Maandag 13 mei 2013

Delen van het gesprek met de mama's van Faye en Yasmin spoken af en aan door mijn hoofd.
Belangrijkste overpeinzing is: hoe hebben we kunnen doen wat we hebben gedaan?

Daarmee bedoel ik: hoe heb ik Marnix "toestemming" kunnen geven om te gaan. Om te overlijden. Of zoals de mama van Faye zo vreselijk mooi zegt: om in de wolken te gaan wonen.

Nu, zeven maanden na zijn overlijden, kijk ik met ongeloof en afschuw terug naar de tijd die achter ons ligt.
Weten dat je kind gaat overlijden en toch staande blijven. Hoe kan dat? Ik zou het nu niet meer weten. En toch is dat gebeurt. Ik was zelfs hoogzwanger toen dit alles speelde. De houding van de huisartsen, rekening houden met een vroege bevalling, kan ik steeds meer begrijpen. Terwijl ik er destijds het volste vertrouwen in had dat dat niet zou gebeuren.

Ik hoor mezelf nog zeggen, op een willekeurig moment voor Marnix ziek werd: "Marnix, niet aan de tv likken" (waar gebeurd).
Maar toen het moment bijna daar was fluisterde ik in zijn oor dat het goed was, dat hij mocht gaan.
Paradoxaal.

In een normale, dagelijkse situatie is het ondenkbaar dat je je kind "toestemming" geeft om te overlijden. Daar moet een weg aan vooraf zijn gegaan die maakt dat je ratio en emotie weten dat er geen weg terug meer is. Dat het beter is dat het lijden stopt.
Die weg is hels. Want in welke toestand moet je verkeren dat je als beste optie voor je kind de dood boven het leven verkiest?

Stukje bij beetje komt het besef van de weg die we gegaan zijn. Geen fijne herinneringen. Slecht nieuws, slechter nieuws, slechtste nieuws.

Daarom zijn deze overpeinzingen alleen te delen met ouders die grotendeels dezelfde weg hebben afgelegd.
En daarom vind ik, na mijn goede ervaring van zaterdag, dat ik zulke gesprekken vaker moet voeren. Voor het bewaken van mijn eigen, geestelijke welzijn.