woensdag 11 september 2013

Het overlijden

Alsnog een blog over de dag van Marnix' overlijden. Ik moet het schrijven. Er zijn maanden van overpeinzing aan vooraf gegaan. Gevoelsmatig is het blog incompleet als ik niet schrijf over dé dag.

De avond voor Marnix' overlijden hebben we zorgen. We hebben geen ervaring en weten dus niet wat we bij Marnix zien en hoe we dat moeten interpreteren. Eén van de huisartsen komt om half elf. Ze is zorgvuldig en doelmatig. Marnix is in de laatste fase aanbeland en ze adviseert ons om bij hem te waken. Het sterven is nabij. Maar hoe nabij is niet te zeggen.

Om half twee in de nacht vertrekt de huisarts. Ik waak als eerste. Jur slaapt naast Marnix op het geïmproviseerde bed in de woonkamer.
Als het mijn beurt is om te slapen lukt dat slecht. Ik ben blij dat ik naast Marnix kan liggen. Lijfelijk contact is alles wat er nog is want hij is buiten bewustzijn. Zijn paard, zijn beker en zijn Bumbadeken zijn bij hem.

Zo wordt het ochtend. We nemen het niet bewust waar. De huisartsen en de thuiszorg melden zich al vroeg. We staan er niet alleen voor.
Inmiddels is Marnix' ademhaling afwijkend geworden. Typisch voor een naderend einde.

En zo glijdt de tijd voorbij. Er wordt goed voor ons gezorgd. De huisartsen zorgen ervoor dat we blijven eten en drinken. En dat ik in beweging blijf. Door de gevorderde duur en de zwaarte van de zwangerschap is het van belang dat ik blijf bewegen. Dat doe ik dan ook.

Samen zijn Jur en ik bij Marnix. Olav heeft deze woensdagmiddag uit school een verjaardagsfeestje.

De behoefte om Marnix vast te houden is groot. En dus neem ik hem op schoot. Omdat hij koorts heeft draagt Marnix alleen nog maar een luier. Zijn slappe lijfje voelt warm. Er is geen enkele reactie of spierspanning. Daar zit ik dan. Met mijn rug tegen het ledikant. Nieuw leven in mijn buik, naderend sterven op mijn buik. Het is het meest indrukwekkende moment. De tegenstelling kon niet groter zijn. Ik aai hem en geef hem kusjes. Praat tegen hem. Zeg dat het goed is geweest, hij mag gaan.

Inmiddels heeft Marnix last van slijmophopingen. De huisarts maakt zijn mondje schoon en probeert slijm weg te zuigen. Het gaat moeizaam. Er zijn andere materialen nodig om Marnix te helpen zo comfortabel mogelijk te zijn. Er wordt rondgebeld in het dorp, uiteindelijk slaagt de missie en kan de huisarts Marnix van het ergste slijm af helpen. Ook tijdens deze handeling is er geen enkele reactie. Wij zijn in een roes en alleen gefocust, beter gezegd, gefixeerd op Marnix.

En dan, rond twaalf uur, stopt Marnix met ademhalen, hij wordt grauw. Het is zover. Jur en ik zijn in shock. We knuffelen hem, aaien hem, geven hem kusjes vermengd met heel veel tranen. Daar gaat ons kind. Ons dappere kind. Zijn strijd is voorbij. We roepen de huisartsen die buiten in de tuin zitten.
Maar net zo plotseling als het stopte, haalt Marnix ineens weer adem. De kleur komt terug in zijn gezicht en hij gaat door met ademen. Jur en ik zijn verbijsterd. Wat gebeurt hier? Hoe kan dit nou? Marnix gaat verder terwijl hij twee á drie minuten weg is geweest.
De huisartsen vertellen ons dat dit kan gebeuren. Het betekent verder weinig. Dat weten we helaas. Hoe het ook zij, Marnix gaat dood. De tumor groeit door en drukt op plaatsen in de hersenen die de vitale functies regelen. Waaronder ademhaling en hartslag.

We blijven naast Marnix. Jur ligt achter hem en streelt zijn hoofdje, bedekt hem met kusjes. Ik zit naast hem en houd zijn handje vast en aai zijn voetjes. Hij is uitgedroogd. Dat is vooral aan zijn handjes en voetjes goed te zien en te voelen. We smeren nog wat crème op zijn voetjes. Het voelt goed om dat voor hem te kunnen doen, ook al is hij al ver weg.

