hier van de partij.

Ook op deze verjaardag komt Marnix ter sprake. Het heeft heel veel mensen in het hart geraakt. We praten graag over Marnix. Vooral over de leuke dingen die we met hem beleefd hebben.

We merken aan Olav dat hij raakvlak heeft met de jarige. Hij gedraagt zich zoals hij zich met Marnix gedroeg. Lief.

Voor we weggingen wilde Olav graag met Victor op schoot zitten.
"Ik vind Victor de leukste"
"Waarom"
"Hij is kaal en dat vind ik zo lief. Dat vond ik bij Marnix ook zo leuk staan. En het voelt lekker zacht"

We hebben allemaal onze eigen favoriete herrinneringen aan Marnix. Bij Olav komt er steeds meer naar boven. Hij mist hem en kan dat ook beter onder woorden brengen. We zijn trots op Olav. Het was absoluut abnormaal om een broertje met kanker te hebben en het werd nog abnormaler toen zijn broertje ook overleed. Maar Olav is zo flexibel, kinderen zijn zo flexibel, dat ze toch met de situatie om kunnen gaan. En eigenlijk zijn wij dat als volwassenen ook. Ik heb altijd gezegd dat ik het niet aan zou kunnen als er iets met een van de kinderen zou gebeuren. En kijk nu; het is zwaar en heel erg moeilijk, maar ik functioneer nog. Voor de kinderen.