donderdag 13 juni 2013

Donderdag 13 juni 2013

De dagen vliegen voorbij. Ik ben blij als ik 's avonds in mijn bed lig. Als mijn hoofd het kussen raakt slaap ik.

De auto is gelukkig gemaakt. Buurman Niels is er drie dagen mee bezig geweest, het was een aardige breinbreker. En dat wil wel wat zeggen. Niels is een pientere vent. Maar uiteindelijk heeft hij het. probleem gevonden en weten te verhelpen.
Jur en ik kregen het er benauwd van. Want ook al is het een oudje, deze auto mag voorlopig nog niet weg. We hebben Marnix erin naar het crematorium gebracht en de auto hoort nog teveel bij Marnix.

Altijd ongepland raken Jur en ik in gesprek over onze gemoedstoestand van dat moment. Volgens mij kun je dat ook niet plannen. En zo ook vandaag ontstaat er zo'n gesprek.

Aangaande 2012 moeten er nog wat administratieve zaken afgehandeld worden en ik wil niet. Eindelijk weet ik tegen Jur onder woorden te brengen wat mij daarin tegenhoudt. Ik wil 2012 niet afsluiten, ik wil een lijntje houden met dat jaar. Het jaar van Marnix. Ik wil niet verder maar ga noodgedwongen wel.
Het is prachtig om te zien hoe Olav zich ontwikkelt en groeit, de tweeling boeit iedere dag met wat ze leren en ontdekken. In die zin wil ik vooruit, maar vooruit betekent verwijdering van Marnix. Het wordt iedere dag langer geleden dat ik hem voor het laatst vasthield, knuffelde en kuste.
Ik wil verder maar ook zo graag terug. Hoe kan ik uit deze spagaat komen? Het lijkt ondoenlijk en zo voelt het ook.
Jur ervaart het op nuances anders, maar de grote lijn ervaart hij net zoals ik.

We kunnen dagen aaneen praten over koetjes en kalfjes, de dagelijkse dingen en de kinderen. En bij tijd en wijle praten we diepgaand. Klaarblijkelijk voelen we elkaar heel goed aan. Daar prijs ik mij gelukkig mee.

3 opmerkingen:

  1. Gewoon even een dikke knuffel...Marnix en jullie zijn elke dag nog wel even in mijn gedachte. Bewondering voor jullie gezinnetje! liefs Jeanine

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Loslaten, iedere dag weer. En wat doet het pijn. Die kloof wordt iedere dag groter, dieper en gapender. En iedere dag ben je een dag verder verwijderd van voelen, ruiken en vasthouden. Wat doet het een pijn. Lieve Hera, ik begrijp wat je voelt, maar ook al lijkt het alsof het nooit beter wordt, echt geloof me, de snijdende diepe pijn veranderd in een schrijnende schaafwond. Het gaat niet helemaal weg, maar wordt wel dragelijker.
    Jullie doen het super!
    Veronique

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Toen mijn schoonmoeder (48) in 2008 overleed aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker, zette mijn vriend haar inmiddels al oude auto op zijn naam. Mijn schoonvader heeft geen rijbewijs en mijn vriend had op dat moment geen auto.
    Onlangs heeft hij een nieuwe auto gekocht. Bijna 5 jaar heeft hij nog in de oude auto van zijn moeder gereden. De auto was inmiddels ruim 22 jaar oud, hing bijna van ellende aan elkaar en vertoonde veel roest en deuken. De aankomende keuring zou sowieso niet meer gehaald worden.
    En ondanks dat het écht niet meer ging (er zat wéér een dure reparatie aan te komen) deed het toch wel pijn om hem weg te doen. Het was immers ook nog steeds een beetje haar auto..

    Ik hoop dat jullie nog veel veilige kilometers mogen maken in jullie oude auto met herinnering..

    BeantwoordenVerwijderen