Na drie kwartier stopt hij weer met ademen. Ook Jur en ik houden onze adem in. Is dit het moment? Weer kussen en knuffelen we hem. We weten dat het niet anders kan en niet anders is, maar het daadwerkelijke moment is afschrikwekkend. Onze blikken kruisen elkaar en dan kijken we gespannen naar Marnix. Hij wordt weer heel erg grauw. En weer, na twee á drie minuten pakt hij op. Ditmaal haalt hij heel diep adem, met wijd open mond. Het is verschrikkelijk om mee te maken.

De strijd is nog niet gestreden. In totaal stopt Marnix acht keer met ademhalen. Iedere keer schrikken we. Dit is een gevecht. De woorden van de oncoloog echoën in onze gedachten: Marnix' hart is gemaakt om 80 jaar mee te gaan, dat geeft niet zomaar op.
Dit is horror.

Om half vijf valt hij voor de negende keer stil. Weer kijken we gespannen naar hem. Wat gaat er gebeuren? Het moet nu ophouden. Hij is buiten bewustzijn, hij krijgt het niet meer mee. Wij zitten naast hem, beleven iedere minuut intens. Ook wij zijn moe gestreden.

De negende keer is de laatste keer.
Wij roepen de huisartsen erbij. Marnix wordt onderzocht, voor de laatste keer. Hij is inderdaad overleden. Zoals vooraf is afgesproken verwijdert één van de huisartsen de portacath naald. Eindelijk kan ik mijn kind weer knuffelen zonder slangetjes. Hij is dood, maar ik heb hem even terug.

De huisartsen trekken zich weer terug in de tuin. Jur en ik gaan Marnix wassen en aankleden. Zijn favoriete kleren liggen al klaar: Een auto-onderbroek en hemd, een joggingbroek, Jur zijn hockeykousen, zijn Cars-crocs en natuurlijk zijn Bumbapak.
Als we hiermee klaar zijn leggen we hem in zijn ledikantje. Zijn paard onder zijn armpje en de Bumbadeken over hem heen. Het lijkt of hij glimlacht, hij straalt rust uit.
De huisartsen komen binnen en condoleren ons. De tranen vloeien rijkelijk.

In de tussentijd is Olav bij de buren gebracht. Het overlijden liet zich aanzien en om die reden is Olav in de buurt gebleven. Het is tijd om hem te gaan halen. De huisartsen bieden aan om de woonkamer weer woonkamer te maken in de tijd dat wij weg zijn. Wat lief, attent en meedenkend.

Bij de buren vertellen we Olav dat Marnix is overleden en we vragen hem of hij naar Marnix toe wil. Natuurlijk wil hij dat.

Olav klimt thuisgekomen gelijk op het ledikant, kust zijn broertje en bekijkt hem aandachtig. Hij pakt Marnix' armpje en haalt het paard eronder uit. Er staat op de voorkant van het Bumbapak een hartje en Olav vindt dat Marnix' handje op het hartje moet liggen. En het paard naast zijn hoofdje. Dan is het goed. Hij doet zijn mondje open, doet voorzichtig een oogje open maar reactie van Marnix blijft uit. Olav vindt het vreemd, maar interessant. Hij kust Marnix nog een keer en gaat dan weer met oom Bert mee. Hij gaat nog een nachtje logeren.

De huisartsen vertrekken ook. Ze weten hoe ik denk over de medicatie die er in huis is en bieden aan alles wat op het aanrecht en in de koelkast staat alvast mee te nemen. Dat wil ik heel graag. Marnix is namelijk niet ziek meer. Er blijft een grote, lege plek op het aanrecht achter.

Jur en ik zijn alleen. Met Marnix in zijn ledikant. Hij glimlacht nog steeds. We hebben even tijd voor de uitvaartonderneemster komt. We zitten naast hem, strelen hem en praten tegen hem. Het is een beklemmende leegte die we ervaren.

