Soms moet je je zegeningen kunnen tellen. Vandaag heb ik zo'n moment.
Marnix mag dan maar drie jaar oud geworden zijn, we hebben van hem genoten.
Door hoe wij de zaken geregeld hadden hoefden de kinderen niet naar het kinderagverblijf of een vaste oppas. Ik was gastouder en dus thuis. Altijd.
Daardoor hebben we niks van Marnix hoeven missen. Wat hij te geven had was voor ons. Wij hebben dat met liefde in ontvangst genomen. Daar ben ik dankbaar voor en blij om.
Binnen alle ellende kan ik daar met een heel goed gevoel op terugkijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten