zondag 12 mei 2013

Zaterdag 11 mei 2013

Ik loop een aantal dagen achter met het blog. Dit wil ik voor nu even zo laten. De heftigheid en de impact van vandaag maken dat de dagen hiervoor heel ver weg voelen.

Er is een herdenkingsbijeenkomst in het AMC voor kinderen, patiënten van het AMC, die in het tweede half jaar van 2012 zijn overleden. Die bijeenkomst is dus ook om Marnix te herdenken.
Wij gaan er naar toe.

In de aanloop naar deze dag moet ik al drempels over. Er is gevraagd om op een kaartje de naam van je kind te zetten met iets dat aan hem herinnert. Ik heb ervoor gekozen om er een foto van Marnix op te plaatsen met zijn naam, geboorte- en sterfdatum en een afbeelding van Bumba.
Om een mooie foto uit te kiezen moet ik de foto's door. Moeilijk voor mij. Maar ik doe het en ben tevreden met de keuze die ik heb gemaakt:


Gisteren was ik al onrustig. Kon mijn draai niet vinden. Het voelde als de dag voor de keizersnede. Ik weet dat wat er komen gaat niet leuk is, maar ik heb er geen concreet beeld bij. 
De jongens gaan naar de buren. Vertrouwd. 

Als we in de hal van het AMC zijn staat er al duidelijk aangegeven dat er een herdenkingsbijeenkomst is en de route is makkelijk te volgen. 
Ik had verwacht dat het een intiem gebeuren zou zijn. Hoeveel kinderen overlijden er nou? Wat een misvatting. De bijeenkomst is in een collegezaal. Het is er behoorlijk druk. Wat is mijn verwachting naïef. 

Er staat een boom waar de kaartjes ingehangen worden. En dan begin ik al te huilen. Ik druk de punaise in het kaartje en de tranen stromen. Verder neem ik weinig waar en loop achter Jur aan. We gaan redelijk hoog zitten. 
Al snel zien we bekenden. De mama van Faye en de mama van Yasmin. En verpleegkundigen van de afdeling. 
Ondertussen kan ik alleen maar huilen. Van waar we zitten, en dat is best ver, pik ik de foto van Marnix er haarscherp uit. Hij hoort daar niet! 

De bijeenkomst is indrukwekkend. De namen van alle kinderen worden genoemd. Pijnlijk maar ook mooi als we Marnix Lecluse horen. 

Dit is voor mij de tijd en de plaats om mijn emoties de vrije loop te laten. Het doet me niks als we naar voren gaan om een kaarsje voor Marnix aan te steken en mijn verdriet op de voorgrond aanwezig is terwijl iedereen dat kan zien. 

Afkomst, kleur, religie, het maakt hier niet uit wie je bent. De dood van een kind zorgt voor verbondenheid. 

Na afloop treffen we de moeder van Faye en Yasmin. We hebben allemaal in dezelfde periode in het AMC gezeten, soms nog met elkaar op zaal (anders dan gedetineerden hadden onze kinderen niks misdaan en toch kwam het voor dat er zes peuters bij elkaar lagen).
We gaan al snel met elkaar ergens anders zitten om rustig te kunnen praten. 

Wat voelt dat goed, vrij en gerespecteerd. We hoeven niet op onze woorden te letten. We begrijpen elkaar. 
Waar ik mij eerst afzijdig heb gehouden van "lotgenoten"contact, leert dit gesprek mij dat zulke gesprekken louterend kunnen zijn.
Er wordt uitgesproken dat, ook al is F8 de hel, we er weer bij willen horen. Dat komt voor een buitenstaander heel erg vreemd over. Ik heb dat gevoel zelf ook al een poos en ineens begrijp ik waarom. Daar is hoop! Een heleboel angst en onzekerheid, maar meer dan alles hoop. Als er een plek is waar je hoop bewaarheid kan worden, dan is het op F8. En daar wil ik ook weer bij horen. Ik wil weer hoop hebben. Onrealistisch, ja. Maar ik heb nu geen hoop. Ik heb een urn. Met de as van één van mijn zeer geliefde kinderen. 

De gespreksonderwerpen variëren van lachwekkende anekdotes over onze kinderen tot balseming en crematie. Niks is vreemd. Er is geen goed of fout. Er is wederzijds respect. 
Wat praat dit makkelijk. 