Ook al hadden we al heel veel op papier staan, er moeten veel praktische zaken geregeld worden.
Het duurt even voor we alles hebben besproken en de uitvaartonderneemster weer vertrekt. Vannacht slapen we voor het eerst in heel lange tijd weer samen in een bed.
We kunnen Marnix niet in het donker achter laten. Naast zijn ledikant staat een Bumbalamp. We hopen dat hem dat geruststelt.


49 opmerkingen:

  1. Weet je Hera je kan er niet genoeg over schrijven, ieder woord die je over deze bijzondere jongen schrijft is gewoonweg een grote brok liefde die jij en jullie voor dit mannetje hebben mogen voelen en nog steeds voelen, en weet je wat het mooiste is van dit gevoel?, Hij is en zal altijd aanwezig zijn, jullie missen hem en mist jullie maar voor je gevoel is hij gewoon aanwezig sluit je ogen en visualiseer je zal je mannetje zien niet om dat je hem denkt te zien maar omdat hij wilt dat je hem ziet.Misschien vinden jullie dit raar als ik dit zeg maar doordat hij aanwezig is trekt hij iedereen die hem kan voelen aan als een magneet en zo ook mij, weet je deze sterke jongen geeft je geen kans om hem te vergeten, dat is het mooie van dit mannetje.
    Marnix zal je zolang jij en jullie aan hem denken laten schrijven dat is nu zijn kracht, op deze manier zorgt hij ervoor dat hij voortleeft, dat deze lieverd er niet meer is wil niet zeggen dat zijn bedoelingen die hij had niet meer zullen worden uitgevoerd!!, hij zal jullie in de toekomst nog vaak versteld doen staan. Voor deze heel veel liefs voor jullie, en van Marnix uit had hij geen betere ouders kunnen kiezen, dat was zijn keuze.
    Blijf veel van dit mannetje houden, hij zorgt er anders wel voor, dat is de rede dat ik dit nu voor jullie heb neer gezet.
    Marnix is een kanjer. Veel liefs van Jos uit Rosmalen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ik voelde weer dat intense verdriet van een moederhart net als dat ik vorig jaar had toen ik las dat hij was overleden, ik zou je zoveel willen zeggen maar heb er geen woorden voor.. Marnix is heel bijzonder net als degene die hierboven mij schreef hij is er nog steeds dichtbij jullie!! zijn liefde blijft altijd bestaan .. tot die dag lieve moeder van Marnix .. die dag van de wederkomst van Jezus dan zullen jullie elkaar weer ontmoeten en is het voor eeuwig goed daar mag je op vertrouwen ... Veel liefs Lidia Hakvoort.

      Verwijderen
  2. Och Hera, wat moet ik veel aan jullie denken vandaag. Woensdag, en morgen de datum. Ik wist even niet of ik het wel durfde te lezen wat je vandaag met ons wilde delen, masr het is mooi en zo luefdevol dat ik me er als het ware doorheen geworsteld heb. De worsteling moet tergend zijn geweest. Het echte afscheid dus toch nog onverwacht. Je beschrijft het als de dag van gisteren en zo zal het ook voelen. De roes van toen, de zwangerschap en vermoeidheid maken misschien ook dat het nu nodig is, goed is, het nu opnieuw te beleven. Misschien wel net zo intens. Jullie babietjes worden alweer echte mannetjes, maar hier staat de tijd even stil. Marnix is niet van toen, of verleden tijd, Marnix is in de eeuwigheid en daarmee van alle tijden. Nu en de toekomst, altijd vol liefde. Ik weet niet of de gedachte aan de zielenwereld je nog heeft kunnen troosten, maar voor mij staat het vast dat jullie prachtige kind in een wereld van liefde op zijn eigen manier toch heel dichtbij jullie staat. Altijd.
    Sterkte morgen en de komende dagen, een extra gebedje voor jullie vandaag.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Alleen maar tranen. Heel mooi geschreven.

