dinsdag 28 mei 2013

Zaterdag 25 mei 2013

Tegen de tijd dat we in de auto zitten, tegen half twaalf, heb ik er al een hele dag op zitten.
De jongens zijn vandaag welkom bij een geweldig gezin uit Hoevelaken. Zij stellen Olav in de gelegenheid om naar zijn hockeytoernooi te gaan en zullen uitstekend voor de tweeling zorgen. Dat is een zorg minder. Er gaat alleen veel tijd zitten in het gereed maken van de jongens.

Bij aankomst heb ik geen idee hoe me te gedragen. Er zijn genoeg andere ouders. Hun aantal is pijnlijk. Want ik weet dat elk van de aanwezigen net zo'n heftig verhaal met zich meedraagt als wij doen. De foto's van de kinderen onderstrepen dat.

Bij de voorstel ronde verdrink ik al in mijn eerste woorden. Maar ik wil het wel afmaken. Want ik ben trots op Marnix, trots op al mijn jongens. Wanneer ik mijzelf weer bijeen geraapt heb maak ik mijn verhaal af.
Centrale thema is vandaag vakantie. Voor ons wordt het de eerste keer zonder Marnix en ook daar zien we tegen op. We hebben onze vakantie veilig gepland en gaan naar vrienden op Texel.
Andere ouders zijn al vaker op vakantie geweest en delen hun ervaringen. Dat is zó waardevol. Zij laten zien dat het leven door gaat. Ook al is het gemis enorm en het verdriet op momenten alom aanwezig.

Een van de aanwezigen vertelde nog altijd een gevoel van ongeloof te ervaren over het overlijden van hun kind. Ook na jaren. Dat herken ik heel erg. Nog dagelijks het gevoel dat het niet waar kan zijn. Die  urn is gewoon een mismaakt vaasje, daar kan de as van Marnix niet inzitten. Het kan niet. Nog dagelijks die beleving. Het besef dat het wel zo is komt ook iedere dag hard aan.

Wat ook ter sprake komt is het verdriet wat je levenslang met je meedraagt. Dat zal pas verdwijnen als ik overlijdt. En dat duurt hopelijk nog erg lang.

Laatst heb ik geblogd over het gevoel van falen dat ik als ouder heb. Ik heb Marnix niet kunnen beschermen. Een van de meest elementaire plichten die je als ouder hebt.
Waar ik, wij, nu zorg voor moeten dragen is het beschermen van Olav, Arthur en Victor. Het beschermen van hun jeugd hoort daar ook bij. Als wij hen opzadelen met overwegend verdrietige ouders en een gelaten stemming in huis, ontnemen wij hen daarmee hun "onbezorgde" jeugd. Dat mag niet.
Dus praten wij over Marnix, lachen om Marnix en denken dagelijks aan zijn leven. Het verdriet om zijn overlijden mag niet de overhand nemen. Het mag er zeker zijn, maar naast alle andere emoties.  Daarvoor zijn bijeenkomsten als vandaag voor ons erg belangrijk.
Ik vergelijk de VOKK (Vereniging Ouders, Kinderen en Kanker) met de AA. Je wilt er niet bij horen, maar je weet dat het beter is als je dat wel doet.

Bij thuiskomst heb ik hoofdpijn en voel me leeg. Op, stuk en over.
Er is voor de jongens uitzonderlijk goed gezorgd en die kunnen al vlot door naar bed. Bedankt!
De rest van de avond hangen we een beetje wezenloos op de bank. Het kan en het mag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten