woensdag 27 februari 2013

Maandag 25 februari 2013

Onbewust is het toch heel erg druk in mijn hoofd.
Heel voorzichtig werp ik af en toe een blik in de toekomst. Dit in de zin van: als de tweeling naar school gaat, zit Olav in groep 7. Heel voorzichtig, de angst dat er weer iets vreselijks gebeurd zit heel erg diep.
Gewoonlijk gaan we nog steeds per dag. En dat valt me al vaak tegen. Doordat er continue ruis in mijn hoofd zit ben ik gauw van de leg.
Als ik aardappels moet schillen, luiers verschonen en Olav wat te drinken moet geven ben ik het overzicht al snel kwijt. Gevoelsmatig ben ik dan heel erg druk terwijl dat feitelijk bezien niet zo is.
Momenteel heb ik geen idee welke koers ik vaar. Die gewaarwording is buitengewoon vreemd en ik weet niet hoe ik het tij moet keren. Dat vergt namelijk een plan dat verder gaat dan morgen en zo'n plan maakt me in mijn hoofd nog drukker.
Waar mijn tijd blijft? Ik kan het niet benoemen. Wellicht moet ik de dagen bewuster beleven.
Toen Olav en Marnix nog zuigeling waren leefde ik van voeding naar voeding. Zelfs dat kan ik nu niet zeggen. De zorg voor de tweeling verloopt zeer vanzelfsprekend. Daar wringt de schoen niet.

De afgelopen anderhalf is er teveel gebeurd dat ons in onze kern heeft geraakt. Ik heb geen tijd gehad stil te staan bij de gebeurtenissen op zich, laat staan dat ik het grotere geheel heb kunnen overzien. Dus nu is het tijd voor reflectie en overdenkingen. Daarom is het denk ik zo druk in mijn hoofd. En daarom voel ik me zonder koers.
Nu nog handen en voeten geven aan hoe hiermee om te gaan. Daarvoor is de psychologische ondersteuning een uitkomst.
Ik moet leren niet teveel te willen en mezelf tijd te geven om alles te overdenken. Dat vind ik moeilijk. Maar niet ondoenlijk.

3 opmerkingen:

  1. Gewoon....om een hart onder de riem te steken!
    Veronique

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jullie hebben zoveel meegemaakt en het is nog lang niet over. Als een geliefde sterft is die persoon verlost van pijn en zorgen maar de nabestaanden voelen die pijn nog. Zoveel herinneringen die jullie delen. Goede maar ook veel minder goede herinneringen en nu moet je verder zonder dat deel van jezelf. Want dat was marnix. Je bent er altijd geweest voor hem en dat vraagt gewoon veel van een mens, zowel lichamelijk als geestelijk. Dan was je ook nog zwanger en komen die emoties bovenop al het andere. Tuurlijk is je hoofd vol, tuurlujk ben je moe. Ik volg je al een hele tijd en je gaat zo goed en zo kwaad als het kan verder met jullie leven. Het feit dat je lichaam en geest even willen stilstaan omdat het teveel is, is normaal. Lieve schat, je bent een supervrouw. Stap per stap,voetje per voetje met ups and downs lukt het wel

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat wilde ik juist schrijven: niet teveel willen en tijd nemen.
    (be)Leef het maar zoals het komt, straks sta je vanzelf aan het roer zonder dat je het merkt.

    BeantwoordenVerwijderen