    Sterkte,

    Ellen uit Nieuwegein

    BeantwoordenVerwijderen
  4. De tranen lopen over mijn wangen en ik zoek wanhopig naar woorden. De juiste woorden zijn er niet. Er zijn geen woorden die je jouw Marnix kunnen teruggeven. Jullie prachtige kleine kanjer die zo hard heeft gevochten...
    Het is zo oneerlijk dat jullie hem moesten laten gaan.

    heel veel sterkte voor nu en morgen en voor alle moeilijke momenten die nog komen gaan!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik schiet vol bij je verhaal. De liefde spat van het scherm af. Jullie mooie bijzondere zoon en broer, wat een gemis. Ik wens jullie veel sterkte en kracht.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Hera, tranen hier. Jouw pure, mooie woorden over jullie dappere Marnix. Trots en liefde spat van je verhaal af. Trots op de kracht van hem. Ik weet zeker dat Marnix ook trots was om jouw zoon te zijn, ook al ken ik hem niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. sterkte op deze zo moeilijke dag voor jullie!! In gedachten bij jullie!

    Een onbekende meelezer..Harsha

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Lieve mensen,
    Ik stuurde jullie al een E-mail maar bij deze nogmaals. Heel, veel sterkte vandaag.
    Er wordt aan jullie gedacht, jullie worden omringt door velen.
    Warme omhelzing.
    Groet, Irene

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Lief gezin,

    Ik wil jullie allen heel veel sterkte wensen. Jullie hebben het eerste jaar doorgevochten, het allerbelangrijkste is denk ik dat jullie nog steeds samen zo sterk staan. Ik heb het niet meegemaakt, ik kan alleen maar meevoelen. En door jullie mooi geschreven blog is dat intens gebeurd. Heel veel kracht voor de toekomst.

    Lieve en warme groet

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Pfff wat een verhaal. Heel veel sterkte met dit grote verlies. Wat is het leven toch hard

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Met tranen die over mijn wangen rollen deze blog gelezen, wat is het toch oneerlijk en verdrietig dat jullie je zoon verloren hebben.
    Wat prachtig heb je deze blog geschreven. Ik wens jullie heel veel sterkte voor de toekomst.

    Lieve groet van zomaar een moeder.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik lees al enige tijd als "onbekende" van jullie dit blog! met tranen in mijn ogen lees ik dit verhaal, wat vreselijk is dit grote verlies voor jullie.

    Ik wil jullie heel veel sterkte wensen. En ik zal vandaag zeker aan jullie en jullie marnix denken.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Lieve Hera,

    Heel mooi geschreven, intens, intens verdriet, maar intens grote liefde voor jullie Marnix, dat is wat je leest en voelt.
    Heel veel sterkte en kracht...

    Liefs uit Haarlem.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Warme knuffels van mij voor jullie.... Deze tijd van het jaar komen alle herinneringen weer extra boven.... Ik herken het zo.... Ons mannetje is ook in deze tijd een engeltje geworden, wel al wat langer geleden, maar ik herken je woorden, het voelt als gisteren, tijd speelt hier geen rol in. Vooral die dagen zijn in het jaar de heftigste, zijn geboortedag "vieren" we, want toen maakt hij ons papa en mama, maar de dagen rond zijn sterven zijn de zwartste in ons leven, zijn sterfdag heet bij ons Engeltjesdag....
    Dit jaar kreeg ik een supermooi kadootje: juist op die dag kwam er een witte vlinder op mijn borst zitten, ze vouwde haar vleugeltjes dicht en bleef zo een hele tijd zitten, totdat ze het welletjes vond en weer de wijde wereld invloog.... Kippenvel.... Sent from Up Above!

    Ik wens jullie alle kracht die ik jullie maar kan wensen lieve mensen. Hou mekaar vast en hou de mooie herinneringen levend. Schrijf als je daar behoefte aan hebt.... het geeft je af en toe wat "lucht"....

    Lieve groet van de mama van een engelenkindje en twee bengeltjes, een vliegkusje naar daarboven en een dikke knuffel voor jullie EN jullie andere schatten!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Jullie zijn al dagen in mijn gedachten. Hou elkaar goed vast vandaag. Veel liefs, S.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Tranen, heel veel sterkte.....

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Dankjewel dat ik dit mocht lezen en dat je het wilt delen.
    Veel kracht en sterkte..

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Ook hier vloeien de tranen rijkelijk. Ik ken jullie totaal niet maar voel heel erg de behoefte jullie verdriet en pijn weg te nemen. Jammer genoeg is er niemand die dat kan.....ook ik niet. Een hele dikke virtuele knuffel voor jou en je prachtige gezin!

