Marnix is redelijk goed wakker geworden. Even zit er leven in. Tot de antibiotica. Daarna neemt het weer snel af. Misselijk en moe.
Als hij om kwart over tien met papa mee moet naar het AMC moeten we hem wakker maken, hij is op de bank in slaap gevallen. Luid protest.
Hij hoeft in feite alleen voor de chemo in de Omaya. Een procedure die 10 minuten duurt. Jur heeft van te voren al gebeld of de medicijnen op de afdeling zijn en dat zijn ze.
Rond twee uur, telefoon. Het natriumgehalte in het bloed is te laag. Oorzaak proberen te achterhalen. Geeft zijn ene nier het nu op of komt het door de gierende diarree. Om te kijken wat hij uitscheidt wordt er een plaszak geplakt. Die zat niet goed. Jur heeft het weer voor Marnix opgenomen en voorgesteld om morgen urine mee te nemen naar het Meander in Amersfoort, anders zouden ze ongetwijfeld vast staan in het verkeer en de koek was voor Marnix wel weer op. Dus morgen plas mee naar Amersfoort. Om half vier waren ze thuis.
Ondertussen heb ik mij prima vermaakt met Olav. Spelletjes doen die hij voor zijn verjaardag heeft gekregen.
Uiteindelijk toen het gezin weer compleet was even gauw een boodschap doen. Marnix wilde dolgraag mee en hij voelde zich ook dusdanig goed dat het wel verantwoord was. Met de auto naar de winkels en daar heeft hij alles zelf gelopen. Boodschappen doen verloopt anders dan voorheen. Zeker in een klein dorp. Ik ken veel mensen en word dan ook veel aangesproken. Ik word er steeds beter in de gesprekken kort te houden. Helaas trof ik een kennis die ik al een half jaar niet had gesproken en die wist nog niks van Marnix. Dat werden tranen op straat.Er is geen makkelijke manier om dit nieuws te brengen. Aan de sonde is wel zichtbaar dat het niet meer het gezonde jongetje is dat het was. In dat soort gesprekken merk ik dat wij geëvolueerd zijn in het proces. We kunnen er normaal over praten. Sinds november heb ik er feitelijk geen traan meer om gelaten. Niet dat het me niet raakt, integendeel. Ik denk dat het zelfbescherming is. Als je er te veel bij stil staat, hou je niet meer op met huilen en daar heeft niemand wat aan.
Vannacht voor het eerste weer aan de sondevoeding. Het verliep allemaal heel soepel. Gelukkig. Daar waren we aan toe na de afgelopen dagen. Op naar een rustige nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten