Ik ben verdrietig. De hele dag.
Morgen ben ik jarig. En dus is het vandaag gevoelsmatig weer oudjaar. En dat zet aan tot denken.
Wat laat ik allemaal achter door weer een jaar ouder te worden? En waarnaar toe ben ik op weg?
Een mooie toekomst? Wellicht, ik hoop het, maar dat wat achter me ligt wis ik niet meer uit. De definitie van een mooie toekomst is gewijzigd.
Ik wens voor mijn kinderen het beste. De wens van elke ouder. Maar voor één kind gaat die vlieger al niet meer op.
En al was er niks aan te voorkomen, als ouder blijft het voelen als falen. Dat gevoel blijft bij mij. Onderdeel van een heel scala aan emoties waarvan er telkens een ander prominent aanwezig is.
Op ijkdagen als verjaardagen, feestdagen en belangrijke belevenisdagen sla ik aan het malen. Over wat was en wat mogelijk gaat komen.
Meer dan hopen en wensen dat ik in staat ben mijn kinderen te verzorgen en te beschermen kan ik niet. Het leven laat zich de wet niet voorschrijven ook al leven we in een tijd waarin heel veel maakbaar is.
1 ding is zeker, jullie hebben als ouders (en als grote broer) zeker niet gefaald, altijd voor Marnix klaar gestaan :)
BeantwoordenVerwijderennog van harte gefeliciteerd, hopelijk was het ondanks het verdriet een fijne dag