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Beste Hera, Jur en de jongens,

    Al meer dan een jaar lees ik met jullie mee. Marnix is en wordt niet vergeten, en zoveel mensen hebben hem leren kennen door dit blog. Op een dag als vandaag vult Marnix door heel Nederland harten en gedachten, een mooi idee. Heel veel sterkte op deze donkere dag.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Kippenvel....
    Tranen....
    Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, kracht, liefde en warmte toe!

    Liefs, Esther uit Numansdorp

    BeantwoordenVerwijderen
  21. 12 september, jullie afschuwelijkste dag...
    Door je laatste blog, is het net of ik door je woonkamer zweven mag.
    Alles wat je schrijft, trekt iemand mee, jullie wereld in.
    Een wereld die vandaag stil staat, waarom doorgaan, het heeft geen zin.
    Het verdriet is voelbaar, onmetelijk groot.
    Waarom is ie toch steeds daar, onze grootste angst....de dood....

    Lieve Hera, Jur en de kinderen, een dikke knuffel voor jullie allemaal
    op deze zware dag.
    Zomaar een mama.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Vandaag in gedachten bij jullie.. Sterkte op deze moeilijke dag

    BeantwoordenVerwijderen
  23. emotioneel en ontroerend om te lezen, in gedachte bij jullie !
    liefd anna

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Ik steek nu een kaars aan voor jullie dapper menneke

    BeantwoordenVerwijderen
  25. dit komt binnen jullie verhaal
    heel veel sterkte...

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Het is stil in mij.

    In gedachten bij jullie....sterkte.

    Liefs,
    Marieke

    BeantwoordenVerwijderen
  27. wat een onmetelijk verdriet.dit is zo vreselijk erg...geen woorden...

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Geen woorden voor.....
    Heel veel sterkte, een omhelzing en in gedachten ben ik bij jullie.

    Larissa

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Wat moeten jullie harten die dag talloze keren in tienduizenden stukjes gebroken zijn...
    Hopelijk kunnen jullie de sterkte vinden bij elkaar om jullie liefdevolle harten terug te puzzelen.Goed wetend dat er altijd de barsten zullen zijn, maar nog steeds even liefdevol.

    Ik bewonder enorm jouw sterkte en die van jullie als gezin.

    BeantwoordenVerwijderen
  30. Als een bloem, zo is het leven;
    het begin is teer en klein.
    De een die bloeit uitbundig,
    de ander geurt heel fijn.
    Sommige bloemen blijven lang,
    weer anderen blijven even.
    Vraag niet bij welke bloem je hoort,
    dat is het geheim van het leven.

    Wij wensen jullie heel veel sterkte in deze tijd van herbeleving. Het doet pijn, maar is ook ontroerend.

    Marnix is en blijft onlosmakelijk met jullie verbonden.
    Het was zo'n dapper vrolijk mannetje.

    Een meelezende moeder.

    BeantwoordenVerwijderen
  31. Door mijn tranen heen lees ik je verhaal en voel ik een heel klein beetje van het verdriet om het afscheid en het verlies van jullie zoon. Wat schrijf je mooi en wat ontzettend dapper dat je dit blog hebt geschreven.
    Mijn kinderen krijgen vanavond een extra lange en stevige knuffel. Voor Marnix, die zo dapper heeft gestreden. En zoveel mensen heeft geraakt. Dank je wel dat je dit deelt!

    Knuffel van een moeder van drie.

    BeantwoordenVerwijderen
  32. Wat gaat de tijd toch snel al weer een jaar voorbij, zonder jullie mooie jongen. Sterkte en geniet van je andere jonge en jullie leuke tweeling.

