zondag 14 juli 2013

Zondag 14 juli 2013

Voor mijn gevoel ligt er een enorm drukke, bewogen week achter me. Maar mijn gevoel laat me momenteel behoorlijk in de steek.

Olav heeft een heel erg goed overgangsrapport. Niet gewoon een goed rapport, maar een uitzonderlijk goed rapport.
Als hij zich blijft ontwikkelen zoals hij doet, zullen we verder moeten kijken op welke wijze we zijn ontwikkeling in goede banen kunnen leiden. Dat zullen we in groep 4 gaan ervaren. Voor nu zijn we apetrots op Olav. Om zo te presteren gezien het jaar dat achter hem ligt verdient een dikke pluim.

Woensdagmiddag werd Victor niet lekker en begon te spugen. Schrik. Na het spugen is hij naar bed gegaan en bijna 14 uur non stop geslapen. Wederom schrik. "Gelukkig" kreeg hij er donderdag dunne ontlasting bij waardoor ik weer wat gerustgesteld was. Ook Arthur werd ziek wat helemaal in de richting van een infectie wees.

Het evenwicht dat er heerst, de ogenschijnlijke rust, is heel wankel. Ik ben heel snel van mijn stuk gebracht. Dat is deze week wel weer gebleken.

Afgelopen dinsdag zou mijn moeder 59 jaar geworden zijn. Het gemis van mijn moeder staat in geen vergelijking tot het gemis van Marnix, maar mijn moeder missen doet nog altijd zeer. Het was voor mij de allerbeste moeder. En mijn vaste basis. Ik voel me wees. Nog steeds heb ik de instinctieve behoefte om haar te bellen.
Gelukkig is daar mijn zus, die bel ik in die situaties. En dus ook afgelopen dinsdag. Vanwege de verjaardag van mijn moeder. En omdat ik me momenteel rot voel.

Het valt me allemaal erg zwaar. De dagen drukken op me. 's Morgens wil ik niet uit bed en 's avonds weet ik niet hoe snel ik moet gaan slapen. In bed voel ik me veilig en is de wereld te overzien. In de tussentijd maak ik me drukker dan noodzakelijk met de kinderen en het huishouden. Handwerken doe ik niet tot weinig. Dat zegt veel.
Of het dipje is, of iets dat wat langer gaat duren weet ik niet. Hoeft ook niet. Maar het leven valt me tegen. Het verdriet is groot.

8 opmerkingen:

  1. Och Hera....
    De verjaardag van Marnix heeft er duidelijk heel heel erg ingehakt.

    Een hele dikke knuffel is al wat ik vanaf hier kan doen. Ik wens je alle kracht om ook hier weer doorheen te komen. Ik hoop voor je, dat deze fase zich snel weer omkeert tot een iets dragelijker variant.

    dikke knuffel,
    mrtj

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Weer een fase waar je je doorheen moet worstelen,
    verdriet wil geplaatst worden,
    laat komen wat komt,
    laat gaan wat eruit wil gaan.
    Je moet er doorheen,
    al is het zo, afschuwelijk, moeilijk...

    Daarom, heel, heel veel sterkte!
    Zomaar een mama.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. <3 <3 <3

    Heel veel liefs en heel veel sterkte...

    Ook zomaar een mama

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ach Hera, ik lees je al een tijdje en verbaas me telkens weer over de openheid, over alles wat je aan ons laat lezen. En ja, net als de vorige reacties zeg ik ook......laat het maar gaan meis, laat het maar komen zoals het komt. Hoe moeilijk het ook is....wij kunnen dat niet bevatten....maar we kunnen er wel een beetje voor je zijn, ook al is dat op afstand. Hoop dat je daar dan een beetje kracht uit kan halen. Hartelijke groeten, Sonja

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel. Ik ga mee met de reactie hierboven....en wat fantastisch dat Olav het zo goed heeft gedaan op school, wat een kracht heeft hij. Liefs, Noor

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Je hoeft niet altijd sterk te zijn...

    Groetjes Diana

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hele dikke knuffel

    liefs
    Willeke

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Doe ik er ook nog een hele dikke knuffel bij x

    BeantwoordenVerwijderen