30 juli 2013, Een Weekend met Lotgenoten

Een weekend met lotgenoten. Tot voor kort kreeg ik jeuk van het woord lotgenoten. Laat staan dat ik die wilde opzoeken.
Na de geboortedag van Marnix op 28 juni ging het emotioneel bergafwaarts. Niet alleen bij mij maar ook bij Jur. Een proces dat wij niet wisten te stoppen.

Toen Yvonne van Gorp ons uitnodigde om een weekend met lotgenoten door te brengen was het antwoord volmondig en zonder voorbehoud: Ja!

Landal Nederland bood de familie van Gorp een spiksplinternieuwe 24-persoons bungalow op Landalpark de Sluftervallei op Texel aan. Een huis om te delen met lotgenoten. Wij voelden ons vereerd met de uitnodiging. We zouden een weekend doorbrengen met vijf gezinnen. Twee gezinnen waarvan een kind overleden is en drie gezinnen met survivors.

Van de gezinnen kennen we alleen de familie van Gorp, oppervlakkig. Dat vormt geen belemmering. Niet meer.

Vrijdag zijn we vertrokken. Al redelijk vroeg want we gaan eerst naar Frank en Mireille. Na de middagslaap van de jongens gaan we naar de Sluftervallei.
We komen aan bij een werkelijk schitterende bungalow. We zijn vaker bij Landal geweest, maar dit is wel de mooiste, meest complete bungalow die ik ooit heb gezien.

De andere gezinnen zijn er al. Doordat de jongens zo lang hebben geslapen zijn we de laatsten die aankomen.
Het welkom voelt warm en hartelijk.
Wij hebben een foto van Marnix meegenomen die we in de huiskamer zetten. De familie van Gorp heeft een foto van hun Guusje meegenomen, die staat ook in de huiskamer. Ze horen erbij.
De urn van Marnix zet ik boven naast mijn bed. Ik kan hem niet alleen thuislaten. En dat hoeft ook niet.

Er zijn veel kinderen. Van 6 weken oud tot 19 jaar oud. Olav vindt direct aansluiting met een leeftijdsgenoot en die zien we de rest van het weekend weinig.

Ook al kennen we de anderen niet, dat wat we delen maakt veel overbodig. Iedereen heeft in een ziekenhuis op zaal gezeten, iedereen heeft in het Ronald McDonaldhuis gezeten. Ego speelt geen rol. Wat een verademing!

Er wordt veel gelachen, veel gepraat en soms vloeit er een traan. Niks is geforceerd, iedereen wordt vrij gelaten te doen wat hij of zij wil.
De gesprekken ontstaan natuurlijk. Het praat zo makkelijk met lotgenoten. Zij weten waarover gepraat wordt, ze hebben het meegemaakt. Helaas.

Als ik alleen met Olav in het zwembad ben wordt het me even teveel. Ik mis Marnix zo erg. Ik snijd het onderwerp aan bij Olav. Mist hij Marnix? Ja, maar niet zoveel.
Hij wil graag nog een knuffel van Marnix hebben. Een Bumba. Dat kan natuurlijk. Ik vraag hem of hij ook een foto van Marnix en hem op zijn kamer wil hebben. Hij antwoordt nee en licht het direct toe. Hij wordt er te verdrietig van en is bang dan te moeten huilen. Dat wil hij niet. Hij denkt dat wij hem een aansteller zullen vinden. Wat lijkt Olav op zijn moeder...
We besluiten een mooi foto-album te gaan maken met foto's van Olav en Marnix. Dat kan hij dan bekijken wanneer hij wil en wegleggen wanneer hij wil.
Een emotioneel gesprek. Voor Olav en voor mij.

Bij vertrek uit de bungalow op maandag valt het mij op dat veel bedden achtergelaten worden zoals het Ronald McDonaldhuis dat voorschrijft. Wie het niet weet, ziet het niet. Mij zegt het heel veel.

Wij kijken terug op een fantastisch weekend. Het zal niet vaak zo goed gaan; een lang weekend vijf gezinnen die elkaar niet of nauwelijks kennen in één huis.
Wij hadden in beginsel al geen twijfel.

Onze diepe dank gaat uit naar Landal Nederland die de bungalow ter beschikking stelde en naar Yvonne van Gorp die ons hiervoor uitnodigde.

Bij thuiskomst is ons gemoed een stuk lichter dan bij vertrek. Dit hadden we nodig.