Tijdens het gesprek trekt een van de mama's haar telefoon en laat trots een filmpje van haar dochter zien. Zo kan het dus ook. Ik ben overrompeld. Ik heb nog maar heel weinig beeldmateriaal van Marnix kunnen, of liever, durven bekijken. En zij toont mij met trots haar dochter. Wauw. Vertederend. 

De tijd vliegt en we nemen afscheid. Adressen zijn uitgewisseld en mijn gevoel zegt me dat het niet bij dit ene gesprek zal blijven. 

Ik ben leeg, koud, moe. Mijn ogen zijn dik van het vele huilen. 
Thuisgekomen mogen de kinderen nog even bij de buren blijven wat mij in de gelegenheid stelt de stukken van mijzelf bijeen te rapen. Het was een bijzondere middag. Er is zoveel herkenning bij mijzelf en de andere moeders. Daarover is het moeilijk praten met mensen die dit lot, gelukkig, bespaard is gebleven en hopelijk blijft. 

Praten met lotgenoten en bewust de tijd nemen om aan Marnix te denken is goed. De volgende bijeenkomst van de VOKK zal ik bijwonen. En het zal zeker verdrietig worden maar ik zal er sterker vandaan komen. We zijn namelijk niet alleen in ons verdriet. 



7 opmerkingen:

  1. Allemachtig, je blog grijpt me naar de strot. Wat een moed om te gaanen je over te kunnen geven aan dat overheersende verdriet dat nu eindelijk even mag overheersen. Je kind hoort daar niet, met die mooie foto en een sterfdatum erop.
    Fijn dat je hebt ontdekt dat het je goed kan doen om toch ook die anderen op te zoeken. Altijd belangrijk te weten waar je met je verdriet terecht kunt, dat je voor elkaar tot steun kunt zijn zonder dat jijzelf je een steunpilaar zult voelen misschien.
    Ik weet zeker dat heel veel mensen ook uit dit blog weer steun en herkenning zullen halen.

    Sterkte ook vandaag, moederdag met een dikke kus te weinig.. We denken aan jullie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ik sluit me hier volledig bij aan , sterkte !! ook in mijn gedachten, Lidia hakvoort.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nee Hera, je bent niet alleen. Ook al kennen we elkaar niet, jij, Jur, Olav, Marnix, Arthur en Victor zitten in mijn hart en ik weet zeker in die van vele anderen. Ik denk aan je, en jij denkt vast en zeker aan de soms onbekende mensen die een kaarsje voor jullie branden.

    Je bent moedig en strijd een zware strijd, maar mens, wat doe je dat sterk, waardig en met een liefdevol hart.

    Houd moed, je bent niet alleen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het is niet voor te stellen wat een enorm verdriet jullie met je mee moeten torsen. Het maakt me blij om te lezen dat er zoveel mensen om jullie heen zijn die steun geven, waar je je verdriet mee kunt delen, die jullie begrijpen. Laat alles maar zijn tijd hebben: pas wanneer jij er aan toe bent zul jij ook vol trots filmpjes en foto's van Marnix kunnen delen. Want Marnix is ook om trots op te zijn: wat een geweldig dapper en mooi kind was die prachtige zoon van jullie.

    Ik denk aan jullie, iedere dag. Wens jullie enorm veel liefde, steun en kracht toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. denk aan je, bewondering en respect.
    dat is wat ik voel als ik aan jullie denk.
    liefs, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Desiree Boeijen13 mei 2013 om 20:45

    Hoi moeder van marnix. Je zal mij van naam niet kennen maar we zijn elkaar wel een paar keer op f8 tegen gekomen en onze zoons speelde weleens samen op de afdeling. Toen ik hoorde dat marnix overleden was van de moeder van elynn schrok ik. Ik dacht dat jullie gewoon klaar waren (en genezen). Ik heb ook weleens contact met de moeder van Yasmin en dat is heel fijn want of je het nou wil of niet je hebt een band. Heel veel sterkte de komende tijd, ik was vandaag langzaamaan begonnen met het opruimen van mijn dochter haar kamer en dan merk je dat we nog een lange weg te gaan hebben. Als je niet weet wie ik ben van naam kan je kijken op www.123website.nl/demivandesteeg.

    BeantwoordenVerwijderen