Een dag zonder afspraken. Een dag die ik echt heel hard nodig heb. Gewoon om mijn gedachten te ordenen.
Het is vandaag 7 maanden geleden dat Marnix overleed en het lijkt wel alsof zijn rol in het gezin steeds prominenter wordt. Het is moeilijk om dit goed onder woorden te brengen, maar ik ben de hele dag met hem bezig in mijn hoofd. Continue herhaling van alles wat er gebeurd is. Een hele slechte film.
En de dagen die ik bewust vrij houd zijn noodzaak om alles te verwerken.
Het leven is er niet leuker op geworden.
Lieve Hera,
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft 'het leven is er niet leuker op geworden'. Ik begrijp wat je voelt, en voor nu lijkt het je misschien nog ondenkbaar, maar echt, er komt een moment dat je terugdenkt met een glimlach.
Op de schrijnende wond van verdriet en gemis komt een klein en dun laagje. Dit maakt het achterom kijken minder pijnlijk, de mooie en dierbare momenten zal je voorzichtig kunnen koesteren. Af en toe zal je jezelf nog eens stoten en komt de pijn ineens keihard terug, maar door diep te zuchten kom je daar doorheen.
Laatst vertelde ik iemand hoe ik mezelf nu voel: Af en toe krijgt ons leven weer wat glans. Het is dan wel matglans, maar de doffe sluier laat zich heel langzaam wat wegpoetsen.
Ook bij jullie zal dit komen, geef het de tijd....
Sterke, jullie doen het geweldig!
Tranen prikken in mijn ogen.... Van je verhaal en van de bovenstaande reactie....
BeantwoordenVerwijderenIk kan niet meer doen dan meevoelen,
En sterkte en kracht wensen,
Voor jullie, maar ook voor de schrijver/ster van bovenstaande reactie.
Zomaar een mama.
Sterkte en een dikke knuffel!
BeantwoordenVerwijderen