    BeantwoordenVerwijderen
  33. In tranen lees ik hoe het vorig jaar is gegaan... Wat moeten jullie veel dragen. Ik heb nog nooit afscheid moeten nemen van een kind en wordt al zo verdrietig door jullie verhaal over Marnix' afscheid. Mijn schoonmoeder is dit jaar gestorven en ik herken het verhaal van het stoppen met ademen en toch weer doorgaan: enorm zwaar als je dat de eerste keer door moet. Daarna 'besef' je dat het weer zo kan zijn en 'kijk, luister, voel' je met argusogen en -oren... Wij namen echter afscheid van iemand met een 'vol' leven. maar de 'schrik' bij het herpakken staat me ook levendig voor... Marnix, ik denk aan jou en je gezin in deze periode. (maar eigenlijk sowieso heel vaak!) Dikke knuffel uit Vlaanderen. Heike xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  34. Rond deze periode denk ik extra vaak aan jullie..
    Schrijnend om te lezen hoe het allemaal is gegaan vorig jaar. Ik heb ontzettend veel bewondering jullie, ook dat je toch over 'de dag'blogt..
    Heel veel sterkte allemaal..

    Knuffel, Jantine

    BeantwoordenVerwijderen
  35. Tranen, ook hier.
    Wat een martelend einde heeft hij gehad en hebben jullie moeten aanzien. Dank je wel dat je dit verdrietigste moment met ons wil delen.
    Heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  36. ik kan alleen maar heel hard met jullie mee huilen.

    BeantwoordenVerwijderen
  37. Intens verdriet ... ik wens jullie veel kracht

    BeantwoordenVerwijderen
  38. Oh, wat een intens verdriet en wanhoop voel ik bij het lezen van je stukje. En wat bijzonder dat je dit met ons wil delen... Met de tranen op mijn wangen ben ik vanavond alle bedjes eens langsgelopen voor een extra knuffel.
    Ontzettend veel sterkte en kracht deze dagen... Voor jou en al je mannen....
    Stefke

    BeantwoordenVerwijderen
  39. Te heftig. Heel veel sterkte en kracht, en heel veel liefde van al je mannetjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  40. Wat is er nog moeilijker dan je kind verliezen...volgens mij helemaal niets.
    Knap van je dat je het hebt opgeschreven. Veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  41. Ik hoop dat een beetje goed met je gaat.
    Ik wens je alle sterkte en kracht die je nodig hebt om hiermee om te kunnen gaan.

    Dikke kus
    Willeke

    BeantwoordenVerwijderen
  42. Van harte gefeliciteerd met den 1e verjaardag van Arthur en Victor!

    BeantwoordenVerwijderen
  43. Na langere tijd kijk ik weer op je blog. Afstand te kunnen nemen van zoveel verdriet en pijn is een luxe die niet iedereen zich kan permitteren... Binnen 3 tellen komt de zwaarte van jullie verlies weer bij me binnen. Verdriet hier. De foto op het kaartje raakt me nog steeds zo diep. Dat intens lieve, aandoenlijke koppie... Het paardje, dekentje en flesje. Ook als ik een tijdje niet op je blog kijk denk ik regelmatig aan Marnix. En aan de kracht van jullie als gezin. De grenzeloze liefde van een moeder. En de diepe dankbaarheid die ik voel voor jouw kracht tot delen. Ik hoop dat er weer ruimte is of komt voor genieten van het nu en een hoopvol kijken naar de toekomst. Het is jullie zo (!...) gegund.

    Alle liefs, Mariëlle

    BeantwoordenVerwijderen
  44. Hoi Hera,

    Zomaar een random bericht van een bloglezeres. Ik mis je verhalen en hoop dat alles goed is met jou en je familie.
    (Vergeef me deze standaarduitdrukking, dit is niet respectloos bedoeld, ik realiseer me dat dingen voor jullie nooit meer 'goed' zullen zijn, maar ik hoop van harte dat je afwezigheid op het blog niet betekent dat je persoonlijke situatie is verslechterd...)

    Virtuele knuffel,

    Christine

    BeantwoordenVerwijderen
  45. Lieve Hera,

    Morgen wordt ons ventje vier. Een moment om ook weer even stil te staan bij jullie schatje dat voor altijd drie zal blijven... Jullie tweeling is ook alweer jarig geweest. Ik hoop dat het je helpt dat de september en oktobermaand achter de rug zijn en dat jullie "zorgeloos" richting feestdagen kunnen gaan. Ik maak me ook een beetje zorgen gezien de radiostilte, maar zou het ook helemaal begrijpelijk vinden als het blog zo rond is. Kortom, even een berichtje om te laten weten dat we aan jullie denken en aan jullie engeltje daarboven.

    Liefs, Marlies

    BeantwoordenVerwijderen