zondag 30 juni 2013

Vrijdag 28 juni 2013, deel 2

Vandaag is tot nog toe de zwaarste dag geweest sinds Marnix' overlijden.

In de morgen zijn Jur en ik samen, met de tweeling. De emoties zijn pijnlijk. Een groots gevoel van missen en leegte. Denkend aan vorig jaar kijken we gebiologeerd naar de foto's van Marnix die in het lijstje voorbij komen. Van iedere foto weet ik waar en wanneer die gemaakt is. Het zijn er bijna 150.
Weer is er bij mij het gevoel dat het over een ander gezin gaat. Dit keer volgt het besef dat het mijn kind is wel een stuk sneller, samen met het gevoel te vallen. In een peilloze diepte.
Het is fijn om met Jur samen te zijn en dit te kunnen delen.

We ontvangen veel steunbetuigingen, via post en via de social media. Het is hartverwarmend zoveel er met ons meegeleefd wordt.

Aan het eind van de morgen komt Olav thuis van schoolkamp. Hij is vies en moe, maar zeker tevreden. Hij heeft het leuk gehad.

Na de lunch gaan we even met het hele gezin Olav's tablet ophalen. Hij heeft er hard voor gespaard en met een mooie aanbieding is het dan eindelijk gelukt.
Als het niet voor Olav zou zijn, waren we thuis gebleven. Maar tegen de verwachting in voelt het heel erg goed om even in een andere omgeving te zijn. Voor volgend jaar een waardevolle ontdekking.

We hebben een aantal mensen uitgenodigd om met ons een stuk taart te eten. Van 15 tot 16 uur. Heidi heeft weer een mooie taart gemaakt. Een Bumbataart, natuurlijk.

Voor onze naasten is dit ook een zeer beladen dag. Het wordt gewaardeerd dat we dit samen met hen willen doen. Ook al is het maar een uurtje.

Op verzoek van Olav eten we Marnix' lievelingseten. Patat. Marnix gebruikte één frietje om ladingen frietsaus weg te werken. Dat vond hij het lekkerst tijdens zijn ziekzijn.
Mijn zus en een gezamenlijke vriend blijven eten. Dat voelt goed.

Als iedereen naar huis is en de kinderen in bed liggen nemen Jur en ik de dag door met een glas wijn in de hand.
De conclusie is kort: het was een vreselijk zware dag.

5 opmerkingen:

  1. Het is ook gewoon gruwelijk oneerlijk, onmogelijk, onvoorstelbaar! En toch is het de realiteit waarmee jullie moeten leven...

    dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn hart breekt een beetje bij het lezen van bovenstaande, jullie zouden niet zo sterk hoeven te zijn. Ook ik heb afgelopen dagen veel aan jullie gedacht en je blog van vorig jaar weer even gelezen. Zijn verjaardag op 28 juni, het feest op 8 juli. Een heerlijkheid die geen nette spencer aan wilde maar een Bumba pak wat hem enorm snoezig staat. Wat een ongelofelijke leukerd!

    De golven van alle emoties zullen misschien nog wel even na trillen dus ook voor komende dagen heel veel sterkte en liefde gewenst.

    Ingrid de Leeuw

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het zou gewoon niet mogen,
    toch is het zo,
    kinderen horen niet te sterven,
    ze horen feest te vieren,
    in hun Bumbapak te dansen,
    waarom is het dan toch zo,
    waarom....

    Heel, heel veel sterkte en kracht voor jullie samen!
    Zomaar een mama.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. heb veel aan jullie moeten denken , wat een verdriet maar wat een kracht straal je uit !! het klinkt afgezaagd maar heel veel sterkte !!!!
    anna

    BeantwoordenVerwijderen
  5. waarom waarom ....... veel sterkte zo zou het niet mogen gaan

    BeantwoordenVerwijderen