Woensdag 2 januari 2013

Er staat vandaag niks op de agenda. Toch wordt het een volle dag. Olav gaat uit spelen bij een vriendje, wij worden voor de lunch uitgenodigd om bij een vriendin pannenkoeken te gaan eten en tijdens het boodschappen doen belt mijn zus of het goed is dat ze koffie komt drinken.

Allemaal leuke dingen en toch breng ik het moeilijk op. De dag voelt overvuld. Met spontane acties kunnen wij slecht uit de voeten. Terwijl die toch onderdeel van ons leven waren en zullen zijn. Ze maken nu dat wij ons gedeeltelijk verlamd voelen. Als een konijn in de koplamp. Schakelen gaat moeizaam. We moeten echt rustdagen inplannen en ons daar ook aan houden.

Als Jur en ik daar aan het eind van de dag met elkaar over praten komen we tot deze conclusie. Morgen is de agenda leeg en die blijft ook leeg. Vandaag voelt het alsof we niet de volledige aandacht hebben kunnen geven aan datgene waar we aandacht aan wilden geven. Misschien leggen we de lat wel te hoog voor onszelf. Het overlijden van Marnix is in feite nog maar kort geleden en de komst van de tweeling ligt daar niet ver vandaan. We moeten onszelf de tijd gunnen maar willen ook graag weer "normaal". wat dat dan ook is?

Jur gaat 's avonds weer voor het eerst hardlopen nadat hij daarmee heeft moeten stoppen vanwege Marnix' ziekzijn.
Het is erg beladen.
De anderhalf jaar voordat Marnix ziek werd liep Jur elke week minstens twee keer. Hij was in zeer goede conditie. Ons leven was toen eigenlijk perfect. Heerlijk burgerlijk.
Nu hij in hardloop tenue beneden komt herinner ik mij dat weer.
Voor Jur is het een beladen moment omdat Marnix altijd zijn schoenen kwam brengen. Afhankelijk van de kleding die Jur droeg bracht Marnix het juiste paar schoenen. Dus ook Jur's hockeyschoenen en zijn nette schoenen. Het voelt vreemd dat Marnix nu niet naast Jur staat en zegt: papa even hardlopen, schoenen aan.
Net zoals met alle eerste keren voelt het gemis nu even extra hard. Het zal volgende keren misschien zachter worden.