maandag 9 december 2013

Angst

Het leven begint een zekere vorm van normaal aan te nemen. De dagen vullen zich vanzelf. Met de kinderen. Allevier.
Het gemis steekt af en toe als een dolk.

Victor is inmiddels geopereerd. Al zijn mannelijke onderdelen zitten nu op de juiste plek met behulp van een aantal hechtingen.
Dat was aan de ene kant een spannende gebeurtenis, aan de andere kant ging het om een, in onze ogen, kleine ingreep.
Jur is met hem meegegaan. Daar heb ik vrede mee. Mijn gevoel zei me dat ik er moeite mee zou hebben om Victor onder narcose te zien.
Victor heeft er flink last van gehad. We hebben inmiddels wat operatie-ervaring en Victor was er het meest ontdaan van. Een aantal dagen lang was hij erg moe en heel erg hangerig. Dat mag ook, want er is inwendig wel flink wat verschoven. Hij is helemaal hersteld.

Alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren beginnen hun plek te vinden en er keert rust over ons en ons gezin.
Het gaat me gemakkelijk af te doen of het goed met mij gaat. Maar oh wat is dat een dun laagje.
Eind oktober ben ik betrokken bij een aanrijding. Ik ben op de fiets aangereden door een auto. Ongelukkigerwijs ben ik met mijn gezicht op de straat terecht gekomen.
Ik was volledig in paniek. Tegen hysterisch aan. In plaats van het alarmnummer wil ik dat Jur gebeld wordt. Het is redelijk in de buurt van ons huis gebeurd en Jur is gelukkig snel bij me. Het lukt me niet om te kalmeren en vanwege mijn onvermogen me te verplaatsen komt er een ambulance. Dat maakt de paniek alleen maar groter. Het geluid van de sirene verlamt me nog meer.
In de ambulance krijg ik iets tegen de pijn en dat helpt me wat rustiger te worden. Mijn grote teen is gebroken en mijn kaak gekneusd. Daardoor is mijn kin de dag erop zwart. Het is een bijzonder gezicht. Ook mijn handen en linkerknie zijn niet gespaard gebleven. Met rust ben ik er wel weer bovenop gekomen. Het had allemaal een stuk erger gekund.

Het verschil met hoe ik was voor Marnix ziek werd is me door het ongeluk duidelijk geworden. Mijn weerbaarheid is gereduceerd naar een toneelstukje dat ik dagelijks opvoer. Met succes, dat wel.
Er is echter maar heel weinig voor nodig om mij van het pad af te helpen.
Ik ben me bewust van een onafgebroken gevoel van angst. Soms op de voorgrond, maar altijd op de achtergrond aanwezig. Mijn angst beslaat voor het grootste deel de kinderen, en daarna Jur. Ik ben bang als Arthur en Victor naar bed gaan, bang als ik ze uit bed haal, bang als ze koorts hebben, bang als Olav naar school gaat, bang als hij gaat buiten spelen, bang als hij gaat hockeyen. Bang als Jur gaat hardlopen of weggaat met de auto. Ik kan zo oneindig doorgaan. Het is vermoeiend, uitputtend en niet leuk.

Momenteel zit ik overduidelijk op het verkeerde spoor en ik heb hulp ingeschakeld om het juiste spoor weer te gaan vinden. Dat ik voor de rest van mijn leven Marnix moet missen is genoeg. Ik wil niet ook nog een leven lang bang zijn.

9 opmerkingen:

  1. Hera
    Heel herkenbaar
    De angst neemt je over in alles
    Hulp is het enige nog nu
    Ik heb dat ook gehad oftewel nog steeds
    Maar houd moet het word minder
    Je vind je weg weer
    Xxxx
    Jeanet van vleeren

    BeantwoordenVerwijderen
  2. bij mijn moeder bleef deze angst om ons haar leven lang, maar toen was er ook nog geen hulp, neem die hulp aan alsjeblief, ook voor je kinderen zodat ze niet hun leven lang veel niet doen omdat jij zoveel angst om ze hebt.ik heb er veel last van gehad. het allerbeste met jullie allemaal.trijnie in duitsland

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag lieve, sterke Hera,
    Wat moedig van je om hulp te zoeken. Ik kan je angsten zo goed begrijpen: wat jij hebt meegemaakt slaat alle zekerheden in je leven aan gruzelementen. Wat fijn dat er dan hulp is die je dan stap voor stap je angsten kan helpen plaatsen en daarmee leren omgaan.
    Ik zou je zo ontzettend graag even een hele dikke knuffel willen geven; weet dat er nog heel veel mensen zijn die met je meeleven.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Hera, jullie Marnix moeten missen, valt niet te accepteren, daar kun je niet mee om gaan, daar wil je niet mee om gaan. Je wil maar één ding, dat het allemaal een nare droom was en dat je nu weer wakker wordt. Helaas is het werkelijkheid, moet je verder, met vallen en op staan. Met hulp kan je leren hoe, goed dat je die hulp nu met beide handen aanpakt, laat even een ander voor je denken, je moet al zoveel...
    Lieve Hera, heel veel sterkte, kracht en een dikke knuffel !
    Zomaar een mama.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat goed dat je hulp hebt gevraagd, een moedige stap. Het is ook zo te begrijpen al die angsten. Sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Beste Hera, Lees al heeeeel lang jullie blog mee. Heb een enkele keer gereageerd en nu moet ik dat voor mijn gevoel weer doen. Ik wil even zeggen dat ik jullie gezin erg bewonder maar vooral dat je op dit moment een ontzettend moedig en dapper besluit hebt genomen. Daar ben ik als wild vreemde zelfs trots op!

    Lieve groet Diane. Mama van oa lotgenootje Mees. (inmiddels survivor van Rhabdomyosarcoom)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve bikkel toch! Dikke zoen, Heidi

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Beste Hera, hier iemand die precies het tegenovergestelde heeft! Ook niet normaal, iedereen is maar bezorgd dat we bezorgd zijn over onze jongste zoon die in Australië op tussenjaar is, maar ik vind dat je als moeder je kind niet in de weg maag zitten ook al is hij zijn oudere broer verloren. Ik vond dit niet-bezorgd zijn zó raar dat ik het ok met een psychollog heb besproken, zij kon het wel voor me verklaren. Blijft dat het voor ons beiden een rare situatie is dat je je gewone bezorgdheid, die je nou eenmaal van nature behoort te hebben kwijt bent. Toch is die intuïtie onmisbaar voor iedere moeder...Margreet

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Lieve Hera, Wat goed van je dat je hulp hebt ingeschakeld. Want Marnix moeten missen is al zwaar genoeg; dat lijden moet niet nog verzwaard worden door een verlammende angst. Ik hoop van harte dat je snel een (relatief) makkelijker spoor weet te vinden.
    We denken aan jullie! Mrtj

    BeantwoordenVerwijderen