De afgelopen week

Jur is praktisch uitgeschakeld, de auto heeft er geen zin in en er wordt avondvierdaagse gelopen door Olav. Voor de eerste keer.

Ik blog dus maar tussen de bedrijven door over de afgelopen week, want het is druk.

Van Jur is vrijdag op controle bekend geworden dat hij een van de drie sleutelbeenbanden gescheurd heeft en dat hij er zes weken zoet mee is. Daarna moet hij weer op controle en zal waarschiujnlijk fysiotherapie volgen.

Dit houdt in dat hij fysiek zeer weinig kan. Waar het de verzorging van de tweeling betreft is hij niet beschikbaar. Hij loopt wel twee avonden met Olav mee in de avondvierdaagse. Lopen gaat hem altijd goed af.

Ik help één avond met de limonade en koffie voor de lopers. Het breicafé is niet doorgegaan en ook de workshop heb ik moeten anuleren.

Gelukkig hebben we veel lieve en ervaren mensen in onze omgeving die mij helpen waar ze kunnen. Op Jur zijn arm na is iedereen gewoon gezond en dat maakt dat ik me wel red.

De gedachten over de invulling van Marnix' geboortedag krijgen steeds vastere vormen. Waar Jur en ik  het beiden heel erg over eens zijn is dat we die dag geen telefoon willen. We zien er nu al tegenop om onze emoties te bespreken op momenten die we niet zelf kunnen uitkiezen. De dagen daarna zijn geen probleem, maar op de dag zelf willen we het echt niet.
Waar we ook snel uit zijn is dat we het klein houden. Erg klein. Met wie we de dag willen doorbrengen is nog niet helemaal duidelijk, maar het wordt intiem.

Zodra ik weer even de gelegenheid heb blog ik weer. Het is zoeken naar momenten.