De tumor die Marnix had kent nog geen survivors, voor zover mij bekend.
Op het moment dat wij dat hoorden was dat een klap in ons gezicht. Alle kinderen met dit type tumor zijn dus overleden. Grimmiger wordt het niet.
Toch zijn wij blijven hopen, positief gebleven. Wellicht tegen beter weten in, maar voor ons de enige manier om staande te blijven en invulling te geven aan datgene wat er van ons leven restte.
Nu Marnix overleden is, is deze wetenschap, voor mij persoonlijk, rustgevend. Totaal irrationeel, maar het heeft dus niet aan Marnix gelegen. Het is moeilijk om de goede woorden te vinden om deze emotie op een juiste, respectvolle manier onder woorden te brengen. Ik kan hierin alleen voor mijzelf spreken en deze gedachte spookt al een hele poos door mijn hoofd.
Wij hebben tot het laatst toe houvast gevonden in de wetenschap dat er eens een kindje de eerste survivor moet zijn. Elke vezel van mijn lijf wenste en hoopte dat dat Marnix zou zijn. Ons wonder.
Het mocht niet zo zijn.
Nu is mijn hoop gevestigd op Elynn. Zij en haar ouders gaan al een hele lange tijd, een hele zware weg. Ze verdiend het deze tumor te verslaan. De eerste survivor te zijn.
Ja. Er is altijd een eerste die wèl wint.
BeantwoordenVerwijderenHet kan een troost zijn te weten dat er bij elk kind weer een stap in de goede richting wordt gedaan. Als ik zie hoe de behandeling er nu uit ziet dan is daarbij de ervaring die opgedaan is bij mijn zoontje, nu bijna 4 jaar geleden overleden, ook meegenomen. Het kan wrang zijn te weten dat je eigen kind in een andere tijd (langer ) had kunnen blijven leven, maar het geeft ook troost dat er ergens ook iets goeds uitgekomen is. Op het moment dat er een eerste survivor is zal dat een overwinning zijn, maar ik weet zeker dat het ook pijn zal doen dat onze jongetjes dat niet zijn...
BeantwoordenVerwijderen