maandag 22 juli 2013

21 juli 2013, de afgelopen week

Nog steeds regent het af en aan in mijn hoofd. En dat heeft een behoorlijke impact op, eigenlijk, alles.

Afgelopen dinsdag moest er flink aangepoot worden voor de ouderraad. Er wordt jaarlijks een afscheid voor groep acht georganiseerd en daar vervult de ouderraad een grote rol.
Dus ik ook. Ik had er zin in, het is een leuke club enthousiaste mensen. De voorbereidingen begonnen vroeg.
Alles ging goed tot we aan het eind van de ochtend over het kleuterplein moesten voor de bevoorrading. De kleuters speelden op dat moment buiten en één van de kleuters riep: kijk, dat is mijn mama! naar een ander lid van de ouderraad. En vanuit het niets maakte mijn hart een diepe val. Daar had Marnix horen te staan. Die had dat ook geroepen. Wat mis ik hem. Wat mis ik het hem te zien ontwikkelen. Een eigen persoonlijkheid te worden. Los van mij.
Ik heb mijzelf even een moment van bezinning gegund voor ik weer verder ging. Later thuis was ik erg blij dat Jur er was. Die schouder had ik heel erg nodig.
De hele dag ben ik aanwezig geweest. Op het moment dat de gasten kwamen heb ik afgehaakt. Dat werd me teveel. Gelukkig is daar begrip voor. Dat begrip zorgt ervoor dat ik mij durf uit te spreken en kwetsbaar durf op te stellen.

Donderdag heb ik afgesproken met onze "oude" buurvrouw. Met haar heb ik altijd hele diepe gesprekken. Daarom zie ik altijd een beetje op tegen onze ontmoetingen. Het eerste gesprek dat wij over koetjes en kalfjes voeren moet nog komen. We gaan samen naar het bos. Aan de rand van de vijver. Met uitzicht op de fontein. De tijd vliegt en weer een heel stuk wijzer nemen we afscheid. Ook al zijn het zware gesprekken, ik vertrek met meer energie dan ik aankwam.

En dan is daar vrijdag. De laatste schooldag voor Olav. We gaan die avond met hem uit eten voor zijn geweldige prestaties op school. De tweeling is in goede handen bij de Roersens. Ook zij gaan uit eten. De eerste keer voor de tweeling. Er staat een lekkere pannenkoek op het menu.
Deze vrijdag zijn de jongens precies negen maanden oud. En wat zijn ze leuk!

De linker is Victor en de rechter is Arthur. 

Olav geniet met volle teugen van het restaurant. Even met papa en mama alleen. Alle aandacht naar hem. Hij verdient het.

Als ik Olav zo zie genieten, dan geniet ik zelf ook. Het wordt steeds leuker met hem. Hij eet alles en is een geduchte gesprekspartner.

In de loop van de week ga ik me iets luchtiger voelen. Het helpt heel erg dat Olav nu vakantie heeft. Met hem thuis is er altijd reuring. Zijn vakantie geeft mij ook energie. Het is heerlijk om het gezin thuis te hebben.

Via Lowie van Gorp en zijn vrouw worden we uitgenodigd om een lang weekend naar Landal de Sluftervallei op Texel te gaan. Met lotgenoten in een schitterende bungalow. Deze uitnodiging had niet op een beter moment kunnen komen.
Sinds Marnix' geboortedag zijn Jur en ik langs een glijdende schaal emotioneel naar beneden gegleden en lotgenotencontact is heel erg welkom. En dan ook nog op Texel op een prachtig Landalpark. We kijken ernaar uit. Heel veel dank voor de familie van Gorp en Landal!

Het weekend is druk, maar zó gezellig! Alleen maar vrienden en gezelligheid. Zondagavond ben ik fysiek erg moe, maar geestelijk bijgetankt.

We gaan er een mooie vakantie van proberen te maken.

2 opmerkingen:

  1. Lieve Hera,

    Wat een lieve plaatjes van jullie samen en van de kleine mannetjes! Wat worden het al weer hele ventjes he.

    Ik heb veel aan jullie gedacht de laatste weken. Het is niet gek dat je niet altijd sterk kunt zijn. Jullie verlies is veel te groot. Je draagt Marnix met je mee, maar dat betekent ook dat je hem in gedachten tegenkomt zoals op het schoolplein. Mijn hart breekt als ik het me maar probeer voor te stellen, bij een ander kind, laat staan je eigen kindje dat zo lief is.

    Zo knap te lezen dat je toch ook weer opkrabbelt, doorzet, je laat troosten en vooral dat deze rouw van jullie samen is. Zoveel namen van mensen om jullie heen die even helpen, praktisch met oppas of door goede gesprekken. Je wenste dat je deze steun nooit nodig zou hebben gehad, maar nu je het wel zo nodig hebt is het heel fijn dat je er zo op kunt bouwen.

    Ik hoop dat de liefde van al je jongens, met hun reuring, verhalen, gebrabbel, gehuil en al hun lieve knuffels je opnieuw de kracht geven het leven aan te gaan zoals het is. Rauw, maar gebouwd op liefde voor je gezin.

    Dat de zon nog maar even mag schijnen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh wat hebben jullie prachtige mannen!! Een hele fijne tijd op Texel, geniet van alles wat het eiland jullie te bieden heeft........

    BeantwoordenVerwijderen