Donderdag 7 februari 2013

Afgelopen vrijdag zijn we met de tweeling naar het WKZ geweest vanwege Victor zijn nier en niet-ingedaalde balletjes.

Wij hadden een afspraak om 10:30 uur. Dachten we. Bij het melden op de poli vroeg ik of er uitloop was. Zoń 20 minuten was het antwoord. Misschien wel minder als we mazzel hadden. Ik kreeg al een beetje vlekken omdat het de poli was waar we met Marnix ook kwamen. Met spoed, een week na zijn geboorte vanwege ernstig grote nieren.
Toen ik 20 minuten uitloop hoorde zakte mijn moraal al enigzins. Maar de tijd verstreek en 20 minuten werden er 30 en werden er 45. Jur naar de balie. De baliemedewerkster wist het ook niet maar ze had goede hoop dat we snel geholpen zouden worden. Na een uur wachten nog maar eens vragen. De hele situatie vloog me steeds meer aan. Jur weer naar de balie, uitgelegd waarom we niet lekker zaten. De baliemedewerkster wist het nog steeds niet maar we konden wel even naar de hal een kopje koffie gaan drinken. Jur bleef maar voor de balie wachten. De jongens gedroegen zich voorbeeldig en lagen te slapen in de kinderwagen. Na een uur en een kwartier ben ik naar de balie gelopen, met de jongens. Daar heb ik, zo vriendelijk als nog mogelijk was gezegd dat ik binnen 10 minuten een arts wilde zien en anders een verwijzing naar het EKZ in Amsterdam.
Na wat heen en weer bellen kwam er een arts. Behandelkamer in en gevechtspositie innemen. De assistent-uroloog vroeg zich af of we de afspraak nog wel door moesten laten gaan want hij bespeurde enige woede. Deze man had niet alleen verstand van zijn vakgebied. Ik heb gezegd dat ik wilde dat hij mijn zoon onderzocht.
Uiteindelijk bleek dat deze arts de assistent-uroloog was voor de polikliniek, de verpleegafdeling én de spoedeisende hulp. Beetje veel, maar als de baliemedewerkster dat had gezegd dan hadden wij het begrepen. Spoed begrijpen wij.

Toen was het tijd om Victor onder de loep te nemen. Met twee balletjes eigenwijs vast in het lieskanaal is een operatie onontkomelijk. Een dagopname over waarschijnlijk 4 maanden. De hoop bestaat dat een van de balletjes nog spontaan loskomt, maar nummer twee moet toch echt operatief gemotiveerd worden om op de juiste plek aan te komen.
Dan zijn nier. Tegen elke verwachting in is deze functioneel maar nog wel vergroot. Niet dusdanig dat er actie op ondernomen moet worden maar wel onder controle moet blijven. Dat kan in het Meander in Amersfoort. Hoe anders liet zich dat aanzien tijdens de zwangerschap. Ook daar hebben we veel zorgen om gehad. Nu kunnen we opgelucht ademhalen. Er moet wel geopereerd worden, maar gelukkig een dagopname. Slapen in het ziekenhuis hebben we gedaan en dat is nooit goed bevallen.
We kunnen ontspannen naar huis. We zijn om 8:30 uur 's morgens vertrokken en komen om 13:00 uur thuis. Toch knap als je om 10:30 uur een afspraak hebt. Gelukkig zijn we geen nieuwelingen in het circus en hadden we Olav al laten overblijven, maar vervelend is het.
Victor heeft zich niet onbetuigd gelaten en zowel de assistent-uroloog als de uroloog geraakt met een mooie boog plas. Alles werkt naar behoren!